Η Εθνική ΗΠΑ κατεβαίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 με στόχο την εξιλέωση για 3η φορά [vids]
Μετράμε πλέον αντίστροφα για το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη μιας και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024 θα διεξαχθούν στο Παρίσι της Γαλλίας σε τρεις μήνες από τώρα και συγκεκριμένα στα τέλη του Ιουλίου.
Κάθε άθλημα στην διαχρονική αυτή πολύπλευρη διοργάνωση, έχει την δική του αίγλη, με το μπάσκετ να αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση μιας και ανέκαθεν παρουσίαζε και συνεχίζει να παρουσιάσει την Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις Ολυμπιάδες. Πέραν των 16 χρυσών μεταλλίων (έναντι των 2 της Σοβιετικής Ένωσης, ενός της Γιουγκοσλαβίας και ενός της Αργεντινής), η... αυτοκρατορική ιστορία της Εθνικής των ΗΠΑ έχει να επιδείξει και μερικές χρονιές - ορόσημο που αποτέλεσαν η καθεμία με τη σειρά τους το έναυσμα προκειμένου να καθηλώσουν τον αθλητικό πλανήτη.
Μετά από αυτές πλέον, οι Αμερικάνοι τείνουν να γράψουν ιστορία και τη χρονιά του 2024, σε παρόμοια πλαίσια όπως έκαναν με την «Dream Team» του 1992 και την «Redeem Team» του 2008. Οι εν λόγω δύο «φουρνιές» αποτέλεσαν δυο από τις κορυφαίες που παρέταξαν οι Αμερικάνοι (αν όχι οι κορυφαίες ever), αλλά θέμα μας δεν αποτελεί το κατά πόσο καλές ήταν, αλλά το ποσό «λυτρωτικές» αποδείχθηκαν για την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του έθνους από τους υπολοίπους.
Η ομάδα - όνειρο που έκανε το παιχνίδι παγκόσμιο
Η αρχή έγινε, το 1992, όταν για πρώτη φορά στην ιστορία οι Ηνωμένες Πολιτείες πήραν το «πράσινο φως» για να παραταχθούν με ενέργεια ΝΒΑερς και όχι απαραίτητα με κολεγιόπαιδα όπως επιβαλλόταν μέχρι εκείνο το σημείο για να... σωθούν τα προσχήματα του ανταγωνισμού.
Υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Τσακ Ντέιλι, οι ΗΠΑ παρατάσσονταν στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης με ονόματα που σκορπούσαν τον θαυμασμό και το δέος απέναντι σε φιλάθλους, απλούς ανθρώπους, αντιπάλους, παράγοντες και οποιουσδήποτε αποτελούσαν μέρος του αθλητισμού. Μάικλ Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον, Λάρι Μπερντ, Πάτρικ Γιούιν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Σκότι Πίπεν, Τζον Στόκτον, Καρλ Μαλόουν, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λέτνερ (ο μοναδικός εκ του κολεγίου ορμώμενος αντικαθιστώντας τον αείμνηστο σέντερ του Ολυμπιακού Ρόι Τάρπλεϊ ένεκα των... αμαρτιών που τον ταλαιπωρούσαν).
Για ένα σύνολο με αυτούς τους «ημίθεους» του μπάσκετ, το χρυσό μετάλλιο ήρθε εύκολα και αυτό αποδεικνύεται από τους 44 πόντους διαφοράς με τους οποίους κέρδιζαν κατά μέσο όρο τα παιχνίδια τους, στα οποία δεν κάλεσαν ούτε ένα τάιμ-άουτ και το παρκέ έμοιαζε με παιδική χαρά ανάμεσά σε άνδρες και εφήβους.
Εκείνη η φουρνιά των Αμερικανών, που θεωρείται βάση βαρύτητας των ονομάτων, ως η κορυφαία ομάδα που είδε ποτέ το άθλημα, ήταν η σφραγίδα που επιβεβαίωσε ότι το μπάσκετ της Αμερικής δεν είχε καμία σχέση με των υπολοίπων χωρών, οι οποίες ωστόσο πήραν κίνητρο από εκείνη την ομάδα, όχι για να αποδείξουν κάτι αλλά για να ακολουθήσουν εκείνα τα ινδάλματα που μεγαλούργησαν στα παρκέ της Καταλονίας.
Η ομάδα - λύτρωσης που έβαλε τέλος στην αμφισβήτηση
Λίγα χρόνια αργότερα από το όνειρο του '92, υπήρξε μια μαύρη, έως και ντροπιαστική περίοδος όπως την εκλαμβάνουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, κατά την οποία οι ΗΠΑ έχαναν τις παγκόσμιες κορυφαίες σε Μουντομπάσκετ και Ολυμπιακούς συνεχόμενες φορές απέναντι σε χώρες - ομάδες που διακρίνονταν για τη χημεία τους, το ομαδικό παιχνίδι τους και το κίνητρο που πλέον είχαν χτίσει για να πάρουν τον αέρα των ΝΒΑερς. Με εξαίρεση το χρυσό της Ολυμπιάδας στο Σίδνεϊ το 2000, οι Αμερικανοί γνώριζαν το ένα κάζο μετά το άλλο. 3η θέση στο Παγκόσμιο της Αθήνας (1998), 6η (!) θέση στο Παγκόσμιο μέσα στην Ιντιανάπολις (2002), 3η θέση στην Ολυμπιάδα της Αθήνας (2004) και 3η θέση στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας (2006) κάτω από την «αργυρή» ονειρική Ελλάδα.
