Γιάννης Βούρος: «Πέθαναν» τον δήμαρχο - Μακάβριο λάθος

Μια απροσεξία, ένα κοινό επίθετο και η βιασύνη στο «κυνήγι» της είδησης, οδήγησαν σε ένα μακάβριο λάθος. Ορισμένα ειδησεογραφικά site, μπέρδεψαν τον σκηνοθέτη και μεταφραστή Γιώργο Βούρο ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή την Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020, με τον γνωστό ηθοποιό και Δήμαρχο Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας, Γιάννη Βούρο με αποτέλεσμα να… «πεθάνουν» τον δεύτερο.

Η «είδηση» με τη λάθος φωτογραφία δημοσιεύτηκε σε μεγάλες ενημερωτικές ιστοσελίδες όπως φαίνεται και από τα αποτελέσματα αναζήτησης της Google. Ο Δήμαρχος ευτυχώς χαίρει άκρας υγείας.

Υπενθυμίζεται ότι ο σπουδαίος θεατράνθρωπος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Γιώργος Βούρος, άφησε την τελευταία του πνοή, νικημένος από τον καρκίνο, στις 8 το βράδυ της Πέμπτης 27 Αυγούστου 2020, στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου νοσηλευόταν. Ο Γιώργος Βούρος σπούδασε Φιλοσοφία και Αρχαία Ελληνικά στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου King’s College, Τάξη Richard Sorabji, Αρχαία Τραγωδία στο ίδιο Πανεπιστήμιο, Τάξη Ian Gredley, καθώς και Υποκριτική και Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Drama Centre του Λονδίνου, Τάξη Yat Malmgren καί John Blatchley. Επίσης παρακολούθησε θεατρικά σεμινάρια στην Αθήνα με τον Δημήτρη Ροντήρη και σεμινάρια Ορθόδοξης Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο τού Cambridge, Τάξη Επισκόπου Κάλλιστου Ware. Είναι εγγονός των παλιών πρωταγωνιστών τού Εθνικού Θεάτρου Νίκου και Μερόπης Ροζάν.

Φοίτησε στο Κολέγιο Αθηνών (1965-1973) και στο Λύκειο Σχολής Μωραΐτη (Τάξη Τάσου Λιγνάδη). Σπούδασε Φιλοσοφία και Αρχαία Ελληνικά και Αρχαία Τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (King’s College), Υποκριτική και Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Drama Centre του Λονδίνου. Παρακολούθησε θεατρικά σεμινάρια στην Αθήνα με τον Δημήτρη Ροντήρη και σεμινάρια Ορθόδοξης Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο τού Cambridge. Σαν ηθοποιός πρωτοεμφανίστηκε το 1976 στο θέατρο ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους στην Ελλάδα, στην Αγγλία και στην Αμερική. Μεταξύ άλλων, έχει ερμηνεύσει τους ρόλους του Ιάσονα, του Προμηθέα, του Μαλβόλιο, του Φάλσταφ.

Σαν σκηνοθέτης, μετά από τετραετείς σπουδές στο Λονδίνο, ξεκίνησε από το Εθνικό Θέατρο το 1979, εργαζόμενος σαν εισηγητής δραματολογίου και βοηθός σκηνοθέτης επί διευθύνσεως Αλέξη Μινωτή και Αλέξη Σολομού. Στο Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον Δημήτρη Ροντήρη, τον Αλέξη Μινωτή, τον Αλέξη Σολομό, τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Μίνωα Βολανάκη, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Κώστα Μπάκα και τον Γιώργο Μιχαηλίδη. Μαθήτευσε κοντά στον Μ. Βολανάκη για μια δεκαπενταετία, πρώτα σαν βοηθός σκηνοθέτης και ηθοποιός και αργότερα σαν σκηνοθέτης. Υπήρξε στενός του συνεργάτης του από το 1979 έως το 1991 και σκηνοθέτησε μαζί του παραστάσεις σε κρατικά και ιδιωτικά θέατρα.

