Δεν εννόησαν οι «πεφωτισμένοι» τι σήμαινε το «Βye Bye Moria» που φώναξαν πρόσφυγες της Μόρια. Δεν εννόησαν ότι μέσα στις φλόγες είδαν για λίγο να καίγεται η κόλαση που ζουν. Ότι μέσα στις φλόγες είδαν μια μικρή ελπίδα που λίγο αργότερα έγινε κι αυτή στάχτη μέσα στις στάχτες.
Στο Protagon.gr ο Δημήτρης Ευθυμάκης γράφει για τη Μόρια και πόσο αυτή θα διαρκέσει.

Η Μόρια θα στέκει εκεί για πολύ καιρό ακόμα. Κι ας λένε οι ιθύνοντες, κι ας φωνάζουν οι κάτοικοι, κι ας καταγγέλλουν οι αλληλέγγυοι, κι ας σκούζουν οι νιπτοχέρηδες Ευρωπαίοι. Η Μόρια έχει ήδη βαριά ιστορία κι ας είναι μόλις δέκα χρόνων.

Στα στενά της όρια (φτιάχτηκε για προσωρινή φιλοξενία 2.330 ατόμων και έφτασε να έχει μέχρι και 25.000 ψυχές) εγκιβωτίστηκαν όλες οι αντιφάσεις, οι αδικίες, οι ανισότητες και οι ζουρλές πολιτικές του πλανήτη. Στις λάσπες και στους καύσωνές της τράκαρε η ανατολή με την δύση, η φτώχεια με τον πλούτο, η δύναμη με την αδυναμία, το δίκιο με την αδικία, η αλληλεγγύη με την σκληρότητα, η υποκρισία με τον κυνισμό.

Εκ γενετής η Μόρια ήταν καταδικασμένη να γίνει το μοναδικό ίσως σημείο του κόσμου μας, όπου η επιλογή win-win δεν υφίσταται ούτε καν ως θεωρητική πιθανότητα για κανέναν. Σε πλανητικό επίπεδο μπορεί να είναι μια ασήμαντη συγκέντρωση δύστυχων ανθρώπων (στην διπλανή Ιορδανία υπάρχει καταυλισμός με 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες, στην Αφρική με τρία εκατ. και στο Πακιστάν με πέντε εκατ.), όμως για την πολιτισμένη Ευρώπη είναι μια μαύρη κηλίδα και για την ταλαιπωρημένη Ελλάδα μια χέουσα πληγή. Πέρα και πάνω απ’ όλα όμως, η Μόρια είναι το φρικτό σημείο όπου συγκεντρώνονται όλες οι αντίρροπες διεθνείς και τοπικές δυνάμεις, επιβάλλοντάς της μια ακινησία που λιώνει όσους  βρέθηκαν εντός της και τρελαίνει όσους στριφογυρίζουν γύρω της.

Η Μόρια θα είναι εκεί για ακόμα 10, 2ο ή 30 χρόνια. Κανένας Θεός δεν είναι ικανός να τη μετακινήσει, ανεξαρτήτως των προθέσεών του. Θα στήνεται και θα γκρεμίζεται, θα καίγεται και θα ξανασηκώνεται, θα πολιορκείται και θα εκπορθείται, θα ψευτοαδειάζει και θα ξαναγεμίζει, θα βελτιώνεται και θα χειροτερεύει, αλλά πάντα θα στέκει εκεί.

Κρατικές πολιτικές (ελληνικές και ευρωπαϊκές) θα αρνούνται συστηματικά να την σβήσουν απ’ τον χάρτη, γιατί δίχως αυτή θα πιστεύουν πως αφήνουν ορθάνοιχτο τον δρόμο από την ανατολή προς την δύση. Οι ντόπιοι της περιοχής και οι μετανάστες εντός της θα θέλουν αιωνίως να την εξαφανίσουν, πιστεύοντας οι μεν πως θα ησυχάσουν και θα ξαναβρούν τα λιόδεντρα τους, οι δε πως οι φωτιές της θα τους δείξουν τον δρόμο προς την γη της επαγγελίας.

Κάνουν όλοι τους λάθος. Ούτε οι Μόριες σταματούν τις μετακινήσεις των πληθυσμών από το σκοτεινό μέρος του πλανήτη στο φωτεινό, ούτε μια καμένη Μόρια θα βγάλει τα ελληνικά νησιά από την γεωγραφική τους μοίρα ως κομμάτι του δρόμου των φτωχών προς τους πλούσιους, ούτε τα αποκαΐδια θα φτιάξουν καράβια που θα βγάλουν την μυρμηγκιά των μεταναστών κατ’ ευθείαν στην Αμβέρσα.

Η Μόρια θα στέκει εκεί ως ο νυν και αεί καθρέφτης μας. Μέσα του θα αντανακλώνται οι συλλογικές μας ανικανότητες, τα αδιέξοδα μας, τα συγκρουόμενα συμφέροντα μας, οι ραγδαίες μεταλλάξεις μας από ανθρωπιστές σε συμφεροντολόγους και πάλι πίσω. Στη Μόρια θα παίζεται αενάως το παιχνίδι της άθλιας διεθνούς πολιτικής και το εσωτερικό παιχνίδι του καθενός μας, ανάμεσα στο πονόψυχο και το σκατόψυχο κομμάτι του εαυτού μας. Και ποιος θα νικήσει τελικά; Κανείς. Η Μόρια θα συνεχίσει απλώς να υπάρχει.