Ευφροσύνη Κουτσουβέρη: Η Αμαλία στη «Γη της Ελιάς» μιλά στο Flash για τη ζωή της και τον Νίκο Γαλανό

Μπορεί ο ρόλος της ως Αμαλία στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά που πρωταγωνιστεί «Η Γη της Ελιάς» να είναι ένας ρόλος που σε κάνει να την αντιπαθείς - και ταυτόχρονα όμως να αντιλαμβάνεσαι το σπουδαίο ταλέντο της μιας και τον ενσαρκώνει τόσο πειστικά - στην πραγματική ζωή όμως η Ευφροσύνη Κουτσουβέρη είναι μια γυναίκα που διαθέτει έμφυτη ευγένεια, ευαισθησίες που σπανίζουν στις μέρες μας και μια αριστοκρατική εμφάνιση που δεν την κάνει να περνά απαρατήρητη. 

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Flash.gr μοιράστηκε τα όνειρά της, τις δυσκολίες του επαγγέλματος και όσα την κάνουν ευτυχισμένη, μίλησε όμως συγκινημένη και για τον αξέχαστο Νίκο Γαλανό -με τον οποίο συνεργάστηκε για 1,5 χρόνο στο ερωτικό δράμα του Mega- τον τηλεοπτικό Ισίδωρο Βρεττάκο και σύζυγό της. 

-Σε τί φάση ζωής σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε μια φάση έντονης, αλλά δημιουργικής δραστηριότητας. Τα γυρίσματα της «Γης της Ελιάς» συνεχίζονται, παράλληλα δουλεύω πάνω στη διπλωματική μου στη Θεατροπαιδαγωγική, οργανώνω τα μαθήματα της «Παμμουσίας» (σ.σ θεατρικό εργαστήρι που ίδρυσε το 2019 στην Κύπρο ) για τον χειμώνα και ολοκληρώνω τη συλλογή ενός νέου brand που ετοιμάζω εδώ και καιρό και θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά το καθένα με τον τρόπο του με τροφοδοτεί και με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή και δημιουργική.

Η Αμαλία ως χαμαιλέοντας θα συνεχίσει να ελίσσεται διατηρώντας το μυστήριο...

Έχεις καταφέρει να ξεχωρίσεις μέσα από τον ρόλο της Αμαλίας στην «Γη της Ελιάς». Πώς είναι αυτή η συνεργασία;

Πρόκειται για μια πολύ οργανωμένη και έμπειρη ομάδα επαγγελματιών — τόσο από την πλευρά της παραγωγής όσο και του καναλιού — που μου προσφέρει ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Ο ρόλος της Αμαλίας με ιντριγκάρει, καθώς είναι γεμάτος αντιφάσεις που καλούμαι να εξερευνήσω και να ερμηνεύσω με τον δικό μου τρόπο. Μέσα από το σενάριο αποκαλύπτονται συνεχώς νέες πτυχές της προσωπικότητάς αυτού του χαρακτήρα, που με κρατούν σε διαρκή εγρήγορση.

Θα συνεχίσω στην πέμπτη σεζόν, θα είναι για μένα η τρίτη χρονιά στη «Γη της ελιάς» και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Η Αμαλία, ως χαμαιλέοντας που είναι, θα συνεχίσει να ελίσσεται και να επιβιώνει με τον τρόπο που ξέρει, διατηρώντας πάντα το μυστήριο που τη χαρακτηρίζει.

- Συνεργάστηκες με τον Νίκο Γαλανό... Πώς ήταν αυτή συνεργασία;

Ο Νίκος Γαλανός υπήρξε πάντα ο αγαπημένος μου ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου, γι’ αυτό όταν έμαθα ότι οι περισσότερες σκηνές μου στη σειρά θα ήταν μαζί του, ένιωσα συγκίνηση, δέος και μεγάλη προσμονή. Μου πήρε αρκετούς μήνες να συνηθίσω ότι τον είχα απέναντί μου και να «ξεμπλοκάρω», αλλά εκείνος με βοήθησε πολύ σε αυτό. Τον θαύμαζα για την αξιοπρέπεια, το ήθος και τη φινέτσα του, για την αριστοκρατική του παρουσία, αλλά και για τη γλυκύτητα και την ευφυΐα του. Το βλέμμα του ήταν καθαρό, τα μάτια χαμογελούσαν με έναν τόσο γλυκό, ζεστό τρόπο όταν σε κοιτούσε... Ήταν ένας άνθρωπος με διακριτικότητα και βάθος, που άφηνε ανεξίτηλο σημάδι σε όποιον συνεργαζόταν μαζί του, έτσι η απώλειά του με συγκλόνισε βαθιά. Θα τον θυμάμαι πάντα με σεβασμό και απέραντη αγάπη, και η συνεργασία μας θα μείνει μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή μου.