Η ήττα δε, στη Σαϊτάμα από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αλλάζοντας τη νοοτροπία της ως προς το ομαδικό παιχνίδι, την αντιμετώπιση των αντιπάλων αλλά και τον σεβασμό της προς αυτούς, η «Αστερόεσσα» κατατάσσει την ομάδα που θα έφερνε την εξιλεωση στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008, την λεγόμενη «Redeem Team». Υπό την επίβλεψη του ζωντανού θρύλου της αμερικανικής προπονητικής και αναμορφωτή της Εθνικής ομάδας, Μάικ Σιζέφσκι (ο οποίος θυμόταν για τα καλά την αποτυχία του Παγκοσμίου δύο χρόνια πριν), οι ΗΠΑ ταξιδεύουν στην Κίνα έχοντας την πιο δυνατή, και γεμάτη κίνητρο, σύνθεση των τελευταίων πολλών ετών.
Κόμπι Μπράιαντ, Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Ντέρον Γουίλιαμς, Κρις Πολ, Καρμέλο Άντονι, Τζέισον Κιντ, Τασάουν Πρινς, Κάρλος Μπούζερ, και Μάικλ Ρεντ είναι έτοιμοι να πάρουν το αίμα της πατρίδας τους πίσω. Αγωνίζονται με σκληράδα και δυναμικότητα στα όρια του... μίσους απέναντι στις υπόλοιπες ομάδες, νιώθοντας ότι έπρεπε να απαντήσουν σε όλες αυτές τις αποτυχίες που είχαν προηγηθεί λες και επρόκειτο για κάτι προσωπικό, (ειδικά απέναντι στην Ελλάδα που τους είχε υποχρεώσει στην πιο πρόσφατη ήττα τους). Το χρυσό μετάλλιο έρχεται μετά από χρόνια κατόπιν ενός δραματικού τελικού κόντρα στους σπουδαίους Ισπανούς. Οι διαφορές δεν έφτασαν στα δυσθεώρητα επίπεδα του '92, αλλά ο τρόπος παιχνιδιού έδειχνε απόλυτη σοβαρότητα, πλήρη συνειδητοποίηση τού ότι για να νικήσουν σε αυτό το παγκόσμιο, πλέον, παιχνίδι έπρεπε να... παίξουν και πως για να αποδείξουν ότι το άθλημα ακόμα τους ανήκε, έπρεπε να σεβαστούν πρώτα τους αντιπάλους τους.
Ήρθε το σίκουελ της εξιλέωσης που θα επαναφέρει το παιχνίδι στα χέρια τους;
Εν έτει 2024, το κορυφαίο επίπεδο του μπάσκετ έχει ακόμα έδρα το... Αμέρικα και το NBA, όμως οι πρωταγωνιστές κατάγονται από κάθε σημείο του πλανήτη. Οι Ευρωπαίοι έχουν την τιμητική τους αφού κοιτούν στα μάτια τους Αμερικανούς όσον αφορά τις διακρίσεις ή τον τρόπο με τον οποίο έχουν υιοθετήσει τα θεμελιώδη του μπάσκετ. Αυτό έχει αντίκτυπο και στην Εθνική των ΗΠΑ, με τους Αμερικανούς τα τελευταία χρόνια να μπαίνουν και πάλι στο τρυπάκι της σχετικής υποτίμησης του αθλήματος και την αντιπάλων. Από τη μία κατεβάζουν συνθέσεις... ανάγκης στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα χάνοντας το χρυσά ή ακόμα και το βάθρο χωρίς να προκαλεί έκπληξη, ενώ στις Ολυμπιάδες είναι συνεπείς με το ψηλότερο σκαλί αλλά όχι με την απολυταρχική εικόνα που τους χαρακτήριζε παλαιότερα.
Όλα τα προαναφερθέντα ίσως να αποτελούν τις αφορμές και το κίνητρο που προκάλεσαν το μαζικό κάλεσμα μερικών εκ των κορυφαίων και πιο έμπειρων παικτών του ΝΒΑ από το πάνω ράφι. Η δωδεκάδα που θα έρθει στο Παρίσι υπό τις οδηγίες του Στιβ Κερ θα απαρτίζεται εκτός συγκλονιστικού απροόπτου (τραυματισμοί) από τους Λεμπρόν Τζέιμς, Κέβιν Ντουράντ, Στέφεν Κάρι, Άντονι Ντέιβις, Καουάι Λέοναρντ, Άντονι Έντουαρντς, Ταϊρίς Χαλιμπάρτον, Τζρου Χόλιντεϊ, Τζέισον Τέιτουμ, Μπαμ Αντεμπάγιο, Τζοέλ Εμπίιντ και Ντέβιν Μπούκερ. Μια σύνθεση που χαρακτηρίζεται από έναν δυναμικό συνδυασμό ταλέντου, εμπειρίας και δίψας για διάκριση στο κορυφαίο αθλητικό event όλων των εποχών.
Η κρισιμότητα τού να αποδείξουν την ανωτερότητά τους οι Αμερικάνοι όπως έκαναν με τις ιστορικές φουρνιές του 1992 και του 2008, αποτελεί το αλατοπίπερο της επερχόμενης διοργάνωσης. Η πρόκληση ωστόσο πλέον είναι ακόμα μεγαλύτερη αφού το παιχνίδι είναι ακόμα πιο... παγκόσμιο και οι υπόλοιπες δυνάμεις της γης τείνουν να τους αμφισβητήσουν. Θα έρθει η νέα εξιλέωση για τις ΗΠΑ; Θα γίνει μια νέα «Redeem Team» ή το... Global game θα τους διαψεύσει; Η απάντηση θα δοθεί σε μερικούς μήνες.
