Κάθε φορά που βήχω πνίγομαι και με σκίζουν καρφιά...
Να προσέχετε την ζωή σας γιατί είστε μόνοι σας. Όλοι μας.
Τον είδα για πρώτη φορά πριν 14 ημέρες.
Πυρετός, πονόλαιμο, ένα εξάνθημα στα πόδια.
Τον έστειλα να κάνει το τεστ.
Θετικός.
Μετά από δύο ημέρες μου τηλεφώνησε γιατί δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.
Πήγα σπίτι του.
66 ετών.
Μεροκαματιάρης. Είχε βγει στην σύνταξη. Μόνος στη ζωή.
Η πρώτη του κουβέντα ήταν: «Κάνε ό,τι νομίζεις μόνο μην με στείλεις νοσοκομείο».
Έφερα οξυγόνο, έβαλα ορό, ξεκίνησα κορτιζόνη, ότι έπρεπε τέλος πάντων.
Και πάνω από όλα να του δώσω θάρρος.
«Μην με στείλεις νοσοκομείο».
Για μια ημέρα πήρε τα απάνω του.
Καλύτερες ανάσες, έπεσε ο πυρετός, μειώθηκε η κούραση.
Πήρε θάρρος... πήρα θάρρος.
Το παράπονο του ήταν ότι δεν υπήρχε άνθρωπος να τον βοηθήσει να πάει στην τουαλέτα, να του δώσει λίγο νερό.
Το λύσαμε κι αυτό.
Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό του - μαλωμένοι χρόνια για κάτι κωλοχώραφα σε ένα χωριό.
Ήρθε. Τον είδε. Φοβήθηκε. Δεν ξάναρθε.
Στους ανθρώπους όταν αρρωσταίνουν τους λέμε περιστατικά για να μην τρελαθούμε εμείς.
Αλλά τρελαίνομαι όταν ακούω τον κάθε άχρηστο πολιτικάντη να τους αποκαλεί κρούσματα, περιστατικά...
Εκεί που έπρεπε ενημέρωσα... πήρα οδηγίες.
«Βάλτον να υπογράψει. Να μην έχεις ευθύνη».
Χα!
Δεύτερη ημέρα ή φωνή δεν έβγαινε απ’ το τηλέφωνο...
Δεν γίνεται να ξεχάσω αυτό που είδα.
Και πάνω απ’ όλα αυτό που έλεγε:
«Κάθε που παίρνω μια ανάσα δύο τρένα με σφίγγουν σαν τανάλια - κάθε φορά που βήχω πνίγομαι και με σκίζουν καρφιά».
Κορεσμός 70.
«Μην με στείλεις νοσοκομείο»
Τηλεφώνησα στο ΕΚΑΒ
«Ναι αλλά γιατρέ μου δεν θέλει»
«Θέλω εγώ. Τέλος».
Κάθε ημέρα δύο και τρεις φορές μιλάγαμε στο κινητό.
Με πήρε κι ο αδελφός του μια φορά.
Μέχρι πριν 5 ημέρες.
Μίλησα με τη μονάδα στο Γεννηματάς. Παρακολουθούσα και την πορεία του στο σύστημα του εθνικού μητρώου... καταλάβαινα.
Νωρίς το πρωί σήμερα το όνομα έγινε γκρι.
Θάνατος.
Να προσέχετε την ζωή σας γιατί είστε μόνοι σας. Όλοι μας.
Ήταν μια αφήγηση, ζωή και θανάτου, του Τάσου Αναστασόπουλου που δημοσίευσε στην προσωπική του σελίδα.
