«Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε»*
Στον Σύριζα, μετά από ένα «κωμικοτραγικό» συνέδριο, μετράνε κέρδη και ζημιές όλα τα «στρατόπεδα», μετράνε χαμένους και κερδισμένους. Ας δούμε μια πρώτη καταγραφή των δεδομένων αλλά και ποιος τελικά είναι ο μεγάλος χαμένος του τετραήμερου συνεδρίου-παρωδία, του κόμματος, που ας μην ξεχνάμε, κυβέρνησε την χώρα, σχεδόν πέντε χρόνια.
Το συνέδριο, όπως και να το δει κανείς, κατέληξε σε μια νίκη Κασσελάκη (αν θα είναι Πύρρειος θα φανεί σύντομα). Όμως τώρα κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο πρόεδρος του Σύριζα, δεν είναι «νικητής «έστω «στα σημεία» που λένε και στο μποξ.
Πήγε σε ένα συνέδριο αμφισβητούμενος κάθε μέρα από μια σειρά στελεχών, ανάμεσα στους οποίους και αρκετοί από τους βασικούς υποστηρικτές του και έφυγε «και πάλι πρόεδρος». Και αυτό, έχοντας παίξει «όλα τα χαρτιά του» και αναγκάζοντας τους αντιπάλους του να συνασπιστούν εναντίον του και μετά να κάνουν «πίσω ολοταχώς».
Και όχι μόνον αυτό, φάνηκε πως, καλώς ή κακώς, έχει την υποστήριξη πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των συνέδρων, που τον επευφημούσαν πολλές φορές ενώ αποδοκίμαζε όσους του έκαναν κριτική.
Στο συνέδριο ήταν φανερή μια διαφορά, μου έλεγε βουλευτής του κόμματος. Στις πρώτες σειρές, όπου καθόταν βουλευτές και μεγαλοστελέχη, δεν υπήρχαν χειροκροτήματα προς τον πρόεδρο, αντίθετα όμως, στις κερκίδες και στις πίσω σειρές υπήρχε ενθουσιασμός για τον Κασσελάκη και επιθετική διάθεση σε όσους τον αμφισβητούσαν».
Ο κ. Κασσελάκης, πήγε σε ένα συνέδριο όπου κινδύνευε «να πέσει από την Ακρόπολη» και τελικά βγήκε δυναμωμένος και έχοντας προκαλέσει φθορές και ρήγματα στους αντιπάλους του. Και όχι μόνον αυτό, αλλά, για δικούς τους λόγους, υποστηρικτές του, όπως ο κ. Παππάς και ο κ Πολάκης, που είχαν αποστασιοποιηθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον στήριξαν.
Πόσο θα διαρκέσει αυτό, άγνωστο. Όμως τώρα ο κ Κασσελάκης μπορεί να νοιώθει δικαιωμένος από την βάση του Σύριζα. Παράλληλα, μπορεί μετά από την διαφαινόμενη ήττα στις ευρωεκλογές, να κατηγορήσει (με επιχειρήματα πια) όλους αυτούς που δημιουργήσαν λίγο πριν τις κάλπες την κρίση….
Η Όλγα Γεροβασίλη ίσως είναι η μια από τους μεγαλύτερους χαμένους. Κάποιοι την έσπρωξαν μπροστά, ελπίζοντας μέσω αυτής ως «ενδιάμεσο» αρχηγό, μέχρι να αποφασίσουν τις δικές τους κινήσεις θα έδιωχναν τον Κασσελάκη. Μόλις είδαν ότι «δεν βγαίνει το παιχνίδι», την αφήσαν στον αέρα. Έχει κάθε δίκιο να είναι θυμωμένη με όλους αυτούς. Έκαψε το οποίο πολιτικό κεφάλαιο είχε.
Η παλιά φρουρά, Φλαμπουράρης και άλλοι αλλά και μια σειρά από συμπαραστάτες τους, όπως Ζαχαριάδης, Νοτόπουλου, Ραγκούσης, Γ. Τσίπρας, Θεοχαρόπουλος, έδειξαν ότι όχι μόνον δεν έχουν πολιτική ευστροφία αλλά ούτε τέτοια επιρροή στον οργανωμένο Σύριζα, όση τουλάχιστον ως τώρα έλεγαν. Έκαναν πίσω ολοταχώς…..
Ο Ν. Τεμπονέρας, που είχε ανοίξει περπατησιά για ηγεσία, δεν κατάφερε να πείσει ότι μπορεί. Δεν είχε το θάρρος να βγει μπροστά, δεν μπόρεσε να πείσει ότι αποτελεί λύση. Η ατολμία πληρώνεται. Αντίθετα, η Ρ. Δούρου, που ελπίζει σε ηγεσία, κράτησε επιφυλακτική στάση, δεν εξετέθη και μπορεί να ελπίζει στον επόμενο γύρο…
Στον επόμενο γύρο ελπίζει και ο Νίκος Παππάς, που ανακατεύτηκε με όλους και με όλα, αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν με την δική του στρατηγική και στόχους, έγειρε υπέρ του Κασσελάκη, ελπίζοντας πως θα είναι και πάλι ο κρίσιμος υποστηρικτής του. Μάλλον δεν μέτρησε καλά τα δεδομένα. Ο πρόεδρος τώρα πια ίσως δεν τον χρειάζεται.
Ο μεγάλος χαμένος της όλης κρίσης είναι σαφώς ο πρώην πρόεδρος του κόμματος , ο Α Τσίπρας. Προκάλεσε την τελευταία φάση της κρίσης με την παρέμβαση του λίγο πριν την έναρξη του συνεδρίου, ζητώντας στην ουσία «εκπαραθύρωση» Κασσελάκη.
Το όλο σχέδιο του απέτυχε κάνοντας εμφανές ότι δεν είναι «ο εκλεκτός της βάσης « του κόμματος. Και όχι μόνον αυτό. Με τους τακτικισμούς του, κατάφερε να στρέψει εναντίον του και μέρος στελεχών που τον στήριζαν, μια και τους οδήγησε σε μια οδυνηρή υποχώρηση. Ποιος από αυτούς θα έχει πια εμπιστοσύνη στον πρώην πρωθυπουργό.
Η απουσία του δε από το συνέδριο, δημιούργησε πολύ κακή εικόνα για τον ίδιο και τον χαρακτήρα του. Και αυτό το πληρώνει ήδη…
Αν ο κ Τσίπρας, με την παρέμβαση του ήθελε να ελέγξει και πάλι το κόμμα, βάζοντας στην θέση του προέδρου κάποιον/α «αχυράνθρωπο», αδιαφορώντας αν το κόμμα θα επιστρέψει στα μονοψήφια ποσοστά, και παράλληλα ήθελε να συντηρηθεί ο μύθος του «αναντικατάστατου», που «κάποια στιγμή μπορεί να επιστρέψει για να μας σώσει», πέτυχε ακριβώς το αντίθετο.
Δυνάμωσε τον νέο πρόεδρο που ήθελε να «κοντύνει», «έκαψε» τους υποστηρικτές του και τελικά «έκαψε» και τον ίδιο….
Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Τίσις, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι Και επειδή είμαι βέβαιος πως ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει καμμιά γνώση αρχαίων ελληνικών του το μεταφράζω Αλαζονεία, Θόλωμα, Τιμωρία, Συντριβή. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο μετά την τιμωρία και μπροστά στην συντριβή….
Όπως λέει και ο ποιητής,» Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε/ η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες/ κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι»
* Μ. Αναγνωστάκης
