Αίθρα Λυκουρέζου: «Ήμουν 7 ετών και είχα τρομερό άγχος να μην πιει η μητέρα μου όταν έβγαινε»
Όπως παραδέχθηκε μιλώντας για τις εξαρτήσεις, μεγάλωσε σε ένα χάος και από τον πατέρα της δεν πήρε ποτέ αγκαλιά.
Για την ανατροφή της και τα λάθη που έκαναν οι γονείς της, αλλά και για τα δικά της λάθη και πώς αυτά την διαμόρφωσαν μίλησε η η κόρη της Ζωής Λάσκαρη και του Αλέξανδρου Λυκουρέζου σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης στην Κατερίνα Καινούργιου.
Αρχικά μιλώντας για την προσωπική της ζωή αποκάλυψε: «Εδώ και έναν χρόνο είμαι με έναν άνθρωπο και είμαι πάρα πολύ καλά. Δεν θέλω να σκέφτομαι μελλοντικά, γιατί μετά τον θάνατο της μητέρας μου είδα ότι δεν μπορείς να προγραμματίζεις τίποτα στη ζωή. Πρώτα θέλω να είμαι καλά εγώ και μετά θέλω να είμαι καλά με τον άνθρωπο που είμαι μαζί. Το κομμάτι της οικογένειας δεν θέλει πίεση».
Από τον πατέρα μου δεν πήρα αγκαλιά...
Η Αίθρα Λυκουρέζου αναφέρθηκε στους εθισμούς της και είπε: «Έπινα πάρα πολύ. Ευτυχώς που δεν υπήρχαν τα social media τότε και τα κινητά με κάμερα. Θα είχαν καταγραφεί πολλά. Αν έμενα σε αυτά, θα είχα άλλη εξέλιξη. Εμείς γιατί πίνουμε; Γιατί κάποιος θα πιει; Μας λείπει η αγάπη και η αγκαλιά. Άνθρωποι που έχουμε τέτοιες τάσεις, κάτι μας λείπει. Δεν μπορώ να δώσω συμβουλή, όμως αυτό που λέω είναι ότι όσο κοντράρεις το παιδί σου και το μαλώνεις γιατί πίνει… αντί γι αυτό, πάρτο μια αγκαλιά και δώσε του αγάπη. Αυτό σιγά σιγά θα του δώσει ελπίδα και αγάπη. Δεν είμαι ειδικός για να πω κάτι παραπάνω. Το μόνο που ξέρω είναι αγάπη και ασφάλεια. Μόλις το νιώσουμε αυτό, δυναμώνουμε. Πήρα αγκαλιά από την μάνα μου, από τον πατέρα μου δεν πήρα όμως. Δεν έχω τέτοιες μνήμες, ούτε από το να κάνω πράγματα μαζί του. Υπήρχε χάος στην οικογένειά μου και δεν υπήρχε πρόγραμμα. Γι' αυτό αναζητούσα κάτι για να με κάνει να νιώσω κάτι...»
Συνεχίζοντας για τις εξαρτήσεις εξήγησε: «Ο πατέρας μου δεν ήξερε τίποτα, η μητέρα μου ήταν υποψιασμένη αλλά δεν ήξερε τι γίνεται. Δεν μεγάλωσα σε καμία φυσιολογικότητα. Εγώ είχα τρομερό άγχος για τη μητέρα μου. Έβγαινε, με έπαιρνε μαζί της πολλές φορές, και είχα άγχος να μην πιεί, να γυρίσει σπίτι. Τώρα μιλάμε ήμουν 7-8 χρονών παιδί. Δεν θα ήθελα να μεγαλώσει το παιδί μου σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Παρόλο αυτό το κλίμα, βρήκα τη δύναμή μου και τα πατήματα μου μέσα από το χάος, αλλά τα έφερε εκεί που πιστεύω ότι είμαι καλά».
«Στη μητέρα μου είχα πει ότι χαίρομαι που είναι μάνα μου. Η μητέρα μου ήταν πολύ πληγωμένος άνθρωπος, ήταν ορφανή. Είχε χάσει τη μητέρα της, τον πατέρα της δεν τον γνώρισε ποτέ. Με τον πατέρα μου είναι περίεργη η σχέση. Του τα έχω πει όλα, ότι με έχει ενοχλήσει με έντονο τόνο. Είχα πολύ θυμό και πόνο με τον πατέρα μου. Δεν συμφωνώ σε πάρα πολλά πράγματα που έχει κάνει στη ζωή του και με απόψεις του. Με στηρίζει, αυτό δεν είναι οικογένεια; Μπορεί να έχεις προβλήματα αλλά ο ένας στηρίζει τον άλλον» τόνισε μιλώντας για την σχέση με τους γονείς της.
Αν την βοήθησε στις δύσκολες στιγμές η ψυχοθεραπεία; «Δεν έχω κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία. Έχω δοκιμάσει, έχω κάνει κάποιες συνεδρίες αλλά δεν με τράβηξε να μείνω περισσότερο. Σαν χαρακτήρας δεν θέλω να έχω μια “πατερίτσα” στη ζωή μου. Θέλω να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις μόνη μου. Η δύναμη όλων μας είναι μέσα μας. Όσο βολεύεσαι με κάποιον χρόνια, δεν βγάζεις την προσωπική σου δύναμη» υποστήριξε.
