Το μοναχικό ταξίδι μιας 97χρονης γιαγιάς από την Ουκρανία για να ξεφύγει από τους βομβαρδισμούς στο χωριό της

Το χωριό της στην ανατολική Ουκρανία βομβαρδιζόταν συνεχώς τις τελευταίες ημέρες. Κι εκείνη δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να φύγει. Στα 97 της χρόνια, η Λίντια Λομινόφσκα ξεκίνησε το μοναχικό ταξίδι της για να σωθεί από τις βόμβες. Και χρειάστηκε να διανύσει με τα πόδια ολομόναχη μια απόσταση σχεδόν 10 χιλιομέτρων από το χωριό της το Οτσερέτινε που καταλήφθηκε από τους Ρώσους, πριν βρεθούν στον δρόμο της Ουκρανοί στρατιώτες, που της έδωσαν κάτι να φάει και την μετέφεραν σε ασφαλή τοποθεσία.

«Περπατούσα, περπατούσα… Πόσο υπέφερα!», είπε η Λίντια Λομινόφσκα. Η 97χρονη, ντυμένη με ένα ροζ πουλόβερ πάνω από ένα λουλουδάτο φουστάνι, η αδύναμη αλλά αποφασισμένη γερόντισσα βαριακούει λίγο και πρέπει να της μιλούν δυνατά. Κάθεται σε ένα κρεβάτι στο κέντρο φιλοξενίας του Ποκρόφσκ, όπου τη συνάντησαν δημοσιογράφοι του Γαλλικού Πρακτορείου και αφηγείται αργά, με σταθερή φωνή, την περιπέτειά της εν μέσω χάους.

Η Λίντια έφυγε την Παρασκευή (26/04) από το Οτσερέτινε, ένα χωριό με 3.000 κατοίκους πριν από τον πόλεμο, το οποίο απέχει περίπου 10 χιλιόμετρα από την Αβντιίβκα και βομβαρδιζόταν ανηλεώς τις τελευταίες ημέρες. Οι ρωσικές δυνάμεις ελέγχουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος του, μετά την ταχεία προέλασή τους και την κατάληψη και άλλων χωριών στη ζώνη αυτή.

Έπειτα από έναν βομβαρδισμό η Λίντια Λομινόφσκα έφυγε με τα πόδια από το σπίτι της, στο κέντρο του χωριού, χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της.

Συνάντησε πτώματα στον δρόμο

«Ο Θεός ξέρει ποιος βομβάρδιζε. Δεν είδα κανέναν, άκουσα μόνο ότι κάτι έπεσε στο χωριό. Δεν ξέρω πού, δεν ξέρω τι ήταν», εξήγησε η ηλικιωμένη γυναίκα με τα γαλανά μάτια, κάτω από το πολύχρωμο μαντίλι που καλύπτει τα γκρίζα μαλλιά της.

Η Λίντια διέσχισε το χωριό, από το οποίο δεν έχουν απομείνει παρά μόνο ερείπια, περνώντας δίπλα από πτώματα στρατιωτών.

«Περπατάω και, να ένας στρατιώτης ξαπλωμένος εκεί, ήδη νεκρός, ήταν καλυμμένος. Και στην άλλη πλευρά, ένας άλλος, αυτός ακάλυπτος», συνέχισε.

«Σχεδόν τα πάντα είχαν πυρποληθεί. Άκουσα να λένε ότι οι Ρώσοι κατέλαβαν ήδη τη μισή. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί πέρα. Την έκαψαν. Έκαψαν τόσα πολλά σπίτια. Πόσο υπέφερα! Αλλά ξέρετε, περπατούσα και δεν υπήρχε κανείς. Μόνο άκουγα τους πυροβολισμούς. Νόμιζα ότι θα με πυροβολούσαν καθώς περπατούσα, σέρνοντας τα πόδια μου», είπε.

Κρατώντας ένα μαδέρι αντί για μπαστούνι, η Λίντια έφτασε στον δρόμο που οδηγεί στο Ποκρόφσκ, το οποίο απέχει 30 χιλιόμετρα δυτικά του Οτσερέτινε. «Δεν είχα ρολόι, δεν είχα τίποτα. Περπατούσα για πολλή ώρα. Περπατούσα, περπατούσα, χωρίς να γυρίζω πίσω. Περπατούσα και περπατούσα, ήμουν τόσο κουρασμένη… Ωχ, Θεέ μου! Και πήγαινα και πήγαινα…», επαναλάμβανε μελαγχολική.

«Γιαγιά, πού πας;»

Η Λίντια περπάτησε για πολλές ώρες μόνη της στον δρόμο, μέχρι που συνάντησε δύο Ουκρανούς στρατιώτες οι οποίοι σταμάτησαν τον αυτοκίνητό τους για να την βοηθήσουν. «Γιαγιά, που πας;» την ρώτησαν. «Πάω όσο πιο μακριά μπορώ. Μετά θα πέσω στο χορτάρι και θα περάσω εκεί τη νύχτα», τους απάντησε.

Οι στρατιώτες της έδωσαν δύο σάντουιτς. «Έφαγα το ένα. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα πια δύναμη για να φάω», εξήγησε. Αφού τάισαν την ηλικιωμένη, οι στρατιώτες κάλεσαν αστυνομικούς που την μετέφεραν στο Ποκρόφσκ. Σύμφωνα με τον Πάβλο Ντιατσένκο, τον εκπρόσωπο της τοπικής αστυνομίας, η 97χρονης περπάτησε μια απόσταση περίπου 10 χιλιομέτρων. Το χωριό της είναι πλέον κατεστραμμένο και εκείνη ήταν από τους τελευταίους κατοίκους που το εγκατέλειψαν.

«Κάποιοι βρίσκονται ακόμη εκεί, δεν ξέρουμε πόσοι, ούτε αν είναι ζωντανοί ή νεκροί», είπε ο Ντιατσένκο. Η κατάσταση στα γειτονικά χωριά είναι εξίσου δύσκολη επειδή «οι εχθρικοί βομβαρδισμοί δεν σταματούν», πρόσθεσε.

Την Κυριακή (28/04) σημειώνονταν αδιάκοποι βομβαρδισμοί στη ζώνη αυτή και πυκνός γκρίζος καπνός υψωνόταν στον ουρανό, σύμφωνα με δημοσιογράφους του Γαλλικού Πρακτορείου που βρίσκονταν στο χωριό Βοζντβιγιένκα, περίπου 8 χιλιόμετρα στα βορειοδυτικά. Δύο κάτοικοι της κοινότητας αυτής απομακρύνθηκαν το πρωί από τα μέλη των «Λευκών Αγγέλων», μιας αστυνομικής μονάδας που ασχολείται αποκλειστικά με την παροχή αρωγής στους αμάχους, είπε ο Ντιατσένκο. Άλλοι τρεις άμαχοι έφυγαν βιαστικά από το σχεδόν έρημο χωριό, αφού φόρτωσαν μερικά έπιπλα σε ένα φορτηγάκι.

Μετά την πτώση της Αβντιίβκα, τον Φεβρουάριο, ο ουκρανικός στρατός έχει περάσει στην άμυνα, λόγω και της σοβαρής έλλειψης πυρομαχικών. Ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Ολεξάντρ Σίρσκι παραδέχτηκε την Κυριακή ότι η κατάσταση στο μέτωπο «επιδεινώθηκε» και οι ρωσικές δυνάμεις, υπερέχοντας σε οπλισμό και άνδρες, σημείωσαν κάποιες «τακτικές επιτυχίες» σε πολλές ζώνες αν και υπέστησαν σημαντικές απώλειες.