Το 1987, μαζί με τον Μ. Βολανάκη δημιούργησε την πρώτη επαγγελματική απόδοση αρχαίας τραγωδίας στην αγγλική γλώσσα (υπό την αιγίδα του ΕΟΤ). Το 1984 είχε συμμετάσχει σαν company manager και βοηθός σκηνοθέτης του Βολανάκη στο κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου που αντιπροσώπευσε την Ελλάδα με τον Οιδίποδα Τύραννο στο Φεστιβάλ Τεχνών των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες. Το 1991 εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες όπου συνεργάσθηκε με ηθοποιούς όπως η Γκλέντα Τζάκσον και η Έρθα Κιτ. Εκτός από κρατικά, δημοτικά και ιδιωτικά θέατρα έχει δουλέψει ως σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο και στην κρατική τηλεόραση.

Ασχολήθηκε με την μετάφραση θεατρικών έργων από τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ρώσικα. Μεταξύ των έργων που έχει μεταφράσει είναι: Το“Dinner Party” τού Νιλ Σάιμον, το “Art” της Γιασμίνα Ρεζά, το “Hilda” της Marie N’Diaye, το “The Play’s the Thing” του Φέρεντς Μόλναρ, το ‘Έξυπνο Πουλί” του Οστρόφσκι, το “Shop around the Corner” του Μίκλος Λάζλο. Επίσης μετέφρασε (2007) το έργο της Γιασμίνα Ρεζά “Une Piece Espagnole”, μετά από απευθείας ανάθεση της συγγραφέως, καθώς και έργο της “Le Dieu du Carnage”. Επίσης το έργο της Theresa Rebeck “The Scene”.

Το 2003-2004 παρακολούθησε ένα μεταπτυχιακό Master στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου με θέμα την Διδασκαλία Θεάτρου σε ενήλικες. Σαν καθηγητής Υποκριτικής, δίδαξε Υποκριτική Αρχαίου Δράματος στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όπου οργάνωσε πολλά masterclasses πάνω στην Αρχαία Τραγωδία. Το 2006 επέστρεψε στην Αθήνα και δίδαξε υποκριτική στην Σχολή Βεάκη.

Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Το 2006 σκηνοθέτησε το ‘Art’ της Γιασμίνα Ρεζά που παίχθηκε στο θέατρο “Ακάδημος” με τον Σοφοκλή Πέππα, ο οποίος βραβεύτηκε με το Βραβείο Βεάκη για τον ρόλο του Μαρκ. και στο θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη την θεατρική περίοδο 2007-2008, όπου, εκτός από την σκηνοθεσία ,ερμήνευσε και τον έναν από τους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους (Μαρκ).

Το 2010 σκηνοθετεί το “Lovely Sunday for Creve Coeur” του Τεννεσή Γουίλλιαμς και ξανά-σκηνοθετεί το “Art”, παίζοντας αυτή τη φορά τον Σερζ στο θέατρο ‘Βαφείο-Λάκης Καραλής’ στην Αθήνα.

Το 2011 σκηνοθετεί τον ‘Πατέρα’ του Στρίντμπεργκ και ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ίλαρχου στο θέατρο ‘Βαφείο-Λάκης Καραλής’. Το 2012 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ η μετάφρασή του στον ‘Θεό της Σφαγής’ της Γιασμίνα Ρεζά από τα Γαλλικά.

Το 2014 σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Βασιλιά Ληρ στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ στο θέατρο ‘Βαφείο-Λάκης Καραλής’, μεταφραζόμενο από τον ίδιο επίσης από την πρώτη έκδοση του 1608 (Quarto) και η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καθώς ως τώρα το έργο έχει μεταφρασθεί και παρουσιασθεί μόνο στην έκδοση Folio που κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1623, δηλ. επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Σαίξπηρ (1617). Η παράσταση παίζεται και για δεύτερη χρονιά το 2015.

Το 2016 μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην πολιτική κωμωδία του Ντάριο Φο ‘Κλάξον, Γιούχα και Παληάτσοι’. To 2017-2018 επαναλαμβάνει την παράσταση «Πατέρας’ του Στρίντμπεργκ στην Αθήνα, Λάρισα, Βόλο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Το 2018 ανεβάζει τον ‘Ευτυχισμένο Πρίγκηπα’ του Όσκαρ Ουάϊλντ στη Λάρισα. Το 2018 σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον Ρόλο του Φώντα στο ‘Τάβλι’ του Δημήτρη Κεχαϊδη, και σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον ρόλο του στρατηγού Δεκαβάλλα στο ‘Ένας Ήρως με παντούφλες’ των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου.

Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν ‘Ευτυχισμένο Πρίγκηπα’.