Ρίχ´το Ηλία

Οι μηχανές κατεδάφισης του πολιτικού συστήματος βρίσκονται σε κατάσταση προθέρμανσης. Δεν είναι μονάχα ότι ξαναβρισκόμαστε σε μια ατζέντα σκανδάλων από το οποίο τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να μας βγάλει. Είναι και το είδος του σκανδάλου, που μοιάζει να έχει μία καθετοποιημένη μορφή. Και αυτό γιατί έχει μια πλατιά βάση,  πολλούς ενδιάμεσους μεσαίου βεληνεκούς και προφανώς, κάποια πολύ ισχυρά πρόσωπα που βρίσκονται στην κορυφή,  δίνοντας κατευθύνσεις και εγκρίνοντας τα πεπραγμένα.

Και ενόσω η μπάλα κατεδάφισης ετοιμάζεται να ρίξει με τις ευλογίες των ευρωπαϊκών δικαστικών αρχών τα πρώτα πολιτικά αυθαίρετα, στη διαδικασία διαχείρισης της κρίσης  συμβαίνουν ήδη πράγματα εξίσου επικίνδυνα, όχι μόνο για τους εμπλεκόμενους, αλλά για την χώρα.

Η επιλογή του συμψηφισμού σκανδάλων ανασύροντας υποθέσεις δεκαετιών, μπορεί να μοιάζει αποτελεσματική στα μάτια των ευρισκόμενων σε δυσχερή θέση. Στην πράξη όμως, οδηγεί σε μια λογική «όλοι ίδιοι είναι», και ως γνωστόν όταν φταίνε όλοι δεν την πληρώνει κανείς. Μόνο που η Ελλάδα, έχει ήδη πληρώσει ανάμεσα στα πολύ οδυνηρά μνημονιακά τιμήματα, και αυτό της απόλυτης δυσφήμισης. Και εδώ δεν θα έχουμε να κάνουμε μόνο με κάποιο ελληνικό ειδικό δικαστήριο. Και ας μην ελπίζουμε σε κάποια ευρωπαϊκή επιείκεια. Εξάλλου από τα πρόστιμα για παράνομες  αγροτικές επιχορηγήσεις  έχουμε κληθεί να πληρώσουμε το 80%, και εύλογο είναι να περιμένουμε να αντιμετωπιστούμε με την μέγιστη αυστηρότητα.

Και πέρα από όλα αυτά, τα οποία μοιάζουν πολύ πιθανά, η λογική του συμψηφισμού βάζει σε μείζονα κίνδυνο ένα ήδη προβληματικό πολιτικό σύστημα. Η μπάλα της κατεδάφισης δεν θα χρειαστεί πολλά χτυπήματα για να μην μείνει κολυμπηθρόξυλο. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, εκτός από την πλήρη εκτροπή της. Αν τελικώς εφαρμοστεί το δόγμα «όλοι μαζί στο θάνατο, θάνατος δεν λογίζεται», το αποτέλεσμα θα είναι μια μαυροφορεμένη χώρα. 

Και μπορεί να ακούμε τις μηχανές της κατεδάφισης, αλλά χρειάζεται η εντολή «ρίχ´το». Γενναία αυτοκριτική και στην πράξη, και όχι διαχείριση και κουκούλωμα. Γιατί αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, δεν θα αργήσει η εντολή. Η εντολή που έκλεινε την καταπληκτική ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος». Όταν ακούστηκε το «Ρίχ´το  Ηλία» ακόμα και το σκυλάδικο με το συμβολικό όνομα «Βιετνάμ» ήταν τελεσίδικα παρελθόν.