Κατερίνα Διδασκάλου: «Δεν ήμουν πάντα η μαμά που άξιζαν οι κόρες μου»

Για την πορεία της που μετρά 40 χρόνια, την μητρότητα, τις ενοχές της αλλά και τις δύσκολες στιγμές με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπη μίλησε η Κατερίνα Διδασκάλου στο vidcast του Marie Claire.

Πριν από λίγα μόνο χρόνια, το ελληνικό #MeToo έφερε στο φως σιωπές δεκαετιών. Πώς βίωσες εσύ αυτό το κύμα αλήθειας στον χώρο της υποκριτικής;

«Είναι κάτι λυπηρό, τραγικό. Εγώ σε αυτά τα θέματα είμαι πολύ αυστηρή. Έχω καταγγείλει στο παρελθόν, και πιστεύω ότι πρέπει να καταγγέλλουμε οτιδήποτε συμβαίνει. Πάντα ήμουν δίπλα στους ανθρώπους που υπέστησαν παρενόχληση — και στις γυναίκες και στα αγόρια, γιατί και πολλά αγόρια έχουν παρενοχληθεί και συνεχίζουν να παρενοχλούνται. Πρέπει να το λέμε κι αυτό. Για μένα είναι ένα θέμα που μπορεί να σε κάνει να πάψεις να νιώθεις καλλιτέχνης. Είναι βαθύ τραύμα. Είναι λυπηρό, γιατί πρώτα απ’ όλα είμαστε συνάνθρωποι. Και όποιος το κάνει αυτό, υποβαθμίζεται ο ίδιος — φτάνει στο επίπεδο του υπανθρώπου. Ούτε καν τα ζώα δεν μπορείς να συγκρίνεις με τέτοιες συμπεριφορές, γιατί τα ζώα έχουν μια αξιοπρέπεια.

Eίχα κάνει καταγγελία πριν ακόμα ξεσπάσει το κίνημα του MeToo

Και το χειρότερο είναι αυτό που ακούω καμιά φορά και με εξοργίζει: «Γιατί το είπαν τώρα; Γιατί τώρα και όχι τότε;» Φυσικά και τώρα! Αν ρωτήσεις τους μεγαλύτερους ψυχιάτρους, θα σου πουν πως όταν βιώνεις ένα τέτοιο τραύμα, παγώνεις. Παραλύεις. Σε ακινητοποιεί. Χρειάζεται χρόνος, επεξεργασία και δύναμη για να μπορέσεις να το εκφράσεις. Δεν είναι θέμα προβολής – ποιος άνθρωπος θέλει να προβληθεί μέσα από κάτι τέτοιο; Κανείς. Πραγματικά, κανείς. Γιατί μπορεί να το έλεγαν για κάποια κορίτσια που δεν ήταν ακόμη τόσο γνωστές. Ποιος θέλει τέτοια προβολή; Είναι ντροπή. Εγώ είχα κάνει καταγγελία πριν ακόμα ξεσπάσει το κίνημα του MeToo. Ναι, υπήρχε καταγγελία δική μου, και στη συνέχεια βρέθηκα σε δίκη για τον ίδιο ανθρωπο, ως μάρτυρας. Πήγα για να υποστηρίξω μια άλλη γυναίκα.»

Τι σου έμαθε η μητρότητα που δεν θα μπορούσε να σου μάθει το θέατρο;
Τα παιδιά μου με προσγείωσαν με τον πιο όμορφο τρόπο. Τους το οφείλω σε πολύ μεγάλο βαθμό – όχι, βασικά τους το οφείλω ολοκληρωτικά. Μου άλλαξαν τη ζωή προς το καλύτερο. Με ομόρφυναν. Χαίρομαι πάρα πολύ που είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι σήμερα, γιατί εγώ δεν ήμουν πάντα η μαμά που άξιζαν. Έχω λείψει πολύ από τα παιδιά μου. Πάρα πολύ. Έχω χάσει πολλές ώρες μαζί τους.

Ένιωθες ενοχές;
«Πολλές. Ξέρεις, όταν έχεις γυρίσματα δέκα ωρών και μετά τρέχεις πάλι… Τώρα μόλις αρχίζω να φεύγω από το σπίτι χωρίς τύψεις.»

Πώς διαχειρίστηκες αυτές τις ενοχές τότε;
«Έχω κλάψει πολύ. Αλλά, τουλάχιστον, λες μέσα σου: “Δεν έφυγα ποτέ για να πάω να διασκεδάσω, να βγω για κλάμπινγκ”. Και ποτέ δεν άφησα τα παιδιά μου σε ξένη γυναίκα, όταν δούλευα στην Αθήνα. Είχα, βέβαια, γυναίκες που έμεναν στο σπίτι για να με βοηθούν, αλλιώς δεν θα μπορούσα να δουλεύω τόσο πολύ. Αλλά τα παιδιά τα ξυπνούσα πάντα εγώ. Έφτιαχνα το πρωινό, τα ετοίμαζα εγώ για το σχολείο.»

Ποια θεωρείς πως είναι η μεγαλύτερή σου νίκη – όχι επαγγελματικά, αλλά ως γυναίκα;
«Ότι κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου πολύ καλά, μετά από δύο χωρισμούς. Και ότι στάθηκα –και στέκομαι– δυνατή δίπλα στα παιδιά μου. Αυτό με κάνει να νιώθω πολύ δυνατή.»