Μυρτώ της Πάρου: Δεκατρία χρόνια από την άγρια επίθεση που σόκαρε το πανελλήνιο
Μέχρι σήμερα, η άτυχη 28χρονη δίνει τη δική της μάχη, βρισκόμενη διαρκώς σε στάδιο θεραπειών και αποκατάστασης.
Ήταν 22 Ιουλίου του 2012, όταν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία σοκαρίστηκε με την άγρια επίθεση που δέχτηκε η τότε 15χρονη Μυρτώ Παπαδομιχελάκη στην παραλία Χρυσή Ακτή της Πάρου.
Όλα ξεκίνησαν, όταν ο Αχμέτ Βακάς, ένας νεαρός με καταγωγή από το Πακιστάν προσπάθησε να κλέψει το κινητό τηλέφωνο της νεαρής κοπέλας. Όταν εκείνη αντέδρασε, την χτύπησε βίαια με πέτρα στο κεφάλι καθώς και στα βράχια της παραλίας. Αφού έχασε τις αισθήσεις της, ο δράστης της αφαίρεσε τα ρούχα και προχώρησε στον βιασμό της, τραυματίζοντας την ακόμη περισσότερο.
Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο τόσο για τη ληστεία όσο και για τον βιασμό και του επέβαλε ισόβια και πολύχρονη κάθειρξη για τα εγκλήματά του.
Τα στιγμιότυπα που συγκλόνισαν την Ελλάδα
Οι πρώτες εικόνες της άτυχης κοπέλας στο νοσοκομείο αποτέλεσαν σοκ, ενώ η υπόθεσή της ανέδειξε σοβαρά ερωτήματα για την ασφάλεια και την αντιμετώπιση των θυμάτων βίας και σεξουαλικής κακοποίησης.
Έπειτα από την επίθεση, η Μυρτώ υπέστη σοβαρότατους τραυματισμούς στο κεφάλι και στο σώμα, με αποτέλεσμα να δώσει έναν πολύχρονο και επώδυνο αγώνα αποκατάστασης. Μέχρι και σήμερα, η ίδια βρίσκεται διαρκώς σε στάδιο θεραπειών και αποκατάστασης. Το δράμα της οικογένειας αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τη στάση της πολιτείας απέναντι στα θύματα βίας και στα δικαιώματα των ανθρώπων που καλούνται να συνεχίσουν τη ζωή τους με μόνιμες συνέπειες.
Το περιστατικό, μάλιστα, προκάλεσε πρωτοφανή συγκίνηση και κύμα στήριξης από ολόκληρη την Ελλάδα. Πολίτες, φορείς και οργανώσεις ανέλαβαν πρωτοβουλίες για τη συγκέντρωση χρημάτων και την ηθική στήριξη της οικογένειας της Μυρτούς.
Η ανάρτηση της μητέρας της Μυρτούς
Μαχαίρι στην καρδιά η ανάρτηση της μητέρας της Μυρτούς.
Σήμερα ξύπνησα με βαριά διάθεση. Απο χθες σκεπτόμουν ότι αύριο είναι η μέρα που σταμάτησε η ψυχή μου να ζει…να νιώθει να χαίρετε και να ελπίζει
Πριν λίγο δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μακριά. Δεν έχει σημασία ποιος. Δεν έχει σημασία το ονοματεπώνυμο. Μπορεί να ήταν ένας επώνυμος ή ένας ανώνυμος. Σημασία έχει ότι κάποιος άλλος άνθρωπος εκτός από εμένα θυμήθηκε ότι σαν σήμερα ένα τέρας έλιωσε το κεφάλι του παιδιού μου και το έκανε τετραπληγικό ανίκανο να μιλήσει και να περπατήσει….το καταδίκασε σε μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο χωρίς να μπορεί να εκφράσει ούτε καν την λύπη του. Και εγώ ένας απλός θεατής της δυστυχίας του, χωρίς να μπορώ να την ανατρέψω. Και μετά ακούς δώστε μια δεύτερη ευκαιρία… συγχώρεση ίσως…πως; με τι δύναμη; με τι κουράγιο; Ποιος το είπε το έζησε και το έκανε; Ας μου πει κάποιος που βρέθηκε στην θέση μου. Όχι που το ξεπέρασε, που το ζει και θα συνεχίσει να το ζει κάθε μέρα στην ζωή του στην καθημερινότητά του 24 ώρες το 24ωρο, ότι το έκανε.. ότι τα κατάφερε… και έπαψε να πονά…
Θεέ μου ας μην ξημέρωνε εκείνη ημέρα 22 Ιουλίου 2012
Κοιτάω τα μάτια σου κοιτάω το πρόσωπο σου και προσπαθώ να ρουφήξω δύναμη κουράγιο ελπίδα γιατί μόνο εσύ είσαι η πηγή για όλα αυτά. Η κάθε ανάσα σου είναι που αναβλύζει όλα αυτά.
Και η ζωή συνεχίζεται….κάποιες μέρες καλύτερα…κάποιες μέρες χειρότερα βυθισμένη σε λήθαργο η με επιληπτικές κρίσεις….
