Τα μεγάλα αδιέξοδα της μικροπολιτικής ΠΑΣΟΚ
Πραγματικά τα έχω λίγο χαμένα, σε σχέση με το ποια είναι τελικά η τακτική και ο στόχος, του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Η αλήθεια είναι πως και πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου, ήταν δύσκολο κάποιος να αποκρυπτογραφήσει τι ακριβώς θέλει το ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, τα στελέχη του, ανάλογα με την λογική τους, έλεγαν την δική τους εκδοχή.
Αλλά κυρίως, η κεντρική γραμμή του κόμματος, που προσπαθούσε (φιλότιμα είναι η αλήθεια) να εξηγήσει στα τηλεοπτικά πάνελ ο εκπρόσωπος του Δ. Μάντζιος, δεν φαίνεται να είχε σταθερότητα.
Η «γραμμή» ξεκίνησε με την φράση-αίτημα του κ Ανδρουλάκη, «καμιά συνεργασία με πρωθυπουργό Μητσοτάκη ή Τσίπρα». Επρόκειτο δηλαδή για μια επίδειξη «μικρομεγαλισμού». Ένα κόμμα, που σύμφωνα με τις τότε δημοσκοπήσεις κινείτο στα όρια του διψήφιου ποσοστού, έθετε «βέτο» στον αρχηγό των άλλων μεγαλύτερων κομμάτων, άσχετα αν ο ελληνικός λαός θα τους είχε προτιμήσει.
Το «φάουλ τακτικής», κατανοήθηκε στην πορεία και έγιναν φιλότιμες προσπάθειες κάπως να αμβλυνθεί η κατάσταση, χωρίς πάντα κάτι τέτοιο να έχει επιτυχία.
Και βέβαια το ΠΑΣΟΚ είχε επιτυχία στις εκλογές, ίσως όχι όση υπολόγιζε. Όμως αν σκεφτεί κάνεις την κατάρρευση του «όμορου» κόμματος, του Σύριζα, υπάρχει ένας προβληματισμός γιατί δεν καρπώθηκε την πτώση αυτή….
Όμως, δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ, και μετά τις εκλογές η γραμμή του κόμματος, δεν φαίνεται να είναι καλύτερη.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε τηλεοπτική συνέντευξη του, αντί να κινηθεί δυναμικά προς την κατεύθυνση του επαναπατρισμού ψηφοφόρων από τον καταρρέοντας Σύριζα, επιμένει στο όχι Μητσοτάκης πρωθυπουργός. Επιμένει δηλαδή, να αγνοεί το 40% και των Ελλήνων πολίτων, λέγοντας πως και ένας βουλευτής να του λείπει δεν θα τον στηρίξουμε….
Αντιλαμβάνομαι τον διακαή πόθο του να μείνει στην αντιπολίτευση, έτσι ώστε να μπορέσει να «εξουδετερώσει» στην πορεία τον ανταγωνιστή του Αλέξη Τσίπρα, όμως η τοποθέτηση του αυτή δημιουργεί ζητήματα.
Το πρώτο ζήτημα είναι πως δείχνει και πάλι να αγνοεί την θέληση των Ελλήνων πολιτών. Αυτών που ψήφισαν –και μάλιστα με εντυπωσιακό ποσοστό- τον Κ Μητσοτάκη. Γιατί, μην γελιόμαστε. Τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό ψήφισαν οι πολίτες, κατά πρώτον και μετά την ΝΔ.
Το δεύτερο είναι πως αφήνει να εννοηθεί πως δεν έχει πρόβλημα, να πάμε και σε τρίτες εκλογές, μια και σε περίπτωση (απίθανη αλλά ως υπόθεση εργασίας ας το δούμε) ο Κ Μητσοτάκης δεν έχει αυτοδυναμία. Και αυτό δεν το θέλει –και μάλιστα εν μέσω καλοκαιρινής σεζόν- κανείς πολίτης. Παράλληλα δείχνει σαν να ενδιαφέρεσαι μόνον για τον εαυτό σου
Το τρίτο τέλος είναι πως δείχνει, όσο και να μην το πιστεύει, πως δεν είναι έτοιμος για την ψηλή θέση του βάθρου, δηλαδή την ανάληψη ευθυνών στην διακυβέρνηση της χωράς και μάλλον προτιμά την «βολική» θέση της αντιπολίτευσης από την οποία μπορείς να λες ότι θες και να μην κρίνεσαι για κυβερνητικά-κρατικά αποτελέσματα. Και αυτό, είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Δεν λέω πως ο κ Ανδρουλάκης θα έπρεπε να δηλώσει πρόθυμος για συγκυβέρνηση με τον Κ. Μητσοτάκη. Λέω απλώς πως δεν έπρεπε να είναι κεντρική στρατηγική του κάτι τέτοιο.
Γιατί τώρα, κάνει σαφές πως τον ενδιαφέρει να μείνει στην αντιπολίτευση για να κερδίζει τα επόμενα χρόνια πόντους από την φθορά της κυβέρνησης και επίσης να υπερκεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνον που τους πολίτες δεν ενδιαφέρουν οι τακτικές των κομμάτων, αλλά θέλουν μια χώρα που να μπορεί να κυβερνηθεί και να έχει θετικά για τους ιδίους αποτελέσματα.
Η πολιτική δεν είναι τι θέλουμε εμείς, αλλά τι θέλει, τι προσδοκά ο πολίτης.
Όσο πιο γρήγορα τα αντιληφθούν αυτά στο ΠΑΣΟΚ, τόσο καλύτερα.
