Εσπερινό Αστυπάλαιας: Δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και τη μάθηση - Συνταξιούχοι… μαθητές στον Flash
Στην Αστυπάλαια, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι και μητέρες επιστρέφουν στα θρανία. Μαθητές του Εσπερινού Λυκείου μιλούν στο Flash.gr για δεύτερες ευκαιρίες ζωής, γνώση χωρίς ηλικία και όνειρα που ξαναγεννιούνται.
«Να τολμήσετε γιατί ποτέ δεν είναι αργά να εξελιχθείτε. Να αναπτυχθείτε και να ξαναβρείτε τη χαρά της γνώσης…» «Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να την αφήσετε να φύγει…»
Video editor: Γιάννης Τσακμακίδης - Social Media: Ειρήνη Τσάκου
Οι μαθητές του Εσπερινού Λυκείου Αστυπάλαιας, μιλούν αποκλειστικά στο Flash.gr, για την αξία της μάθησης. Για τις δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή που δεν έχουν ηλικία και όρια. Γι αυτό που ο Πλάτωνας έλεγε πως «… Είναι δύναμη που γιατρεύει την ψυχή». Για τη δύναμη της γνώσης. Στο πανέμορφο Αιγαιοπελαγίτικο νησί μας -στην Αστροπαλιά, όπως είναι επίσης γνωστό- πρωτοπορούν και προοδεύουν. Συνταξιούχοι μια ανάσα πριν τα 70, εργαζόμενοι στα 45 τους, πολυάσχολες μητέρες με παιδιά, ξανακάθονται στα θρανία και διψούν να κατακτήσουν όλα εκείνα που έχασαν στην εφηβεία τους. Εδώ όπου ανοίγουν βιβλία και κάνουν όνειρα για το μέλλον, μας λέει ο κύριος Εμμανουήλ Γκίκας, Διευθυντής του σχολείου – φυσικός…
«Το Εσπερινό σχολείο μας είναι καινούριο. Ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2023. Είναι η τρίτη χρόνια λειτουργίας του και συνολικά, σε αυτό το χρονικό διάστημα, έχουμε εγγεγραμμένους περίπου 30 μαθητές που οι ηλικίες τους ξεκινούν από 17 ετών και φτάνουν στα 67! Γονείς που έχουν κι εκείνοι παιδιά από τριών ετών, μέχρι 30. Κατά μέσο όρο ωστόσο, οι ηλικίες των ανθρώπων που κάθονται στα θρανία, κυμαίνονται μεταξύ 40 με 45 ετών.
Το συγκεκριμένο σχολείο, ιδρύθηκε για να καλύψει μια ανάγκη για ανθρώπους μεγαλύτερους που δεν είχαν τελειώσει τις σπουδές τους. Για μαθητές που είχαν σταματήσει την εκπαίδευση είτε στο Γυμνάσιο , είτε στο Λύκειο και είναι μια ευκαιρία να συνεχίσουν για να πάρουν τα απολυτήριά τους. Μάλιστα το νησί την έχει αγκαλιάσει αυτήν την προσπάθεια. Θα μπορούσαμε βεβαίως να έχουμε ακόμα περισσότερους εγγεγραμμένους, όμως υπάρχει ένα αίσθημα ντροπής από πολλούς που το σκέφτονται ή από ανθρώπους που εργάζονται τα απογεύματα και δυσκολεύονται να ακολουθήσουν το ωράριο. Το προσπαθούμε πάντως να φέρουμε κοντά μας κι άλλους μαθητές.»
Μια προσπάθεια στην οποία συμμετέχουν όλοι. Ο Δήμαρχος της Αστυπάλαιας, Νίκος Κομηνέας, θυμάται τη συγκίνηση που ένιωσαν οι πρώτοι μαθητές, όταν έμαθαν για την έναρξη λειτουργίας του νυχτερινού σχολείου…
«Αυτό είναι τόσο πολύ όμορφο που θα σας πω και το θυμάμαι με συγκίνηση. Υπήρχε λοιπόν αυτή η ανάγκη από διάφορα παιδιά, μεγάλα παιδιά εννοείται, 40-45-50 χρόνων, οι οποίοι μας έλεγαν ότι έχουν καημό που δεν έχουν τελειώσει το Γυμνάσιο, δεν έχουν τελειώσει το Λύκειο. Τους απαντούσα ότι θα φροντίσουμε να κάνουμε ό,τι πρέπει ώστε να ιδρυθεί ένα τέτοιο σχολείο, Εσπερινό Γυμνάσιο και Λύκειο.
