Στο flash.gr o «ήρωας» Πανάγος που κατέκτησε την κορυφή του Κιλιμάντζαρο κι ας είναι τετραπληγικός

Λένε πως όταν γράφεις μια είδηση, ο κανόνας είναι να προτάσσεις ακριβώς αυτό. Την είδηση, τα νέα. Όταν όμως μιλάς με τον 34χρονο Παναγιώτη Δεληγιάννη, που δεν σταματά λεπτό να ονειρεύεται και να θέτει στόχους…ένα νέο άνθρωπο που πάσχει από σπαστική τετραπληγία εξαιτίας ενός εγκεφαλικού επεισοδίου λόγω ιατρικού λάθους κατά τη διάρκεια του τοκετού, αναρωτιέσαι τι είναι πιο σημαντικό. Το γεγονός ότι τελικά τα κατάφερε και κατέκτησε μαζί με την πολύτιμη βοήθεια των φίλων του, την κορυφή του Κιλιμάντζαρο, του υψηλότερου βουνού της Αφρικής στα 5.895 μέτρα ή το γεγονός ότι κατακτά καθημερινά «κορυφές», νικώντας δυσκολίες, ενίοτε αδιαφορία από την κοινωνία και τα «χτυπήματα» που καμιά φορά σου δίνει η ίδια η ζωή; Λέω λοιπόν αυτή τη φορά να ξεκινήσω αντίστροφα και να μοιραστώ μαζί σας τα τρία μηνύματα που μοιράστηκε μαζί μου, μετά από αυτό το σπουδαίο επίτευγμα…

«-Τα είχαμε πει λίγες ημέρες πριν να ξεκινήσετε την αποστολή και τελικά τα καταφέρατε. Τι είναι αυτό λοιπόν που θα ήθελες να μοιραστείς με τον κόσμο; Ένα μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις;

Και πάλι θα σου πω να έχουν υπομονή κι επιμονή. Γιατί τα πραγματικά βουνά δεν είναι ούτε το Κιλιμάντζαρο, ούτε ο Όλυμπος ούτε ο Σμόλικας που έχω ανέβει. Τα «βουνά» είναι η καθημερινότητα. Είναι εδώ και γι αυτό πρέπει να έχουν υπομονή κι επιμονή. Γιατί από εμένα ευχολόγια δεν θ’ ακούσεις. Η ζωή είναι δύσκολη και άδικη. Πολύ άδικη και δεν έχει ούτε γιατί ούτε και πώς. Σε κατατάσσει και σου λέει κολύμπα! Μπορείς, δεν μπορείς! Οπότε να έχουν υπομονή κι επιμονή για το στόχο τους. Και να έχουν στόχους και όνειρα. Όνειρα που δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα κάτι πολύ μεγάλο. Μπορεί να είναι κάτι μικρό, αλλά σύναμμα να αποτελεί και την τροφή της ψυχής, που σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις.»

Καμερα/ Φωτογραφια: Πέτρος Σοφικίτης, Κωνσταντίνος Σοφικίτης, Αργύρης Βαλασιάδης

Μεγαλείο ψυχής στα 5,895 μέτρα – Το μήνυμα που στέλνει στους φίλους που τον κουβάλησαν στην πλάτη τους

Το ίδιο σπουδαία, ήταν τα λόγια του Παναγιώτη, του Πανάγου για τους φίλους του, στο Flash.gr κι όταν του ζήτησα να μου μιλήσει για την οικογένειά του…

«-Στην οικογένειά σου που σίγουρα βίωσε ανάμεικτα συναισθήματα, υπερηφάνεια, φόβο για το εγχείρημα, χαρά για το ταξίδι και την επιτυχία σας τελικά, αγωνία για όλη τη διαδικασία, τι θα ήθελες να πεις;
Θα σας πω κάτι…Εγώ για να έχω όρεξη να κατακτώ τα βουνά, να έχω όρεξη να σπουδάσω, να έχω όρεξη να ασχοληθώ με την πολιτική, όλ’ αυτά δεν τα έκανα μόνος μου. Σε όλο αυτό παίζει τεράστιο ρόλο η οικογένειά μου, που στέκεται δίπλα μου σε όλες μου τις επιλογές. Και οικογένειά μου δεν θα πω μόνο τον αδελφό μου και τη μητέρα μου. Οικογένειά μου είναι και οι φίλοι μου. Οι φίλοι μου που έχω από το σχολείο, από τη σχολή, που είμαστε μαζί 30 και 15 χρόνια και θέλω να τους ευχαριστήσω, γιατί χωρίς αυτούς πιστεύω ότι δεν θα είχα την όρεξη να κάνω αυτές τις επιλογές. Και νιώθω πολύ τυχερός. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τους έχω φίλους μου και τους ευχαριστώ πολύ.»

