Δημήτρης Μακαλιάς: «Όσο μεγαλώνω έχω τον φόβο του θανάτου, αυτό είναι το σκοτάδι μου»
Ο ηθοποιός μίλησε για την απώλεια, τα νέα ξεκινήματα της ζωής του και τη δυσκολία με την τοξική θετικότητα.
Ο Δημήτρης Μακαλιάς άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τις σκοτεινές πλευρές της ζωής του, τις προσωπικές του απώλειες και τον τρόπο με τον οποίο έχει προσπαθήσει να κάνει νέα ξεκινήματα. Μακριά από την επιφανειακή αισιοδοξία και την τοξική θετικότητα, ο ηθοποιός επέλεξε να μιλήσει στο vidcast Restart με τη Λιλή Πυράκη, για την πραγματικότητα που βιώνει, με φόβους, απουσίες και εσωτερικές αναμετρήσεις.
«Με φοβίζουν οι κηδείες»
«Όσο μεγαλώνω, έχω τον φόβο του θανάτου. Θεωρώ ότι αυτό είναι το βασικό μου σκοτάδι που απεχθάνομαι, δεν το θέλω καθόλου. Ο θάνατος γενικά δεν μου αρέσει. Προσπαθώ όμως να έρχομαι πιο κοντά του. Ξέρεις, σιγά σιγά θα ξαναπάω σε κηδείες, γιατί για χρόνια δεν ήθελα να πηγαίνω σε κηδείες. Να παρακολουθώ, να δω την κηδεία του Πάπα, ξέρω για κάποιο περίεργο λόγο. Αλλά δεν ηρεμώ, με φοβίζει».
Με ιδιαίτερη ευαισθησία, αναφέρθηκε στον θάνατο του αδελφού του και στα όσα άλλαξαν μέσα του μετά από αυτό το γεγονός, ενώ παραδέχτηκε πως όσο μεγαλώνει, η σκέψη του θανάτου τον βαραίνει όλο και περισσότερο. «Θεωρώ ότι αυτό είναι το βασικό μου σκοτάδι που απεχθάνομαι», σημείωσε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι προσπαθεί συνειδητά να έρθει πιο κοντά σε ό,τι τον τρομάζει, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να βρεθεί σε ένα περιβάλλον που μέχρι πρότινος απέφευγε.
Η οδύνη για την απώλεια του αδελφού του
«Επειδή έχω χάσει εν τω μεταξύ και τον αδελφό μου, σε μικρή ηλικία, όπου έζησα δύο γονείς να χάνουν ένα παιδί. Ήμουν 27, 28 ετών. Και λέω, ξέρεις τι με φοβίζει τώρα, μη συμβεί τίποτα στη ζωή μου τέτοιο. Αυτό εγώ δεν θα το παλέψω. Δηλαδή ξαφνικά αρχίζω και καταλαβαίνω και λέω, τι ήρωες αυτοί οι γονείς μου. Τι κάνανε, πώς επιβίωσαν, πώς συνέχισαν; Δηλαδή όταν το σκοτάδι είναι τόσο βαθύ, αυτή η μαύρη τρύπα του, φοβάμαι μη με ρουφήξει.
Οπότε αυτό είναι ένα σημείο, το οποίο με τρομάζει. Όχι όμως να με κάνει δυσλειτουργικό, να είμαι όλη την ώρα μην αυτό, μη το άλλο. Αλλά είναι σαν κάτι που λες, εδώ είναι, απλά δεν χτυπάει την πόρτα ακόμα. Αλλά είναι δίπλα στην πόρτα. Αρκεί να κάνει ένα ''παπ'' και να μου τη χτυπήσει. Αυτό το ''παπ'' που δεν μπορώ να το ελέγξω, γιατί έχω και αυτό το πρόβλημα, μου αρέσει να ελέγχω τα πράγματα. Είμαι Παρθένος και θέλω όλα τα πράγματα να είναι στη θέση τους, σε τάξη να μπορώ να τα ελέγξω. Αυτό είναι το μόνο που δεν μπορώ να ελέγξω».