Πράγματι, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου -ήταν στο τέλος του καλοκαιριού του ’23- όταν μας δόθηκε η έγκριση από το Υπουργείο Παιδείας ότι θα λειτουργήσει τελικά το νυχτερινό στο νησί μας. Τότε, βρίσκω ένα παλικάρι και του λέω… “Μιχάλη, φέτος θα λειτουργήσει το Εσπερινό Γυμνάσιο Λύκειο”. Πέφτει επάνω στην αγκαλιά μου, με φυλάει, αρχίζει να κλαίει και να μου λέει “Δήμαρχέ μου, είναι το όνειρο της ζωής μου να τελειώσω. Δεν μπορούσα, δεν είχα χρήματα, έπρεπε να δουλέψω.” Περνάει λίγος καιρός, κοντά στις εκλογές. “Μιχάλη -του λέω- είσαι φίλος μου, φαντάζομαι θα έρθεις το βράδυ στην προεκλογική μου συγκέντρωση.” “Δεν θα έρθω, μου λέει!” “Mα γιατί;” “Γιατί έχω σχολείο Δήμαρχε!” Και φυσικά δεν ήρθε γιατί είχε μάθημα!»
Τι μας λένε μαθητές με εγγόνια και παιδιά που σκοπεύουν να δώσουν Πανελλήνιες
Ο κύριος Χαράλαμπος Σάββας, έχει μεγαλώσει παιδιά και απολαμβάνει τα εγγόνια του. Έχει βγει στη σύνταξη από την εργασία του, όμως η επιθυμία του είναι να παραμένει ιδιαίτερα δραστήριος στην καθημερινότητα του, γι αυτό και αποφάσισε να γραφτεί στο Εσπερινό σχολείο του νησιού. Για να μάθει, να μοιραστεί, να γελάσει, να εκπαιδευτεί από καθηγητές με όρεξη και μεράκι…
«Είμαι συνταξιούχος, πατέρας δύο παιδιών, παππούς έξι εγγονιών και φοιτώ στην Α τάξη του Εσπερινού Λυκείου. Επέστρεψα στο σχολείο γιατί ήθελα να δώσω μια νέα πνοή στην καθημερινότητά μου. Ζω σ’ ένα νησί αρκετά απομονωμένο και οι χειμωνιάτικοι μήνες συχνά με φέρνουν σε μια αίσθηση αδράνειας. Το σχολείο έγινε για εμένα η ευκαιρία να κάνω κάτι δημιουργικό. Η ζωή δεν σταματά ποτέ, ακόμα και μετά τη συνταξιοδότηση. Να δείξω στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου ότι η μάθηση δεν έχει ηλικία. Στόχος μου ήταν κυρίως η αξιοποίηση του χρόνου μου.
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να ξαναμπώ σε ρυθμό μελέτης μετά από τόσα χρόνια. Έπρεπε να μάθω ξανά να συγκεντρώνομαι. Να οργανώνω το χρόνο μου και να συμμετέχω ενεργά. Τα κατάφερα με υπομονή και με τη στήριξη των καθηγητριών μου. Μου δημιούργησαν μια φιλική και υποστηρικτική ατμόσφαιρα.
-Τι σου αρέσει περισσότερο στο εσπερινό;
Οι συνεργασίες, οι σωματικές δραστηριότητες και οι ανταλλαγές εμπειριών με τους συμμαθητές μου. Οι πολιτιστικές και οι κοινωνικές εκδηλώσεις. Η επιστροφή στο σχολείο ήταν μια ανανεωτική εμπειρία που μου έδωσε νόημα, χαρά και ενεργητικότητα. Αισθάνομαι ότι συνεχίζω να μεγαλώνω όχι μόνο σε ηλικία αλλά και σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο.
-Τι θα συμβούλευες έναν ενήλικα που σκέφτεται να γραφτεί σ’ ένα εσπερινό σχολείο αλλά διστάζει;
Να τολμήσει γιατί ποτέ δεν είναι αργά να εξελιχθεί. Να αναπτυχθεί και να ξαναβρεί τη χαρά της γνώσης.»
Η κυρία Μαρία Αχλαδιώτη, προσέγγισε το σχολείο με άλλη διάθεση. «Ας πάρω το απολυτήριό μου -σκεφτόταν- για να βρω μια καλύτερη δουλειά στον τομέα του τουρισμού.» Μέχρι εκεί. Όμως αυτό που δεν περίμενε, μας λέει, ήταν η αυτοπεποίθηση, η διέξοδος, η «ανάσα» που θα της πρόσφεραν τα μαθήματα. Τελικά, η αποκάλυψη του ίδιου της του εαυτού, που τώρα πια βάζει στην προσωπική της «εξίσωση « Πανελλήνιες, σπουδές, εργασία, ένα καλύτερο αύριο…
«Φοιτώ στην πρώτη τάξη του εσπερινού λυκείου. Έχω ένα παιδί και εργάζομαι σε εποχιακά τουριστικά επαγγέλματα. Η αλήθεια είναι ότι απλώς ήθελα να πάρω το απολυτήριο για να βρω μια καλύτερη δουλειά. Δεν φανταζόμουν ότι θα με άγγιζε τόσο βαθιά αυτή η εμπειρία.
