To βουκολικό καλοκαίρι φέρνει εκλογικό φθινόπωρο;
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το φετινό καλοκαίρι -λόγω του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ- έχει άρωμα βουκολικό.
Καμία σχέση με παλαιότερες περιόδους που η πολιτική ατμόσφαιρα από τα μέσα Ιουλίου μύριζε θάλασσα και οι πολιτικές συζητήσεις εξαντλούνταν στα συνέδρια ή στις ημερίδες ιδρυμάτων πρώην πολιτικών αρχηγών ή στα camp πολιτικών νεολαιών μεταξύ ηλιοθεραπείας, αντηλιακού και τουρνουά τάβλι ή beach volley.
Εντάξει, ευτυχώς δεν είμαστε στο δραματικό καλοκαίρι του δημοψηφίσματος του 2015 και του τρίτου μνημονίου, αλλά τα πράγματα άλλαξαν φέτος άρδην, με ισχυρές δόσεις αιγοπροβάτων και βοσκοτόπων στις καθημερινές αναλύσεις και αντιπαραθέσεις να δίνουν τον τόνο. Και όπως φαίνεται έτσι θα πάει ως τις αρχές Αυγούστου, ώσπου μετά τα μπάνια του λαού, που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, να έρθει το φθινόπωρο, η ΔΕΘ κι ενδεχομένως και εκλογές; Με άλλα λόγια, το βουκολικό καλοκαίρι του ΟΠΕΚΕΠΕ, θα φέρει από Σεπτέμβριο και μετά, εκτός από πρωτοβρόχια, και κάλπες;
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ διάγει μια από τις χειρότερες φάσεις της εξαετίας της στην εξουσία. Περικυκλωμένη από σκάνδαλα, με τους βουλευτές να πειθαρχούν μεν στις συλλογικές αποφάσεις αλλά γενικότερα να γκρινιάζουν. Χωρίς μεταρρυθμιστική πνοή, με σημαντικές δυσαρέσκειες στην κοινωνία, χαμηλά δημοσκοπικά και μακριά από τον στόχο της αυτοδυναμίας.
Υπό αυτή την έννοια, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να μπει στον πειρασμό, μετά τη ΔΕΘ και τα μέτρα – παροχές που θα ανακοινώσει (θα επηρεαστούν άραγε από τον ΟΠΕΚΕΠΕ;), να μετρήσει διαθέσεις στο εκλογικό σώμα και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Μια τέτοια απόφαση όμως, περισσότερο θα έμοιαζε με κίνηση εξόδου από μια κατηφορική πορεία που δεν ανακόπτεται. Πάντως, προς το παρόν, ο κ. Μητσοτάκης δεν φαίνεται να εμφορείται από διάθεση αναχωρητισμού από την εξουσία ούτε δείχνει πρόθυμος να τη μοιραστεί με κάποιο άλλο κόμμα, αφού με τα σημερινά δεδομένα η κυβέρνηση που θα προέκυπτε θα ήταν κυβέρνηση συνεργασίας. Κατά συνέπεια, το σενάριο πρόωρες μπορεί να πουλάει και διαχρονικά να είναι το αγαπημένο των πολιτικών συντακτών, όμως δεν φαντάζει το πιθανότερο. Εκτός αν προκύψουν νέα συνταρακτικά στοιχεία ή και άλλες δικογραφίες της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή πολύ δυσάρεστες εξελίξεις στα εθνικά (που ειδικά για τις τελευταίες φυσικά όλοι απεύχονται).
Αλλά αυτά δεν είμαστε μάντεις για να τα προβλέψουμε. Πιο πιθανό, με βάση και τον τρόπο σκέψης των επιτελών του Μαξίμου δείχνει το σενάριο για εκλογές κοντά στην εξάντληση της τετραετίας ή έστω το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο του 2026, σε μια λογική «η ελπίδα για την ανάκαμψη πεθαίνει τελευταία».
Την ίδια στιγμή, στα κόμματα της αντιπολίτευσης, αν και σε απόσταση από την πρώτη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, εντούτοις μόνο το ΠΑΣΟΚ δείχνει να διαθέτει τη συγκρότηση, το πρόγραμμα, την ηγεσία, τη δομή και τα χαρακτηριστικά για να αντιπαραβάλει ως πρόταση ενός εναλλακτικού πόλου διακυβέρνησης. Μπορεί θεωρητικά να μην αποτελεί φόβητρο, αφού στις μετρήσεις, το Μαξίμου δεν νιώθει την ανάσα της Χαριλάου Τρικούπη, όμως η πολιτική πίεση που υφίσταται η κυβέρνηση -και τώρα και στο παρελθόν- οφείλεται σε παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη. Από τις υποκλοπές, μέχρι τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, σχεδόν όλα τα μεγάλα αυτά θέματα και οι παράπλευρες απώλειες που προκάλεσαν (παραιτήσεις υπουργών και υφυπουργών, προανακριτικές, εξεταστικές και περαιτέρω αντιπαραθέσεις και εσωκομματικές τριβές), αναδείχθηκαν από την αξιωματική αντιπολίτευση και τον αρχηγό της.
Ο Ανδρουλάκης ζητά πλέον και ανοιχτά εκλογές και προετοιμάζεται γι’ αυτές, θέτοντας ως στόχο να κερδίσει έστω και με μία ψήφο τη ΝΔ. Διότι όπως υποστηρίζει, μόνο σε αυτή την περίπτωση μπορεί να υπάρξει πολιτική αλλαγή. Ο πήχης είναι αναντίρρητα πολύ υψηλός και φιλόδοξος, αλλά ταυτόχρονα και η μοναδική επιλογή για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Δε θα μπορούσε δηλαδή να ζητάει τίποτε άλλο από την πρωτιά. Εφικτός; Όσο εύκολη είναι η αυτοδυναμία για τη ΝΔ, άλλα τόσο (και κάτι παραπάνω προφανώς) να έχει το προβάδισμα το ΠΑΣΟΚ, που σημαίνει ότι Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης θα δώσουν μια μάχη με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, έχοντας αμφότεροι το βλέμμα στις δεύτερες εκλογές που σχεδόν προεξοφλούνται.
Εκεί, ανάλογα και με το αποτέλεσμα της πρώτης κάλπης, τη διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα, την απόσταση από τον τρίτο, καθώς και όσα μπορεί να μεσολαβήσουν στο ενδιάμεσο, θα κριθεί τι θα συμβεί και ποιο κόμμα θα αναλάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Στην εξίσωση, ας συμπεριλάβουμε και τον παράγοντα Αλέξης Τσίπρας που φαίνεται ότι θα δώσει με κάποιο τρόπο ενεργό παρών, έστω κι αν η βούλησή του να πρωταγωνιστήσει δε συνάδει με τα ως τώρα ευρήματα των μετρήσεων κοινής γνώμης, όπου δε δείχνει να έχει ιδιαίτερο ρεύμα.
Μέχρι τότε βέβαια, πολλά δεδομένα μπορεί να ανατραπούν και οι προβλέψεις καθίστανται παρακινδυνευμένες. Οπότε, για την ώρα ας απολαύσουμε το καλοκαίρι, δίνοντάς του ο καθένας τη γεύση, το χρώμα και τις εικόνες που αγαπά. Έτσι κι αλλιώς, πολιτικά ποτέ δεν πλήξαμε σε αυτή τη χώρα και ούτε πρόκειται!
