Μπορεί να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ από τα «μηχανήματα»;

Η κατάσταση που επικρατεί στην Κουμουνδούρου, δεν είναι καθόλου καλή. Με τον Σωκράτη Φάμελλο κάθε μέρα που περνά αντί να μοιάζει σαν μια κάποια λύση για τον ταλαιπωρημένο από το πέρασμα του Στέφανου Κασσελάκη χώρο, να γίνεται πρόβλημα για αυτόν τον χώρο.

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κατάφερε να δώσει το “φιλί της ζωής” στο κόμμα του, αλλά κάθε μέρα που περνά διώχνει περισσότερους από όσους φέρνει και βάζει όλο και περισσότερους στο “ψυγείο”, λειτουργώντας φοβικά. Εχει χάσει όλα τα χρονικά ορόσημα, για να κλείσουν οι πληγές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς βέβαια να φταίει μόνο εκείνος. Καθώς όλα είναι ζήτημα σε πολλές περιπτώσεις timing, και αυτό φαίνεται ότι έχει χαθεί ακόμη και στην περίπτωση της “ένωσης” με τη Νέα Αριστερά. Ακόμη και όταν αυτή γίνει, ελάχιστα θα μπορεί να συνεισφέρει σε μια ενδεχόμενη επανεκκίνηση.

Τα ελλείματα ηγεσίας πλέον τα διαπιστώνουν ακόμη και οι πιο συντηρητικοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίο παρακολουθούν τα αδιέξοδα, χωρίς να ελπίζουν πλέον σε τίποτε από το κόμμα που κάποτε πίστεψαν και στήριξαν. Μπορεί κάποιοι από αυτούς που νιώθουν ΣΥΡΙΖΑ να πάνε στις κάλπες και να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μείνει ακόμη “ζωντανός” παραμένοντας όμως σε κώμα. Και αυτοί οι ψηφοφόροι είναι που δίνουν ζωή στο κόμμα, αλλά διατηρώντας το σε αυτήν την κατάσταση, στην ουσία είναι και υπεύθυνοι στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “φυτοζωεί”.

Ίσως το τέλος να ήταν μια λύτρωση και μια προσπάθεια αναγέννησης του χώρου, αλλά κανείς για την ώρα δεν το αποφασίζει. Είναι σαν το ασθενή που δεν έχει καμία ελπίδα ανάκαμψης, αλλά οι γιατροί τον κρατούν στην “ζωή” μέχρι να το συνειδητοποιήσουν οι συγγενείς και πάρουν στο τέλος την απόφαση να δώσουν την άδεια να βγει ο ασθενής από τα “μηχανήματα” που τον κρατούν ζωντανό. Κατανοώ ότι για κάποιους αυτή η απόφαση δεν είναι εύκολη, αλλά θα ήταν μια κάποια λύση για την Κουμουνδούρου. Διότι από το “θάνατο” μπορούσε να ξαναγεννηθεί ζωή. Αλλά δεν τους βλέπω έτοιμους ακόμη για κάτι τέτοιο, καθώς τα σύνδρομα ενός κόμματος πέριξ του 3% είναι υπαρκτά και ξυπνούν αναμνήσεις.

Εξάλλου είμαι ο τελευταίος που θα αποφασίσει τι θα κάνουν οι άνθρωποι αυτού του χώρου. Απλές διαπιστώσεις κάνω με την απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ, που οφείλει να έχει ένας παρατηρητής. Το τι θα κάνουν είναι δικό τους θέμα και εκείνοι θα κριθούν από τους πολίτες, στις κάλπες. Κλείνοντας το σημείωμά μου θα τους υπενθύμιζα ότι “υπηρετούν” έναν πολιτικό χώρο που δεν πιστεύει θαύματα και στους Μεσσίες. Η τουλάχιστον δεν πίστευε...