Άντονι Χόπκινς: Τα δύσκολα χρόνια, η μάχη με τον αλκοολισμό και η αποξένωση από την κόρη του
«We Did OK, Kid» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Άντονι Χόπκινς που κυκλοφορεί στις 4 Νοεμβρίου και ο 87χρονος μοιράζεται στη συνέντευξη που έδωσε στους New York Times λεπτομέρειες για τα δύσκολα παιδικά χρόνια στην Ουαλία, τη νίκη του στην μάχη που έδωσε με τον αλκοολισμό, την επώδυνη αποξένωσή του από το μοναχοπαίδι του και την αργή και σταθερή άνοδό του μέχρι να κατακτήσει το Χόλιγουντ.
29 Δεκεμβρίου 1975
Ήμουν μεθυσμένος και οδηγούσα το αυτοκίνητό μου, εδώ στην Καλιφόρνια, χωρίς να έχω ιδέα πού πήγαινα, όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να σκοτώσω κάποιον - ή τον εαυτό μου, κάτι που δεν με ένοιαζε - και συνειδητοποίησα ότι ήμουν αλκοολικός. Συνήλθα και είπα σε έναν πρώην ατζέντη μου: «Χρειάζομαι βοήθεια». Ήταν ακριβώς 11 η ώρα - κοίταξα το ρολόι μου... Κάποια βαθιά, δυνατή σκέψη ή φωνή μου μίλησε από μέσα μου και είπε: «Όλα τελείωσαν. Τώρα μπορείς να αρχίσεις να ζεις.
Ήμουν γνωστός ως ''Ντένις, ο ηλίθιος''
1955, Πάσχα. Είχε φτάσει η μέρα που θα έπαιρνα την αξιολόγηση από το σχολείο. Ήμουν 17 χρόνων και φοβόμουν αυτή τη μέρα επειδή οι γονείς μου θα διάβαζαν αυτή την απαίσια αξιολόγηση, επειδή ήμουν ανόητος. Ήμουν γνωστός ως ''Ντένις ο ηλίθιος'', δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα από όσα συνέβαιναν. Ένιωθα αγανακτισμένος, μόνος, όλα αυτά. Θυμάμαι τον πατέρα μου να ανοίγει την αξιολόγηση γύρω στις 5 το απόγευμα. Θα πηγαίναμε να δούμε μια ταινία. Την άνοιξε και έγραφε: ''Ο Άντονι είναι πολύ κάτω από το επίπεδο του σχολείου''.Ήταν πραγματικά μια καμπάνα θανάτου. Ο πατέρας μου είπε: ''Δεν ξέρω τι θα σου συμβεί''. Ανησυχούσε και δικαιολογημένα, επειδή είχε ξοδέψει κάποια χρήματα για να σπουδάσω και δεν ήμουν ικανός να ανταποκριθώ σε αυτό το επίπεδο.
Θμάμαι ότι έκανα μια χειρονομία και είπα: ''Μια μέρα θα σου δείξω''. Και ο πατέρας μου, με κοίταξε και είπε: ''Λοιπόν, ελπίζω να το κάνεις''. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να σταματήσω να παίζω το παιχνίδι της ηλιθιότητας. Μπαίνουμε σε κύκλους ενέργειας που είναι αρνητικοί και παίζουμε έναν ρόλο επειδή είναι εύκολο να πεις, ''λοιπόν, δεν προορίζεται για μένα''. Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να πεις: ''Ξύπνα και ζήσε! Συμπεριφέρσου σαν να είναι αδύνατο να αποτύχεις''. Και αυτό έκανα.
Κλαίω, επειδή θυμάμαι την δόξα του να είσαι παιδί
Είχα ένα χάρισμα όταν ήμουν αγόρι. Μπορούσα να μάθω πολλά Σαίξπηρ, ποιήματα και όλα αυτά. Τώρα, σε αυτή την ηλικία, κοιτάζω αυτά τα ποιήματα και μου φέρνουν στο μυαλό σαφείς αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία και με συγκινεί πολύ. Δακρύζω, όχι από θλίψη, αλλά από το θαύμα που έζησα εκείνα τα χρόνια. Τις αναμνήσεις μου από την Ουαλία, τις αναμνήσεις μου από τους γονείς μου, τους αγώνες τους. Κοιτάζω πίσω με τεράστια ευγνωμοσύνη και κλαίω, επειδή θυμάμαι τη δόξα του να είσαι παιδί.
Είχα μια καλή παιδική ηλικία. Με εκφόβιζαν πολύ. Με χαστούκιζαν παντού. Αλλά κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι ''λοιπόν, αυτό είναι μέρος της ενηλικίωσης''. Εκείνη την εποχή οι δάσκαλοι μπορούσαν να σε κοροϊδέψουν. Θυμάμαι ότι με χτυπούσε στο κεφάλι ένας δάσκαλος αρκετές φορές επειδή δεν ήξερα κάτι. Και αυτό που έκανα ήταν αυτό που στον στρατό θα αποκαλούσαν ''χαζή αυθάδεια''. Δεν απαντούσα. Απλώς αποσυρόμουν στον εαυτό μου, τους κοίταζα με κενό βλέμμα και αυτό τους τρέλαινε.