Όσο για τους φίλους και συνοδοιπόρους του, Κωνσταντίνο Παπαντωνάκο και Βασίλη Σπυρόπουλο, τους δύο ορειβάτες που οργάνωσαν μαζί του αυτό το ταξίδι και οι οποίοι τον κουβαλούσαν είτε στην πλάτη τους με μάρσιπο, είτε έσπρωχναν ένα διαμορφωμένο αμαξίδιο, ειδικά για τη συγκεκριμένη αποστολή, ο Πανάγος έχει να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ…

«Τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Είμαστε τρεις πολύ διαφορετικοί άνθρωποι αλλά αυτό που μας ενώνει είναι ότι έχουμε πάθος για τη ζωή. Έχουμε πάθος να ζούμε καινούρια πράγματα. Έχουμε πάθος, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να ξεπερνάει τα όριά του. Σε αυτό το κομμάτι ταιριάζουμε πάρα πολύ και γι αυτό έχουμε δεθεί σαν ομάδα και κατακτάμε τα βουνά και τις κορυφές και γι αυτό τους ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!»

Η αποστολή στο Κιλιμάντζαρο και η κατάκτηση της κορυφής

Το δύσκολο εγχείρημα ξεκίνησε στις 20 Φεβρουαρίου. Τότε που αναχωρούσαν για τη μεγαλύτερη τους αποστολή. Είχε προηγηθεί η κατάκτηση του Ολύμπου και του Σμόλικα, όμως το Κιλιμάντζαρο, μία από τις περίφημες «Seven Summits», είχε αναμφίβολα έναν τεράστιο βαθμό δυσκολίας…

«Ήταν μια εμπειρία ζωής που θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Η δική μου η προετοιμασία ήταν αρχικά να χάσω 12 κιλά, να κάνω γυμναστική, να πάω σε αρκετούς γιατρούς, να κάνω εξετάσεις  και μαγνητικές και να πάρω τελικά το οk για να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι. Όπως κι έγινε. Μάλιστα όταν ανεβήκαμε στην κορυφή η συγκίνηση ήταν μεγάλη, αλλά αν άφηνα να με καταβάλει το συναίσθημα θα έχανα την αναπνοή μου. Έτσι κρατιόμουν για να μην επηρεαστώ και δεν μπορώ ν’ ανασάνω.
Ανεβήκαμε λοιπόν κι οι οδηγοί μας άρχισαν να τραγουδούν και να χορεύουν. Είναι κάτι σαν τελετουργικό γι αυτούς. Αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Να είσαι μέσα στα χιόνια, με ελάχιστο οξυγόνο, να λες ανεβήκαμε στην κορυφή του Κιλιμάντζαρου και να βλέπεις τους συν-αναβάτες σου να το ζουν με αυτόν τον τρόπο. Εμείς βέβαια οι Έλληνες ήμασταν ξέπνοοι, στεκόμασταν δεν στεκόμασταν (γελάει) αλλά οι Αφρικανοί δεν καταλάβαιναν τίποτα. Ανοίξαμε και την ελληνική σημαία που ανοίγω πάντα σε κάθε κορυφή και την έχω πάντα στο δωμάτιό μου από το δημοτικό . Συγκινήθηκα πολύ που την ανοίξαμε στην κορυφή της Αφρικής.»