- Το δυσάρεστο νέο που αφορούσε στην υγεία του, πότε το έμαθες;

Πριν από έναν χρόνο, ενώ κάναμε πρόβα μια σκηνή μας, μου μίλησε για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε και για τον λόγο που θα έπρεπε να διακόψει τα γυρίσματα. Μόλις το άκουσα, ξέσπασα, στη σκέψη ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό που τελικά συνέβη. Ήταν συγκλονιστικός ο τρόπος που με καθησύχασε λέγοντάς μου «Ευφροσύνη, όλα καλά... ίδωμεν», με μια νηφαλιότητα, αξιοπρέπεια και δύναμη, που με έκαναν να τον θαυμάζω και να τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ.

Ο Νίκος Γαλανός ερχόταν πάντα στο γύρισμα χαμογελαστός, γεμάτος ενέργεια και χωρίς μεμψιμοιρία

- Πώς αντιμετώπιζε εκείνος την ασθένειά του; Πώς τον θυμάσαι στα γυρίσματα;

Όποιος δεν γνώριζε, δε θα μπορούσε με τίποτα να φανταστεί, οτι αντιμετώπιζε κάτι τόσο σοβαρό. Ερχόταν πάντα στο γύρισμα χαμογελαστός, ευχάριστος, γεμάτος ενέργεια και όρεξη για δημιουργία. Ουδέποτε υπήρξε μίζερος ή κατηφής. Ηταν αξιοθαύμαστος ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα, με θάρρος, με το κεφάλι ψηλά, χωρίς μεμψιμοιρία και παράπονα. Ηταν πραγματικά υπέροχος.

- Τα τελευταία λόγια που ανταλλάξατε;

Ένα μήνα πριν από το συμβάν, μιλήσαμε μέσω μηνυμάτων, ακουγόταν χαρούμενος και αισιόδοξος. Χάρηκα που τον άκουσα έτσι. Και έτσι θα τον θυμάμαι πάντα...

- Συμβουλή που σου έχει δώσει και δεν θα ξεχάσεις; Τι κρατάς από εκείνον;

Μου έλεγε να μην ξοδεύω χρόνο στο να ασχολούμαι με μικρές, ασήμαντες συμπεριφορές των άλλων. Να προχωρώ μπροστά, εστιάζοντας στο πώς μπορώ να γίνομαι καλύτερη κάθε μέρα. Στα γυρίσματα μιλούσαμε πολύ, ανάμεσα στις σκηνές μας. Ήταν γενναιόδωρος με τις συμβουλές του, ομιλητικός και αναλυτικός, και πάντα νοιαζόταν για όσα μοιραζόμουν μαζί του. Κρατώ από εκείνον όλα αυτά που ήταν — για μένα αποτελεί παράδειγμα αληθινού μεγέθους. Και όπως λέω, κάποιοι λίγοι άνθρωποι, ναι, είναι αναντικατάστατοι. Για μένα τέτοιος, ήταν ο Νίκος Γαλανός. Και νιώθω τυχερή και ευγνώμων που μοιράστηκα τόσες στιγμές μαζί του.

- Συνεχίζεις να μοιράζεις τον χρόνο σου ανάμεσα σε Κύπρο και Ελλάδα;

Ναι, συνεχίζω να μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα σε Κύπρο και Ελλάδα και αυτό θα ισχύει σίγουρα και για την επόμενη χρονιά. Είναι ένας ρυθμός ζωής που, παρ’ όλες τις προκλήσεις του, με εξυπηρετεί αυτή την περίοδο και μου επιτρέπει να είμαι εκεί που χρειάζεται κάθε φορά.

- Μίλησέ μας για το θεατρικό εργαστήρι «Παμμουσία» που ίδρυσες το 2019...

Η «Παμμουσία» δημιουργήθηκε το 2019, από μια βαθιά ανάγκη μου να μοιραστώ με τους νέους ανθρώπους την αγάπη μου για το θέατρο και τα πολύτιμα εργαλεία που αυτό προσφέρει. Εργαλεία που, πρώτα απ’ όλα, βοήθησαν εμένα, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου, να κατανοήσω τις ανάγκες μου, να στραφώ προς τα μέσα, να παρατηρήσω, να αποδεχτώ, να ελευθερωθώ — πνευματικά, ψυχικά και δημιουργικά. Το ότι έχω την ευκαιρία να συνοδεύω νέους ανθρώπους σε αυτή τη διαδικασία, να τους βλέπω να ανοίγονται, να ανθίζουν, είναι ίσως η πιο ουσιαστική μορφή επικοινωνίας που γνωρίζω.

