Η δραχμή στα χρόνια της αθωότητας: Όταν αγοράζαμε παγωτό με 20 δραχμές

Αν μεγάλωσες στα '80s ή στα '90s, ξέρεις καλά τι σημαίνει να έχεις ένα κέρμα των 20 δραχμών (0,06 €) στην τσέπη. Δεν ήταν απλώς λεφτά. Ήταν η υπόσχεση μιας παγωμένης απόλαυσης στο περίπτερο της γειτονιάς. Ήταν το εισιτήριο για μια μικρή αλλά ατόφια ευτυχία.

Τα καλοκαίρια τότε είχαν άλλον ήχο. Οι γειτονιές γέμιζαν παιδικές φωνές, ιδρώτα και… το γνώριμο «κλικ» από το ψυγείο του περιπτέρου που άνοιγε και αποκάλυπτε έναν κόσμο γεμάτο χρώμα και υποσχέσεις. Παγωτά ΕΒΓΑ, ΑΓΝΟ, ΔΕΛΤΑ, ΑΣΤΥ. Με ονόματα που ακόμα μας κάνουν να χαμογελάμε: Σικάγο, Πατούσα, Πύραυλος, Βανίλια-Σοκολάτα σε ξυλάκι.

Για 20 δραχμές (0,06 €), μπορούσες να αγοράσεις ένα μικρό παγωτάκι, ή με λίγη τύχη και παραπάνω χαρτζιλίκι, να ανέβεις κατηγορία: 50 δραχμές (0,15 €) για ένα μεγαλύτερο ξυλάκι, 100 δραχμές (0,29 €) για «πολυτέλεια». Η Πατούσα, μάλιστα, κόστιζε 70 δραχμές (0,21 €) στα τέλη των ‘80s και θεωρούνταν «επένδυση», αλλά τι παγωτό!

Πόσο κόστιζαν τα πράγματα τότε

Η δραχμή μπορεί να μας φαίνεται πια μακρινή, σχεδόν εξωτική, αλλά κάποτε ήταν το μέτρο της ζωής μας. Δες μερικές ενδεικτικές τιμές που θα σου ξυπνήσουν μνήμες:

Το χαρτζιλίκι των 500 δραχμών (1,47 €) έφτανε και περίσσευε. Και το σημαντικότερο: ήταν απόλυτα συμβατό με την ηλικία μας. Δεν χρειαζόμασταν ακριβά gadgets. Μας αρκούσε μια φρυγανιά με μερέντα και ένα παγωτό.

Το περίπτερο: η μικρή μας Disneyland

Αν υπήρχε κάτι πιο ιερό από το ψυγείο με τα παγωτά, αυτό ήταν το περίπτερο. Εκεί χανόσουν για ώρες κοιτώντας:

• Τις τσίχλες που άλλαζαν χρώμα στο στόμα
• Τα αυτοκόλλητα με τη Madonna ή τον Ρουβά
• Τα «σκόντα» με ζώδια και μυστικά
• Τα παιχνιδάκια των 50 δραχμών (0,15 €) που πάντα χαλούσαν την ίδια μέρα
• Και φυσικά, εκείνες οι χάρτινες ταμπέλες στο ψυγείο που έλεγαν:

«Μην ακουμπάτε τα παγωτά! Πείτε τι θέλετε!»
(Που φυσικά δεν ακολουθούσε ποτέ κανένα παιδί…)

Ζωή με 1000 δραχμές (2,93 €)

Η δραχμή δεν ήταν απλώς μέσο συναλλαγής. Ήταν οικονομικό εργαλείο συναισθημάτων. Ο μπαμπάς έδινε στο παιδί 100 δραχμές (0,29 €) με το «Πάρε ό,τι θες» και αυτό έφευγε νιώθοντας πλούσιο. Η γιαγιά έδινε «ένα χιλιάρικο (2,93 €) για να φας κάτι» και το παιδί έκανε οικονομία για δύο μέρες.

Η εποχή της δραχμής δεν είχε πλαστικό χρήμα, ηλεκτρονικά πορτοφόλια και cashless συναλλαγές. Είχε κληρονομικό πορτοφολάκι, συνήθως φθαρμένο, που μέσα του χτυπούσαν κέρματα και… αναμνήσεις.

Πού πήγε αυτή η αθωότητα

Μετά ήρθε το ευρώ. Η απλοποίηση. Η στρογγυλοποίηση. Οι τιμές ανέβηκαν, τα περίπτερα γέμισαν energy drinks και οι πατούσες εξαφανίστηκαν. Το 20 δραχμές (0,06 €) έγινε 6 λεπτά, αλλά ποτέ δεν αντικαταστάθηκε η αίσθηση του «παίρνω κάτι μικρό και νιώθω μεγάλος».

Η δραχμή πέθανε όχι επειδή έπαψε να κυκλοφορεί, αλλά επειδή έπαψε να συμβολίζει κάτι αυθεντικό. Σήμερα θυμόμαστε με συγκίνηση όχι τόσο την αγοραστική της αξία, όσο τη συναισθηματική της δύναμη.

Γιατί τελικά…

Δεν ήταν μόνο το παγωτό. Ήταν που με 20 δραχμές (0,06 €) αγόραζες ένα χαμόγελο, ένα μικρό «σήμερα ήταν ωραία». Ήταν που δεν μετρούσες τα χρήματα αλλά τις στιγμές. Που ήξερες την αξία των πραγμάτων όχι με βάση την τιμή τους, αλλά με βάση το πόσο σε έκαναν να χαρείς.

Σήμερα, μπορεί να μην υπάρχουν παγωτά των 20 δραχμών, αλλά υπάρχουν ακόμα αναμνήσεις που λιώνουν στην καρδιά, όπως εκείνα στο στόμα.