Πόσο λάθος με μετράς αφιλότιμη… [αφιερωμένο]
Αφού εμπεδώσαμε την αρχή ότι ο κόσμος δεν μπορεί να κινηθεί αν ο άνθρωπος δεν έχει ως στόχο το κέρδος, μας ήρθε και το φιλότιμο. Το οποίο ποιος το ‘χασε για να το βρούμε εμείς…
Αφού εθιστήκαμε στη λογική της ανάθεσης, μπερδέψαμε τον αυτοσεβασμό με το νταηλίκι, την κατανόηση με τον ρατσισμό και πάει λέγοντας, η κυβέρνηση μας ζητά φιλοτιμία. Ως να μη γνωρίζει ότι το φιλότιμο ανθεί σε καιρούς που ευημερούν οι αξίες και δεν φύεται επί ξηρού συνειδησιακού εδάφους. Κάποιοι έχουν φροντίσει ώστε οι αξίες αυτού του κόσμου, να μην έχουν το ίδιο βάρος που είχαν για τους προγόνους μας. Οπότε ουκ αν λάβοις παρά τους μη έχοντες, είναι προς ώρας η απάντησή μας.
Πόσο μάλλον όταν εν μέσω τρελής πανδημίας καλλιεργήθηκε επισήμως η ανεμελιά και «τι ωραίες και αμόλυντες παραλίες έχουμε εμείς στην Ελλάδα». Μία βαλκανική χώρα που κατάφερε να τα πάει πρίμα στην πρώτη φάση της πανδημίας συγκριτικά με άλλες χώρες, διότι κατά τη διάρκεια του έτους, πλην του θέρους, δεν έχει πολλά πήγαινε έλα με τον έξω κόσμο.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το Οργουελικό κατασκεύασμα του κορονοϊού, κι ενώ τον είχαμε υπό μερικό έλεγχο, ανοίξαμε για τους λίγους τουρίστες που βρήκαν την όρεξη να έρθουν. Και ήρθαν να συμμετέχουν στον εθνικό μας χαβαλέ, κάποιοι με τεστ, κάποιοι χωρίς τεστ, κάποιοι με καραντίνα, κάποιοι χωρίς καραντίνα, κι από εκεί που ο ιός ήταν υπό έλεγχο, μέσα στο καλοκαιρινό καταφέραμε να ξανασυζητάμε για «ορφανά κρούσματα», για κατά τόπους lock down και για το φιλότιμο.
Στη Γερμανία ή την Ολλανδία οι άνθρωποι δεν είχαν φιλότιμο. Είχαν σύστημα όμως. Καλό, κακό, όπως και να αξιολογηθεί είχαν «στήσει» κάτι που δούλευε, οπότε δεν τους χρειαζόταν και πολύ να έχουν φιλότιμο. Όταν το σύστημα λειτουργεί, δεν είσαι εξαρτημένος από το πότε και αν θα φιλοτιμηθεί ο κάθε αφιλότιμος για κάτι, ειδικά όταν έχεις απώλεια 5.000 εργαζομένων στον χώρο της Υγείας, μέσα σε ένα έτος, κι η πανδημία να σου κλείνει πονηρά το μάτι.
Η κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει ότι έχει συνάψει μαζί μας -με εμάς την κοινωνία- «σχέση». Και σε μία σχέση είμαστε οι δύο 100% συνυπεύθυνοι. Ένας απλός αναλυτής ζευγαριών μπορεί να της το εξηγήσει. Οπότε το άλλο αφήγημα που λέγεται «ατομική ευθύνη» επίσης είναι άνισο. Να συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται «συνυπευθυνότητα». Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να υπάρχει και ενιαίο μήνυμα, αλλιώς πως θα συνεννοηθούμε;
Ο Υπουργός τουρισμού λέει ότι και δύο τρεις ώρες συνωστισμού στο πλοίο δεν είναι και προς θάνατον, λες και στο super market καθόμαστε δύο ώρες να χαζεύουμε τα τυριά. Για την ακρίβεια είπε «το ζήτημα δεν είναι τόσο ένας συγχρωτισμός για δύο τρεις ώρες». Οπότε αν εσύ η κυβέρνηση, που απαιτείς «συνυπευθυνότητα» άλλα μου λες και άλλα κάνεις, τι ακριβώς απαιτείς από εμάς; Προκειμένου να έχουμε ένα 20% του εισαγόμενου τουρισμού της περσινής χρονιάς, να σώσουμε δηλαδή ένα 3 με 4% του ΑΕΠ (το οποίο μπορούσαμε να το σώσουμε αλλιώς, ενισχύοντας τον εσωτερικό τουρισμό και την κατανάλωση) καταφέραμε να αυξηθούν τα κρούσματα.
Αν ξεκινήσουν νοσηλείες, διασωληνώσεις, τότε τα πράγματα έχουν ξεφύγει τελείως. Κάποιοι άνθρωποι είναι βέβαιο ότι θα βγουν πάλι μπροστά για να σώσουν την κατάσταση. Γιατροί και νοσηλευτές. Για την υπόλοιπη πλειοψηφία δεν παίρνουμε όρκο. Το συλλογικό έχει πάει το μεγάλο περίπατο προ πολλού!