- Σπουδές Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης, Σκηνογραφία... απωθημένο το μπαλέτο... Τελικά νομίζεις ότι η υποκριτική ήταν ο σωστός δρόμος που πήρες;

Δε φθάνει μια ζωή για να τα ζήσεις και να τα εξερευνήσεις όλα όπως τους αξίζει... οπότε όποιον δρόμο κι αν επέλεγα, για να αφοσοιωθώ ολοκληρωτικά, θα μου έλειπε κάτι άλλο, εκτός αν κατάφερνα κάπως να τα συνδυάσω, που ήταν πάντα το όνειρό μου. Μακάρι κάποτε να πραγματοποιηθεί. Ο χορός θα υπάρχει πάντα στη ζωή μου, γιατί είναι πιο προσωπικός δικός μου τρόπος έκφρασης. Νιώθω ελεύθερη όταν χορεύω.... δεν το έχω βρει αλλού αυτο σε τέτοιο μεγάλο βαθμό... είναι η «φωλιά» μου. Το οικείο μου. Η πρώτη δική μου επαφή με την καλλιτεχνική έκφραση και η πο μεγάλη μου αγάπη...

- Συμπεριφορές περίεργες έχεις δεχθεί στον χώρο; Και αν ναι, πώς τις αντιμετωπίζεις;

Κάποιες φορές ναι, όπως όλοι μας νομίζω… Ζούμε σε μια κοινωνία που φέρει παθογένειες βαθιά ριζωμένες στο παρελθόν. Και δεν είναι εύκολο να ξεριζωθούν, αν δεν υπάρξει σκληρή, επίμονη δουλειά — πρώτα από τον καθένα μας με τον εαυτό του και έπειτα συλλογικά.

Με ενοχλούν ιδιαίτερα οι συμπεριφορές που στερούνται λεπτότητας, διακριτικότητας και σεβασμού. Ακόμα και το χιούμορ, όταν του λείπει η ενσυναίσθηση, μπορεί να γίνει προσβλητικό και άβολο, ακόμη κι αν δεν έχει αυτή την πρόθεση. Πιστεύω πολύ στην αξία της ευγένειας και του σεβασμού στον χώρο του άλλου, στην προσωπικότητά του και στην όποια ιδιαιτερότητά του. Είναι θεμέλια για κάθε υγιή συνύπαρξη —ειδικά στον δικό μας χώρο, όπου υπάρχει το στοιχείο της έκθεσης, είναι αναγκαίο να μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς στο περιβάλλον μέσα στο οποίο συνδημιουργούμε και μοιραζόμαστε.

- Από 13 ετών κρατάς ημερολόγιο. Αυτή την περίοδο τι σε απασχολεί και γράφεις στο ημερολόγιο;

Με βαραίνει η γενικότερη εικόνα της ανθρωπότητας — η απανθρωπιά, η αναλγησία, η εξοικείωση με το έγκλημα – σε κάθε του μορφή, ακόμη και μέσα από τις ταινίες που βλέπουμε, όπου, δυστυχώς, μοιάζουν να καθρεφτίζουν την πραγματικότητα. Με στενοχωρεί η αποξένωση που φέρνει η ολοένα και πιο «επιθετική» ένταξη της τεχνολογίας στη ζωή μας, η οποία τείνει να εξουδετερώσει την αληθινή επαφή, όχι μόνο με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Νιώθω πως όσο πάει, χάνουμε τη ζωντάνια, την αυθεντικότητα, την παιδικότητά μας, εκείνη την αυθόρμητη έμπνευση για ζωή και τη δημιουργία. Λες και γινόμαστε πανομοιότυπα ρομπότ, μέσα και έξω. Κάποιες φορές, μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, το βάρος γίνεται αφόρητο... και προσωπικό. Όπως και η ευθύνη.

- Χρόνος για προσωπική ζωή υπάρχει και τί σου αρέσει να κάνεις;

Προσωπική ζωή για μένα είναι όλα όσα με γεμίζουν. Οι άνθρωποί μου, η δουλειά μου, οι στιγμές που περνώ με τον εαυτό μου — πολύτιμες για να αναδιοργανώνομαι και να επαναφορτίζω. Μου αρέσει να γράφω, να χορεύω, να βλέπω θέατρο, να συζητώ με ανθρώπους που με εμπνέουν. Να βρίσκομαι σε διαδικασία ανατροφοδότησης και δημιουργίας — ό,τι κι αν είναι αυτό.

- Κάνεις όνειρα ή αφήνεις τα πράγματα στη ροή; Το πιο τρελό όνειρο;

Το όνειρο είναι η παιδικότητα που επιμένει να ζει μέσα μας. Και χρειάζεται να την κρατάμε σφιχτά, αλλά και τρυφερά — όσο κι αν η πραγματικότητα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να την συρρικνώσει. Το πιο «τρελό» μου όνειρο είναι να δω την «Παμμουσία» να εξελίσσεται σε έναν ζωντανό, ανοιχτό χώρο, όπου οι τέχνες συνυπάρχουν και λειτουργούν ως γέφυρες: προς τη βαθύτερη κατανόηση, την επαφή, τη θεραπεία — για παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Θέλω οι άνθρωποι να νιώθουν ελεύθεροι, δημιουργικοί, φωτεινοί. Να τολμούν να ονειρεύονται. Και να βρίσκουν, καθημερινά, τη δύναμη να αναζητούν όλα αυτά μέσα τους και γύρω τους, παρά τις δυσκολίες.