-Πόσο εύκολα ισορροπείς καθημερινή εργασία και φοίτηση;
Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δουλεύω πάρα πολλές ώρες, ειδικά το καλοκαίρι. Γυρίζω σπίτι εξαντλημένη και μετά έρχομαι απευθείας στο σχολείο. Όμως κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη, νιώθω ότι αναπνέω. Είναι η δική μου διέξοδος. Σκέφτομαι πιο καθαρά και πιο ώριμα. Η αυτοπεποίθησή μου έχει αλλάξει ριζικά. Η φοίτηση στο εσπερινό λειτουργεί πολλές φορές σαν ψυχοθεραπεία. Με βοηθάει να επεξεργάζομαι σκέψεις και συναισθήματα, να αντιμετωπίζω τους φόβους μου, να νιώθω πιο δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό μου.
-Τι σου αρέσει περισσότερο στο εσπερινό;
Η παρέα, η στήριξη των καθηγητών, οι δράσεις που κάνουμε. Κάνουμε διάφορα πράγματα. Παρακολουθούμε σεμινάρια πρώτων βοηθειών και κάνουμε πρακτική εξάσκηση. Συμμετείχαμε και σε μαθησιακούς διαγωνισμούς και κερδίσαμε κάποια βραβεία.
-Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;
Θέλω να δώσω πανελλήνιες, να σπουδάσω κάτι που με εκφράζει, ίσως κάτι σχετικό με τον τουρισμό.
-Αν σου ζητούσα να χαρακτηρίσεις γενικά την εμπειρία σου με το εσπερινό σχολείο, τι θα έλεγες;
Το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Είναι δύσκολο, αλλά όμορφο ταξίδι που μου επέτρεψε να κάνω επανεκκίνηση στη ζωή μου. Να θέτω στόχους και να τους πετυχαίνω.
-Τι θα συμβούλευες έναν ενήλικα που σκέφτεται να γραφτεί σ’ ένα εσπερινό σχολείο αλλά διστάζει;
Να το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να την αφήσει να φύγει.»
18:00-21:00 Το τρίωρο που τους αλλάζει τη ζωή!
Και κάπως έτσι, όταν πέφτει το φως της ημέρας, για ένα τρίωρο, από τις 18:00 μέχρι τις 21:00, 17χρονα παιδιά που δουλεύουν το πρωί, εργαζόμενες μητέρες που η οικογένειά τους τις περιμένει να επιστρέψουν σπίτι και παππούδες που αρνούνται να καθίσουν αδρανείς σ’ έναν καναπέ, γίνονται ένα. Κάνουν μαζί εργασίες, γιορτάζουν παγκόσμιες ημέρες, οργανώνουν σχολικές γιορτές ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, παραμένουν δημιουργικοί και ενεργοί, μας λέει ο Διευθυντής του Εσπερινού Λυκείου Αστυπάλαιας…
« Οφείλω να πω πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, είναι πιο τυπικοί. Είναι πιο συνειδητοποιημένοι. Δεν χάνουν τα μαθήματα τους κι αυτό αντικατοπτρίζεται και στην ψυχολογία τους. Βλέπεις τη διαφορά στη συμπεριφορά τους. Έχουμε μαθητή συνταξιούχο, που συζητώντας μαζί του το προηγούμενο καλοκαίρι, μου είχε πει πως θα έρθει, όχι γιατί χρειάζεται το απολυτήριο, αλλά για κάτι που μόλις μου το είπε με συγκίνησε. “Χαζεύω παιχνίδια κάθε απόγευμα στην τηλεόραση. Όμως εγώ δεν μαθαίνω και θέλω να ακονίζω το μυαλό μου.” Ήρθε λοιπόν γι αυτόν τον λόγο.
Μια άλλη κυρία που έχουμε, μαθήτρια στη Δευτέρα Λυκείου, γράφτηκε φέτος καθώς είχε παρατήσει το σχολείο μόλις είχε βγάλει την πρώτη λυκείου. Το είχε σταματήσει γιατί ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά. Όμως πάντα ήθελε να συνεχίσει.»
Όσο για το ίδιο το σχολείο, σε επίπεδο εξοπλισμού, ο κύριος Γκίκας μας λέει πως τα καταφέρνουν. Οι χορηγίες, οι σύλλογοι γονέων, όλοι γίνονται κρίκοι της ίδιας «αλυσίδας» στο νησί για να «συμπληρώσουν» το κράτος. Το μόνο παράπονο που θα μπορούσαν να εκφράσουν και που ελπίζουν ν’ αλλάξει προς το καλύτερο, είναι η πρόσβαση για ΑΜΕΑ, καθώς δεν υπάρχει ούτε ράμπα αμαξιδίων, ούτε αναβατόριο, ούτε ανελκυστήρας. «Έχουμε βάλει στόχο να προσελκύσουμε κάποια χορηγία, έστω για το αναβατόριο που είναι και το πιο εύκολο να τοποθετηθεί», συμπληρώνει, «Ίδωμεν…»
