Κόμματα και αρχηγοί υπάρχουν, ψηφοφόροι;

Για άλλη μια φορά διαπιστώνω το ενδιαφέρον των δημοσκόπων για το τι... ψάρια θα πιάσουν εάν οι κ.κ. Τσίπρας και Σαμαράς, αποφασίσουν να δημιουργήσουν ένα νέο κόμμα και κατέβουν να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών στις επερχόμενες εκλογές. Θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρος.

Στην πατρίδα μας και κόμματα υπάρχουν και αρχηγοί. Άρα, το πρόβλημα των πολιτών δεν είναι το τι θα κάνουν δυο πολιτικοί που εζυγίσθησαν από την κοινωνία, ο καθένας στην εποχή του, και κρίθηκαν από τους πολίτες. Ούτε φυσικά ενδιαφέρει εάν κάποιος βλέπει τον εαυτό του ως Μεσσία, ή ως θεματοφύλακα κάποιων αξιών, που ποτέ στην πράξη δεν τήρησε. Από εκεί και πέρα δικαίωμα του καθένα είναι να πιστεύει ότι μπορεί να κάνει κόμμα και να διεκδικήσει την δικαίωση ή μη των προσωπικών του επιθυμιών και να κριθεί για αυτές. Όπως και δικαίωμα κάποιων είναι να πιστεύουν ότι οι κ.κ. Τσίπρας και Σαμαράς εάν κατέβουν θα γίνουν και πάλι πρωθυπουργοί. Άντε και για τον πρώτο να καταλάβω να βλέπει την κατάντια του χώρου του και να έχει την όποια φιλοδοξία. Για τον δεύτερο δεν πιστεύω ότι θεωρεί ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός, και να εκφράσει το χώρο που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία. Εδώ μιλάμε για μια ιδιαίτερη περίπτωση που ανήκει στην κατηγορία του γινατιού. Και ως γνωστόν το γινάτι βγάζει...μάτι. Αλλά ας επιστρέψω στον αρχικό προβληματισμό. Κόμματα και αρχηγοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αλλά η γέννηση ενός κόμματος εκτός, από χρήματα, και προσωπικότητα, απαιτεί και κάτι ακόμη. Την ύπαρξη μιας κοινωνικής ανάγκης η οποία τα δημιουργεί και τα μετατρέπει σε φορείς έκφρασης της κοινωνίας.

Το βέβαιο είναι ότι σε αυτή τη φάση το πρόβλημα δεν είναι κατά τη γνώμη μου ότι δεν υπάρχουν τα παραπάνω. Αλλά το ότι οι ψηφοφόροι, πάνω από δυο εκατομμύρια, έχουν απομακρυνθεί από αυτό που λέμε συμμετοχή στη δημοκρατία. Στις τελευταίες εκλογές κατά χιλιάδες γύρισαν την πλάτη στα κόμματα και στο πολιτικό σύστημα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Εάν δε συνεχιστεί αυτή η πορεία αποχής που διαρκώς θα μεγαλώνει τότε το πρόβλημα θα είναι ακόμη μεγαλύτερο για όποιον κυβερνά και για την αστική δημοκρατία.

Αντί όμως να συζητάμε και να συζητούν τα κόμματα για αυτό το πρόβλημα που θα το βρούμε ως κοινωνία μπροστά μας με μεγαλύτερη ένταση, αναλώνονται και ανατροφοδοτούν την απαξία ο ένας του άλλου. Όταν καταλάβουν το τι έρχεται θα είναι αργά για όλους. Η λύση δεν είναι ούτε οι Μεσσίες, ούτε οι ...θεματοφύλακες. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και σε λίγο καιρό θα έχουμε πιθανόν περισσότερα κόμματα, αλλά όλο και λιγότερους ψηφοφόρους. Που δεν θα ζητούν την “θεραπεία” της κοινωνίας εφαρμόζοντας παλιές συνταγές, αλλά επιλέγοντας το σοκ. Δείτε απλά τι γίνεται γύρω μας...