Η υποκριτική και το ποτό
Η υποκριτική δεν ικανοποιεί κάποια εσωτερική μου ανάγκη, αυτό θα ήταν λυπηρό. Απλώς απολαμβάνω το να υποδύομαι έναν χαρακτήρα, να μαθαίνω ένα σενάριο, το κείμενο που μελετώ. Αυτό μετατοπίζει κάτι μέσα μου. Και υποθέτω ότι σε ένα βαθύ ψυχολογικό επίπεδο προσπαθώ να ξεφύγω από αυτό που ήμουν. Από εκείνο το μοναχικό παιδί. Επέζησα όμως από τη μοναξιά μου. Επέζησα από αυτούς τους νταήδες. Όχι ότι τους κατηγορώ, ο Θεός να τους ευλογεί όλους, ακόμα και τους δασκάλους που με χτυπούσαν. Δεν είμαι θύμα.
Και γι' αυτό έπινα. Για να ακυρώσω αυτή τη δυσφορία ή οτιδήποτε άλλο είχα μέσα μου και επειδή με έκανε να νιώθω ''μεγάλος''. Ξέρεις, το ποτό είναι υπέροχο γιατί σε κάνει να νιώθεις αμέσως ότι είσαι σε έναν διαφορετικό χώρο. Θυμάμαι ηθοποιούς εκείνης της εποχής - Πίτερ Ο' Τουλ, Ρίτσαρντ Μπάρτον, όλοι τους - και εκείνες τις συνεδρίες ποτών, σκεπτόμενος: ''Αυτή είναι η ζωή. Είμαστε επαναστάτες, μπορούμε να γιορτάσουμε''.
Η αποξένωση από την κόρη του
Η σύζυγός μου, η Στέλλα, της έστειλε μια πρόσκληση να έρθει να μας δει. Ούτε λέξη απάντησης. Της εύχομαι τα καλύτερα, αλλά δεν πρόκειται να σπαταλήσω αίμα για αυτό. Αν θέλει κάποιος να σπαταλήσει τη ζωή του μέσα σε μνησικακία, εντάξει, ας το κάνει. Δεν είναι του γούστου μου. Θα μπορούσα να κουβαλάω μνησικακία για το παρελθόν, αλλά αυτός είναι θάνατος. Δεν ζεις. Πρέπει να αναγνωρίσεις ένα πράγμα: ότι είμαστε ατελείς. Δεν είμαστε άγιοι. Είμαστε όλοι αμαρτωλοί και άγιοι ή ό,τι κι αν είμαστε. Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Η ζωή είναι οδυνηρή. Μερικές φορές οι άνθρωποι πληγώνονται. Μερικές φορές πληγωνόμαστε κι εμείς . Αλλά δεν μπορείς να ζεις έτσι. Πρέπει να πεις, ''ξεπέρασέ το''. Και αν δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, εντάξει, καλή τύχη. Δεν έχω κρίση. Έκανα ό,τι μπορούσα. Αυτό είναι όλο. Αυτό είναι όλο που θέλω να πω.
Σύνδρομο Άσπεργκερ ή «ψυχρό ψάρι»;
Η σύζυγός μου υποψιάζεται ότι έχω σύνδρομο Άσπεργκερ. Δεν μου έχει γίνει ποτέ διάγνωση, αλλά μου είπαν ότι έχω όλα τα συμπτώματα. Δεν ξέρω τι σημαίνει τίποτα από αυτά. Αν το έχω, τότε είμαι χαρούμενος. Όσο για τον χαρακτηρισμό ''ψυχρό ψάρι'', είναι απλώς μια έκφραση. Έχω πολλά συναισθήματα, αλλά είναι βαθιά μέσα μου. Δεν προσκολλώμαι στον συναισθηματισμό. Σε αυτή τη δουλειά με ηθοποιούς που θαυμάζω και με τους οποίους έχω συνεργαστεί, δεν δημιουργώ καμία προσκόλληση. Είμαι απόμακρος. Είμαι μοναχικός. Δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεπεράσω αυτό. Έχω γνωστούς - φίλους, αν θέλετε να το πείτε έτσι. Δεν έχω στενούς φίλους. Είμαι λίγο απόμακρος. Λίγο καχύποπτος, υποθέτω. Αλλά δεν είμαι ερημίτης. Δεν μένω σε πύργο. Μένω σε ένα σπίτι και ταξιδεύω πολύ. Έχω την άμεση οικογένειά μου, που κάνει ''κουμάντο'', μου λέει τι να κάνω και είμαι ευχαριστημένος με αυτό.
Το νόημα της ζωής του
Το μόνο νόημα που μπορώ να της δώσω είναι ότι όλα όσα αναζήτησα και λαχταρούσα με βρήκαν. Δεν τα βρήκα . Ήρθαν σε μένα.
