Συνέντευξης Τύπου έδωσαν οι θεατρικοί παραγωγοί εκφράζοντας την αγανάκτησή τους για την «υποτίμηση και υποβάθμιση που έχουν υποστεί από την Πολιτεία». Ενώ εμφανίζονται αποφασισμένοι να κλείσουν τα θέατρά τους, εάν έως τις 15 Νοεμβρίου δεν έχει υπάρξει κρατική στήριξη.
Ο πρόεδρος της Ένωσης Θεατρικών Παραγωγών Διονύσης Παναγιωτάκης, αναφερόμενος στο ισχύον αυτή τη στιγμή ποσοστό του 30% πληρότητας των θεατρικών αιθουσών, το χαρακτήρισε «μη βιώσιμο για τις παραστάσεις» υπογραμμίζοντας: «Περιμένουμε τα μέτρα στήριξης για να γίνουμε βιώσιμοι».
Η Ένωση ζητάει επιδότηση 40% με 15 ευρώ ανά θέση για όσους είχαν ενεργή θεατρική παραγωγή στις 8 Μαρτίου που έγινε το lockdown και επιδότηση 25% επί των κλειστών αιθουσών. Παράλληλα ανοιχτό παραμένει το θέμα του ενοικίου των χώρων, καθώς, όπως γνωστοποίησε ο πρόεδρος, «η ρύθμιση έχει παγώσει».
Ο Γρηγόρης Βαλτινός ζήτησε την εξαίρεση των θεάτρων από τις άλλες μορφές διασκέδασης, καθώς και τη μη οριζόντια αντιμετώπισή του. Χαρακτήρισε δε «θάνατο» τα ποσοστά χωρητικότητας, ζητώντας αύξηση της πληρότητας.
Έκανε δε λόγο για «παγωμένα βοηθήματα», που έχουν εξαγγελθεί αλλά δεν έχουν δοθεί, και αναφέρθηκε στη μείωση των θεατών: «Με την κρίση που περνάμε ο αριθμός των θεατών έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Το μεγαλύτερο ποσοστό του θεατρικού κοινού είναι μεγάλες ηλικίες. Τα μικρά θέατρα που έχουν νεανικό κοινό έχουν και ελάχιστες θέσεις. Ακόμα όμως και το νεανικό κοινό έχει τρομάξει απ’ όλη αυτή τη συμφορά. Πόσο μάλλον οι μεγαλύτεροι άνθρωποι, που είναι και οι πιο ευπαθείς. Αυτοί θα εξαφανιστούν από το θέατρο» σχολίασε.
Νέοι κανόνες
Οι θεατρικοί παραγωγοί ζητούν μεταξύ άλλων:
- επιδότηση 5.000.000 ευρώ για τις θεατρικές επιχειρήσεις, με βάση το προσωπικό που απασχολούσαν στις 8 Μαρτίου,
- απαλλαγή των δημοτικών τελών έως και το τέλος Απριλίου του 2021,
- πάγωμα των ασφαλιστικών και φορολογικών υποχρεώσεων τόσο των επιχειρήσεων, όσο και των εργαζομένων σε αυτές με εξαρτημένη εργασία.
Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα γνωστοποίησαν πως ήδη έχουν περάσει μέρες από το άνοιγμα των θεάτρων και «είναι άγνωστο έως σήμερα ποια θα είναι αυτά μέτρα και αν θα μας δώσουν την ελπίδα να συνεχίσουμε. Έχουμε μια ανοχή να περιμένουμε. Αλλά, εάν αυτά τα μέτρα δεν μας ικανοποιήσουν ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, αναγκαστικά θα κλείσουμε» υπογράμμισαν.
Δεν παρέλειψε μάλιστα να τονίσει πως «Δεν υπάρχει πιο ασφαλής χώρος από αυτόν του θεάτρου. Και παρ’ όλα αυτά τσουβαλιάζεται μαζί με όλα τα άλλα ως χώρος κλειστός κι επικίνδυνος. Πρέπει να υπάρξει μια διαφορετική πολιτική για το θέατρο και ειδικά για τις ιδιωτικές παραγωγές. Η βοήθεια που έχουμε λάβει είναι ανύπαρκτη και η Ένωση βγαίνει μπροστά για να διεκδικήσει αυτά που πρέπει».
Ο Μιχάλης Αδάμ μίλησε για την «αυταπόδεικτη υποτίμηση και υποβάθμιση της παραγωγής του θεάτρου από την Πολιτεία», εμμένοντας «στις θυσίες και στα ρίσκα που παίρνουν ιδιώτες παραγωγοί για να πραγματοποιήσουν εκατοντάδες παραστάσεις κάθε χρόνο.
Χωρίς αυτές το θέατρο θα ήταν σήμερα φτωχό» είπε κι έφερε το παράδειγμα χωρών της Ευρώπης με πολύ μεγάλο επιδημιολογικό πρόβλημα, όπου το θέατρο συνεχίζει να λειτουργεί με 50% πληρότητα «ως απόφαση πολιτική κι όχι απόφαση των επιδημιολόγων. Κι εκεί όπου επιβάλλεται περιορισμός ώρας τα θέατρα ανοίγουν νωρίτερα» διευκρίνισε.
Ο Παναγιώτης Γεώργας έθιξε το γεγονός πως η κυβέρνηση «αντιμετωπίζει το θέατρο σαν μια περισσή πολυτέλεια. Δεν είναι και δεν αντικαθίσταται με κανένα άλλο μέσο, καθώς προσφέρει μια μοναδική και αναντικατάστατη συγκίνηση. Ένας ασφαλής χώρος, όπου με όρους τεχνοκρατικούς ο κόσμος δεν κινδυνεύει» επέμεινε.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς μίλησε για την Ένωσης Θεατρικών Παραγωγών που δημιουργήθηκε: «Μας ένωσαν τα κοινά προβλήματα που υπήρχαν και τώρα με την πανδημία γιγαντώθηκαν. Δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα θέατρα».
Το θέατρο δεν πρέπει να ενοχοποιείται, είναι απαραίτητο και αναντικατάστατο, απολύτως ασφαλής τρόπος και τόπος ψυχαγωγίας» τόνισε.
Στις αναφορές θίχτηκε επίσης ο μεγάλος κύκλος επαγγελματιών και υπαλλήλων που απασχολούν οι ιδιώτες παραγωγοί και οι οποίοι πλήττονται βαθιά. «Θέλουμε να βάλουμε κανόνες στον θεατρικό χώρο» τόνισε ο καθένας από την πλευρά του. «Κρατώντας ανοιχτά τα θέατρα δεν θέλουμε να παραμείνουμε ρομαντικοί και απελπισμένοι» κατέληξαν.
