Πώς θα κρατιούνται σε φόρμα οι πρώτοι άνθρωποι που θα ζήσουν στο φεγγάρι; Τρέχοντας οριζόντια, λένε οι επιστήμονες
Κάτι σαν το Γύρο του Θανάτου που κάνουν οι μοτοσικλετιστές στη Γη.
Καθώς οι άνθρωποι προετοιμάζονται σταδιακά να επιστρέψουν στο φεγγάρι μετά από απουσία που κράτησε πάνω από μισό αιώνα, επιστήμονες ακολούθησαν μια ριζοσπαστική προσέγγιση ώστε να διατηρήσουν τους αστροναύτες αυτούς σε φόρμα όταν θα βρίσκονται στο περιβάλλον της Σελήνης.
Σύμφωνα με τον Guardian, για να αποτρέψουν τους πρώτους ανθρώπους που θα ζήσουν στη Σελήνη από το να γίνουν νωθροί και αδύναμοι στο περιβάλλον της χαμηλής βαρύτητας, οι επιστήμονες τους προτείνουν να τρέχουν. Όμως, επειδή πρόκειται για το διάστημα, δεν θα τρέξουν κανονικά σε ένα διάδρομο, στο δρόμο ή στο πάρκο, όπως τρέχουμε όλοι μας στη Γη. Θα τρέξουν σε ένα Wall of Death ή όπως λέμε στην Ελλάδα στο Γύρο του Θανάτου!
Πρόκειται βέβαια για εκείνη την κυλινδρική, ξύλινη συνήθως, κατασκευή, στην οποία τρέχουν οι μοτοσικλετιστές με ιλιγγιώδη ταχύτητα προκειμένου να στέκονται σχεδόν οριζόντια πάνω από το έδαφος, αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας και προσφέροντας ένα θέαμα που κόβει την ανάσα.
Οι επιστήμονες συμβουλεύουν τους αστροναύτες να «προπονηθούν» για την παραμονή τους στη Σελήνη, τρέχοντας όσο μπορούν οριζόντια μέσα σε μία τέτοια κατασκευή και για να το πετύχουν αυτό να δεθούν με ένα σχοινί τύπου bungee jumping.
«Είμαι έκπληκτος που κανείς δεν είχε αυτήν την ιδέα πριν», τόνισε ο Alberto Minetti, καθηγητής φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. «Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας βολικός τρόπος για προπόνηση στο φεγγάρι».
Επιστροφή στο φεγγάρι
Οι άνθρωποι δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στο φεγγάρι από το τέλος του προγράμματος Apollo το 1972, αλλά τώρα η NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες προετοιμάζονται να επιστρέψουν, αυτή τη φορά για μακράς διάρκειας παραμονή σε μόνιμες εγκαταστάσεις.
Οι αστροναύτες της αποστολής «Άρτεμις» της NASA πρόκειται να ταξιδέψουν γύρω από τη Σελήνη το επόμενο έτος, ενώ το 2026 θα γίνει μια επαναληπτική αποστολή στην επιφάνεια.
Το εχθρικό για τον άνθρωπο σεληνιακό περιβάλλον παρουσιάζει πολλές προκλήσεις, τη διασφάλιση ότι οι άνθρωποι θα έχουν αέρα, τροφή και νερό αλλά και την προστασία τους από την διαστημική ακτινοβολία.
Έχουν όμως και ένα άλλο πρόβλημα. Χωρίς τη φυσιολογική βαρύτητα της Γης να τους «κρατά κόντρα», οι αστροναύτες χάνουν οστική και μυϊκή μάζα, όπως και τον έλεγχο του νευρικού συστήματος που απαιτείται για συντονισμένες κινήσεις.
Φυσικά στη Γη οι άνθρωποι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κάνουν το Γύρο του Θανάτου χωρίς να πέσουν κάτω. Αλλά, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Minetti και των συναδέλφων του, στη σεληνιακή βαρύτητα, που είναι το ένα έκτο της βαρύτητας της Γης, το κατόρθωμα αυτό είναι πολύ πιο εύκολο.
Για να δοκιμάσουν την ιδέα, δύο ερευνητές έτρεξαν γύρω από ένα Τείχος του Θανάτου πλάτους 10 μέτρων ενώ ήταν συνδεδεμένοι σε ένα κορδόνι τύπου bungee jumping κρεμασμένο από έναν γερανό. Το σύστημα αυτό προσπάθησε να μιμηθεί τη σεληνιακή βαρύτητα αφαιρώντας τα πέντε έκτα του σωματικού τους βάρους.
Με τα δεδομένα από αυτό το πείραμα, οι επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το τρέξιμο για μερικά λεπτά στην αρχή και στο τέλος κάθε ημέρας στη Σελήνη, θα δημιουργήσει αρκετή πλευρική δύναμη ή «τεχνητή βαρύτητα» ώστε να διατηρήσει τα οστά και τους μύες δυνατά, αλλά να διασφαλίσει επίσης και τον καλό έλεγχο του νευρικού συστήματος.
Τα σπίτια-μπάλες και οι σεληνιακοί βιότοποι
Αντί να μεταφέρουν έναν πραγματικό Γύρο του Θανάτου στο φεγγάρι, οι αστροναύτες θα μπορούσαν να στεγάζονται σε κυκλικά οικήματα, ώστε να τρέχουν γύρω από τους τοίχους των σπιτιών τους, σημειώνει η ομάδα των ερευνητών στο Royal Society Open Science.
«Ένας οριζόντιος κύλινδρος υπόσχεται σίγουρα να είναι ένα χρήσιμο αντίμετρο για να αποτρέψει την απορρύθμιση λόγω μειωμένης βαρύτητας στο φεγγάρι», δήλωσε η Maria Stokes, καθηγήτρια νευρομυοσκελετικής αποκατάστασης στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Ωστόσο, θα χρειαζόταν ακόμη ειδική εκπαίδευση για καθημερινές δραστηριότητες διαβίωσης και εργασίας, πρόσθεσε, προκειμένου να διατηρηθούν ιδιαίτερες δεξιότητες και να διασφαλιστεί ότι οι αστροναύτες λειτουργούν με ασφάλεια στην επιφάνεια.
Ο Nick Caplan, καθηγητής αεροδιαστημικής ιατρικής και αποκατάστασης στο Πανεπιστήμιο Νορθούμπρια του Νιούκαστλ, τόνισε ότι η πρόταση ήταν «σίγουρα καινοτόμα», όμως αμφισβήτησε εάν οι σεληνιακοί βιότοποι θα είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να φιλοξενήσουν τέτοιες διαδρομές τρεξίματος. Ο Caplan με τους συναδέλφους του, εργάζεται σε νέες προσεγγίσεις για την σωματική άσκηση στο διάστημα και στη Σελήνη, συμπεριλαμβανομένων φουσκωτών περιχειρίδων για τη συμπίεση των άκρων και τον περιορισμό της ροής του αίματος.
«Η άσκηση περιορισμού της ροής του αίματος έχει αποδειχθεί σε μελέτες στη Γη ότι παρέχει παρόμοια οφέλη με την προπόνηση μυών, οστών και καρδιοαναπνευστικού συστήματος, τα οποία συνήθως παρατηρούνται κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης υψηλότερης έντασης», υπογράμμισε ο Caplan. «Αυτό μπορεί, επομένως, να κάνει τα υπάρχοντα αντίμετρα άσκησης πιο αποτελεσματικά για τη διατήρηση της υγείας των αστροναυτών χωρίς την ανάγκη ενός σεληνιακού Γύρου του Θανάτου», πρόσθεσε.
