Παναθηναϊκός: Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον...

Ο Πλάτωνας είχε πει εύστοχα πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Ο Παναθηναϊκός νίκησε την Εφές με 75-67, έχοντας ως κορυφαίο τον Τζέντι Οσμάν και πρωταγωνιστή στο τέλος τον Τζέριαν Γκραντ. Ακόμη και να τους έλεγε κάποιος «θα ξαναπαίξετε όλη την σειρά από την αρχή», εκείνοι θα πήγαιναν (όπως και πέρσι) σε Game 5 τους Τούρκους και θα τους νικούσαν... με τον ίδιο τρόπο.

Υπήρχε και ο χωμάτινος δρόμος, αλλά ο Αταμάν επέλεξε την... άσφαλτο

Μπορείς να νικήσεις την Εφές με το «όσα βάλουμε, όσα φάμε». Αυτή όμως είναι μια δύσβατη διαδρομή. Εκεί ουσιαστικά ρισκάρεις, αφού τα σουτ είναι (και) θέμα ημέρας. Ο Αταμάν επέλεξε ένα πολύ πιο ασφαλές τρόπο και δικαιώθηκε.

Οι «πράσινοι» περιόρισαν ξανά τον Πουαριέ (6 πόντοι). Αυτή την φορά το έκαναν και με τους Οσμάνι, Σμιτς (0+7 πόντοι), στο δίδυμο που κατάφερνε να γυρίσει τις διαφορές των προηγούμενων παιχνιδιών. Οι ψηλοί της Εφές πλησίαζαν την ρακέτα, μόνο όταν ο Γκέιμπριελ απουσίαζε και η μοναδική «πληγή» ήταν οι 27 πόντοι των Λάρκιν και Μπράιαντ.

Οι 67 πόντοι της Εφές, αποτελούν...season low, όπως και η ευστοχία της στα FG. Οι Τούρκοι τα... έσπασαν και στις βολές και είδαν τους γηπεδούχους να παίρνουν 50 (!) ριμπάουντ, εκ των οποίων τα 18 ήταν επιθετικά.

Το σχήμα που έλεγξε τα ριμπάουντ και απαγόρευσε το comeback

Ο Αταμάν ήξερε πως σε μια τέτοια «σκυλομαχία» θα έπρεπε να ελέγξει τα ριμπάουντ. Όχι μόνο για να έχει περισσότερες κατοχές, αλλά και για να εξασφαλίσει πως ακόμη και με την αφλογιστία στα σουτ (37.5% δίποντα, 33.3% τρίποντα), θα μπορέσει να κρατήσει μακριά την Εφές (που ήταν επίσης άστοχη) από ένα νέο comeback.

Αυτό και έγινε, αφού ακόμα και όταν ο Ναν ήταν εγκλωβισμένος, οι Γκραντ, Γκέιμπριελ, Όσμαν και Χουάντσο, φρόντιζαν να μην γίνει καπνός, το κρεσέντο της πρώτης περιόδου. Οι Τούρκοι μπορεί να μείωσαν σε μονοψήφιες διαφορές, όμως η αδυναμία τους να προσπεράσουν στο σκορ, ήταν αποτέλεσμα της καλής «πράσινης» οπισθοφυλακής.

Ο Όσμαν δεν ήταν κίνηση εντυπωσιασμού, ήταν κίνηση Final-4

Είναι τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κανείς πως οποιοσδήποτε από τους δυο «αιώνιους», θα αποκτούσε παίκτη... επικοινωνιακά, για το πρεστίζ ή για... τα μάτια του κόσμου. Ο Όσμαν άρχισε την σεζόν νοθρά και παρότι η αμφιβολία και οι... κακές γλώσσες είχαν χτυπήσει «κόκκινο», ο παίκτης βρήκε τον τρόπο να ταιριάξει στην φιλοσοφία του προπονητή.

Στα playoffs απέναντι στην ομάδα του Μπάνκι είχε 17.2 πόντους, 4 ριμπάουντ, 57% στο δίποντο, 38% στο τρίποντο, 78% στις βολές. Ας μην αναλωθούμε όμως σε στεγνούς αριθμούς. Ήταν ο καλύτερος παίκτης της σειράς, επειδή μπορούσε να επιτεθεί με πρόσωπο στο καλάθι αποτελεσματικά και παράλληλα δεν «έκλεβε» στην άμυνα. Όποτε χρειάστηκε, ξεκόλλησε το κάρο από την λάσπη και οδήγησε την ομάδα του, στο Final-4.

Υ.Γ Εξασφαλίστηκε ο minimum στόχος. Τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ολυμπιακός έχουν δομηθεί για να κατακτήσουν την Euroleague. Όχι, για να δηλώσουν ένα απλό... «παρών» στο Άμπου Ντάμπι.