Απογοήτευση σε βαθμό κακουργήματος

Κοιτώντας τα άδεια έδρανα της Βουλής στο μεγαλύτερο χρονικά μέρος της συνεδρίασης για την σύσταση προανακριτικής επιτροπής, από τους πλέον αδιάφορους πολίτες έως τους φανατικότερους οπαδούς των κομμάτων αισθάνθηκαν βαθιά απογοητευμένοι. Δεν είναι μόνο η έλλειψη στοιχειώδους ενσυναίσθησης απέναντι στους πενηνταεπτά νεκρούς, τους συγγενείς αλλά και τον τελευταίο Έλληνα που πενθεί. Είναι η υποτίμηση του κοινοβουλευτικού καθήκοντος από τους ίδιους τους βουλευτές.

Είναι σαφές, ξεκινώντας από την απουσία σε μια ιστορικής σημασίας συνεδρίαση και φθάνοντας στο ότι έδιναν παρόν όταν μιλούσε ο αρχηγός, ότι για πολλούς αρμόζει καλύτερα ο ρόλος του κομματικού υπαλλήλου από αυτόν του βουλευτή. Ακόμα και χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, είναι επίσης ολοφάνερο, ότι οι ψήφοι αντιστοιχίζονται με τη δύναμη των κομμάτων σε τέτοιο απόλυτο βαθμό, που η ίδια η έννοια της βούλησης είναι αμφισβητήσιμη και η βουλευτική ιδιότητα έχει περιοριστεί σε απλή επιβεβαίωση της δύναμης του κόμματος. 

Αυτό που καθιστά όμως αρκετούς από τους εθνοπατέρες ακόμα προβληματικότερους, είναι ο άκρως υποτιμητικός ρόλος του χειροκροτητή. Όλη η διαδικασία παραπέμπει σε μια πολυφορεμένη χορογραφία. Ο ρήτορας θα ανεβάσει στροφές, και ως άλλοι κλακαδόροι θα δηλώσουν με παλαμάκια τον ενθουσιασμό τους. Ένας ενθουσιασμός όμως χωρίς αιτία, για αυτό λυπηρός. Η ρουτίνα του χειροκροτητή καταντάει ευτελέστατη και εντελώς αναντίστοιχη με τον ρόλο του βουλευτή.

Δυστυχώς στη συγκεκριμένη συνεδρίαση επιβεβαιώθηκε και κάτι που έχει μάθει καλά ο ελληνικός λαός. Ακόμα και αν έχεις την αυταπόδεικτη αντικειμενική ευθύνη... Ακόμα και αν υπάρχουν δεκάδες νεκροί που συνδέονται με αυτή την ευθύνη… Αν είσαι πολιτικός, δεν φταις. Θα μιλήσεις για ανάληψη πολιτικής ευθύνης, αλλά δεν θα έχεις κάνει κανένα λάθος. Και όπως πολλάκις έχει συμβεί στο παρελθόν, δεν θα βρίσκεται κάτι που θα έκανε διαφορετικά  ο πολιτικά αρμόδιος. Και κάπως έτσι η πολιτική παρουσία είναι στη χειρότερη περίπτωση υπεύθυνη σε βαθμό πλημμελήματος. Μια πλημμεληματική ευθύνη που οδηγεί μια δημοκρατική κοινωνία σε μια καθολική βαθιά απογοήτευση. Μια απογοήτευση σε βαθμό κακουργήματος.