Η κοινωνία δεν αναζητά (κι άλλους) σωτήρες

Πυκνές και με πλούσιο παρασκήνιο διατηρούνται οι διεργασίες σε όλα τα κόμματα, έστω κι αν βρισκόμαστε στο πρώιμο θέρος. Διεργασίες στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, από τις οποίες δεν εξαιρείται σχεδόν κανείς και αναφέρομαι στα τεκταινόμενα τόσο στην ΝΔ που είναι η κυβέρνηση όσο και στις ξεχωριστές -και με διαφορετικούς προσανατολισμούς- δυνάμεις της αντιπολίτευσης.

Αλλού υπάρχει μεγαλύτερη ηρεμία, ενδεχομένως φαινομενική και αλλού ο αναβρασμός είναι τόσο έντονος που καμία άλλη πρωτοβουλία δεν μπορεί να στεριώσει.

Η ΝΔ από τη μια πλευρά του τόξου, μπορεί να μην έχει μια πολύ έντονη εσωτερική αναταραχή αυτή την περίοδο, το δύσκολο όμως για εκείνη είναι ότι ένα χρόνο μετά τις ευρωεκλογές και δύο πριν τις εθνικές, αν και πρώτη, απέχει από τον στόχο της αυτοδυναμίας και η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν υποχωρεί, παρά τα διάφορα μέτρα που ανακοινώνει ο πρωθυπουργός.

Στο ΠΑΣΟΚ που ταλανίστηκε από εσωτερικά προβλήματα το χειμώνα και την άνοιξη, τα πράγματα τώρα είναι νηφάλια, αισθητά βελτιωμένα και αρχίζει να τσιμπάει δημοσκοπικά. Στον ΣΥΡΙΖΑ που την Πέμπτη έχει το συνέδριό του, η κατάσταση παραπέμπει λιγότερο σε προσπάθεια για επανεκκίνηση και περισσότερο σε μια ακόμη διαδικασία εσωστρέφειας και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.

Από τις υπόλοιπες δυνάμεις, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου που εκτοξεύτηκε λόγω Τεμπών μοιάζει να έχει πιάσει ταβάνι και μάλλον ξεκινάει η αντίστροφη πορεία, που όμως θα διατηρήσει το προσωποπαγές κόμμα της στο επίκεντρο των εξελίξεων, κυρίως στο κοινό των λεγόμενων αντισυστημικών αριστερών που αρέσκονται στην καταγγελία.

Και την ίδια στιγμή, η σεναριολογία φουντώνει για το ενδεχόμενο παλιοί πρωταγωνιστές, πρώην πρωθυπουργοί να επιστρέψουν με δικά τους σχήματα, προφανώς ανταγωνιστικά στα κόμματα που είτε ανήκουν είτε ανήκαν στο παρελθόν.

Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας, που πραγματοποίησε τη 2η Διάσκεψη του Ινστιτούτου του, είναι οι δύο περιπτώσεις που συζητείται έντονα ότι θα πάρουν το ρίσκο να ηγηθούν νέων πρωτοβουλιών με αμφίβολα όμως αποτελέσματα και ακόμη πιο περιορισμένες πιθανότητες επιτυχίες. Εκτός αν επιτυχία για τον κ. Σαμαρά θεωρείται να κόψει την πιθανότητα μια νέας αυτοδύναμης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη και για τον κ. Τσίπρα να είναι ο αρχηγός ενός μικρού -και άνευ κυβερνητικής προοπτικής- κόμματος στο χώρο της Αριστεράς – Κεντροαριστεράς.

Άλλωστε, οι μέχρι στιγμής έρευνες κοινής γνώμης κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές είναι για τυχόν ξεχωριστά εγχειρήματα των δύο βετεράνων πολιτικών, καθώς σχεδόν 6 με 7 στους 10 πολίτες λένε «όχι» σε μια τέτοια επιστροφή (Alco, Opinion Poll, MRB, Interview)

Και είναι λογικό: Πολιτικά πρόσωπα που κρίθηκαν και η ετυμηγορία του λαού (όταν ηγούνταν των κομμάτων τους) ήταν να παραδώσουν τη σκυτάλη και την εξουσία στους επόμενους, με ποιο ακριβώς επιχείρημα, πέρα από τα κίνητρα των προσωπικών φιλοδοξιών, θα μπορούσαν να πείσουν για την αναγκαιότητα να επανακάμψουν;

Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, αλλά δεν είναι (επιβεβαιώνεται μάλιστα από μετρήσεις πχ η τελευταία της Qed) η κοινωνία δεν αναζητά (κι άλλους) σωτήρες, χορτάσαμε από αυτούς. Αναζητά εντιμότητα, ηθική συνέπεια, αξιοπιστία και μια καθαρή πολιτική και προγραμματική κατεύθυνση για τα μεγάλα και δυστυχώς άλυτα προβλήματα που την ταλαιπωρούν.

Υπό την έννοια αυτή, το σύνθημα δώστε τόπο στα προγράμματα, τις ιδέες, τις ρεαλιστικές λύσεις, τη σοβαρότητα, την αξιοπιστία και το ήθος, ίσως είναι η απάντηση για ηγέτες του χθες, του σήμερα και του μέλλοντος.