Οι στιγμές που δοκίμασαν τις αντοχές τους, ήταν αρκετές. Τσουχτερό κρύο με τη θερμοκρασία να φτάνει στους -15, εξάντληση, λίγο οξυγόνο. Η ομάδα με τους τρεις φίλους και τους Αφρικανούς οδηγούς και αχθοφόρους ξυπνούσαν ξημερώματα, μετρούσαν απαραιτήτως παλμούς και οξυγόνο που σε κάποιες περιπτώσεις έφτανε το 75 και ακολουθούσαν πιστά τις οδηγίες του αρχηγού τους…

«Στο τελευταίο point στα 4.900 μας μέτρησε το οξυγόνο ο αρχηγός και είχαμε 75 , 80, 90 αλλά για τα δεδομένα ήταν φυσιολογικό. Κοιμηθήκαμε κατά τις 19.00 και είχαμε εγερτήριο στις δύο τα ξημερώματα. Θυμάμαι πως το κρύο τρύπαγε τα κόκκαλά. Φτάσαμε στους -10, -15. Κι ενώ είχα ντυθεί πολύ καλά με δύο μπουφάν, τρία παντελόνια, κρύωνα πολύ. Γιατί εγώ ήμουν στο καρότσι κι όταν είσαι στάσιμος κρυώνεις πιο πολύ. Έτσι μου έφεραν το sleeping bag, μ’ έβαλαν μέσα, έκατσα στο καρότσι, το σώμα ζεστάθηκε αλλά τα πόδια μου κρύωναν πολύ και πονούσαν.
Σε αυτές τις καταστάσεις όμως δεν αφήνεις κάτι στην τύχη, πρέπει να κάνεις τα πάντα για να φροντίσεις τον εαυτό σου. Τότε ο φίλος μου ο Τρύφωνας έβγαλε τα γάντια του και μου τα φόρεσε στα πόδια. Μου πήρε τον πόνο, αλλά όχι το κρύο. Κρύωνα, αλλά τουλάχιστον δεν πονούσα. Αρχίσαμε να περπατάμε πολύ σιγά. Τότε είδαμε 6-7 άτομα να κατεβαίνουν υποβασταζόμενα με μπουκάλες οξυγόνου και λέγαμε που πάμε; Που πάμε; Όμως δεν το αφήσαμε να μας πτοήσει καθόλου. Λόγω της έλλειψης οξυγόνου νυστάζαμε, αλλά δεν έκλεινα τα μάτια μου. Τελικά φτάσαμε στα 5.600 μέτρα κι από εκείνο το σημείο έπρεπε να με κουβαλήσουν στην πλάτη.»

Παρά τις όποιες δοκιμασίες όμως, κάθε στιγμή αυτού του ταξιδιού άφηνε ανεξίτηλα το σημάδι της. Όπως οι ήσυχες νύχτες, που η ομάδα κοιμόταν κάτω απ’ τα αστέρια, μας λέει ο 34χρονος απόφοιτος του οικονομικού της Νομικής Αθηνών με κατεύθυνση τα χρηματοοικονομικά και την ιστορία της οικονομίας…

«Θυμάμαι πως όταν φτάσαμε στα 3.400 μέτρα, άρχισε να μας λείπει το οξυγόνο. Να λαχανιάζουμε λίγο,  να έχουμε ζαλάδες, είχαμε βαρύ κεφάλι αλλά αρχίσαμε να περπατάμε πολύ σιγά για να έχουμε καλό βηματισμό. Κάπως έτσι φτάσαμε στα 3.900 και για εμένα αυτή ήταν μια πολύ ωραία στιγμή. Γιατί εκεί βρισκόταν μια λίμνη, είχαμε σχεδόν περάσει τα σύννεφα και τώρα θα σου πω για τα αστέρια…Μαγευτικό το τοπίο. Τα αστέρια ήταν στο «πιάτο», γιατί εκεί δεν υπήρχε πόλη κοντά, οπότε η μόνη πηγή φωτός ήταν από το φεγγάρι και τα αστέρια, τα οποία αντανακλούσαν τη λάμψη τους στη λίμνη. Αυτό θα μου μείνει. Αυτό θα το θυμάμαι για πάντα!»

Η αποστολή με τον Πανάγο, που κατέκτησαν μαζί με μια υπέροχη ομάδα το υψηλότερο βουνό της Αφρικής στη βορειοανατολική Τανζανία, θα γίνει ντοκιμαντέρ σε συμπαραγωγή της ΕΡΤ και θα προβληθεί στους δέκτες μας, στο τέλος του έτους.