Η κοινωνία στα… κάγκελα και τα κόμματα σε νευρική κρίση
Όποιος δεν θέλει να δει ότι η κοινωνία είναι στα κάγκελα, μάλλον δεν ξέρει να την «διαβάσει». Τα όσα συμβαίνουν με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών ήρθαν σαν μια σταγόνα σε ένα ποτήρι που ήταν ήδη έτοιμο να ξεχειλίσει.
Από τη μια τα απόνερα των μνημονίων, από την άλλη η αίσθηση ότι τα όποια επιτεύγματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν διαχέονται προς τα κάτω και προς τους πολλούς, εδώ και καιρό γέμιζαν το ποτήρι της αμφισβήτησης της κοινωνίας. Τα καμπανάκια κτύπησαν στις ευρωεκλογές, αλλά τον ήχο τους τον σκέπαζε η μη απάντηση στο ερώτημα: μετά τον Μητσοτάκη, ποιος;
Η αποχή των ψηφοφόρων από την κάλπη ήταν το δεύτερο βήμα μιας κοινωνίας που ήδη ήταν στο alert. Ούτε όμως αυτό το σήμα «αναγνώστηκε» από εκείνους που έπρεπε. Ακολούθησε ένα ακόμη από τους πολίτες που έδειχνε με τον δικό της τρόπο την απογοήτευση που ένιωθε φέρνοντας τον περιβόητο «κανένα» πρώτο στις προτιμήσεις της. Όσο για τα ποσοστά των κομμάτων συνέχιζαν την πτώση τους, προκαλώντας τους παράλληλα νευρική κρίση.
Σήμερα και καθώς έχει συσσωρευτεί απογοήτευση για μια σειρά πράγματα, έρχονται με… φόρα τα Τέμπη, να πουν το «ως εδώ». Τόσο στην κυβέρνηση όσο και στο πολιτικό σύστημα. Και αντί οι πολιτικοί αρχηγοί να αναζητήσουν μια λύση, να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να βρουν έναν κοινό τόπο συνεννόησης έστω και με μίνιμουμ προϋποθέσεις, συνεχίζουν το ένα να πολεμά το άλλο.
Η κυβέρνηση δέχεται πυρά από όλους και επιτίθεται στην αντιπολίτευση. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να πολεμούν ο ένας τον άλλο, η Νέα Αριστερά ζει στον κόσμο και στην αυθεντία των θέσεών της, ενώ η Πλεύση Ελευθερίας είναι στα χαρακώματα με το ΚΚΕ. Η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει καθημερινά με τους τόνους να ανεβαίνουν και οι ύβρεις που εκτοξεύονται δείχνουν πως χάνεται η μπάλα. Κόμματα και ηγεσίες είναι εκτός ελέγχου και βαδίζουν προς το γκρεμό με το πόδι στο γκάζι και με τα φρένα σπασμένα.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάποια λύση ή έστω η διάθεση να συζητήσουν μεταξύ τους τα κόμματα ή οι αρχηγοί τους. Την ίδια ώρα η αμφισβήτηση της κοινωνίας μεγαλώνει προς τα «συστημικά κόμματα» και το ποτάμι της οργής όλο και φουσκώνει. Το ερώτημα πράγματι είναι εάν υπάρχει οδός διαφυγής ή δούμε στην πορεία πράγματα που ούτε καν τα φανταζόμαστε. Η εκτόνωση της έντασης θα ήταν μια λύση. Αλλά δεν βλέπω κανέναν να στρέφεται προς αυτήν την κατεύθυνση. Την ίδια ώρα κάποιες δυνάμεις τρίβουν τα χέρια τους…
