Το σταυροδρόμι μιας 50 plus δημοκρατίας και οι ευθύνες κυβέρνησης και κομμάτων
Σε λίγα 24ωρα το Προεδρικό Μέγαρο θα ανοίξει τις...πύλες του για να γιορτάσει τα 50+1 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Εχοντας στην κορυφαία θέση έναν Πρόεδρο, που δυστυχώς μετά από πολλά χρόνια επιλέγει και στηρίχθηκε μόνο από ένα κόμμα. Και αυτό σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για έναν θεσμό που οφείλει να εκπέμπει την ενότητα του λαού σε συμβολικό επίπεδο, καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε φροντίσει να “κοντύνει” τις αρμοδιότητές του για να περιορίσει τις ενδεχόμενες παρεμβάσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Από τότε κύλησαν χρόνια και η δημοκρατία μας βρίσκεται μπροστά σε θέματα της μέσης ηλικίας. Σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι, που διαμορφώνεται με αφορμή μια σειρά από θέματα και έχοντας μπροστά της έναν ακόμη κύκλο αναθεώρησης του καταστατικού της χάρτη που είναι το Σύνταγμα.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε και να πούμε πολλά για την πορεία αυτών των χρόνων, αλλά εκείνο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι το ότι ο τόπος μας ουδέποτε στην μακρόχρονη ιστορία του, από τη δημιουργία κράτους, δεν είχε μια πορεία δημοκρατική και μακροχρόνια.
Ο φετινός εορτασμός όμως δεν την βρίσκει σε μια φάση ωριμότητας ως όφειλε να είναι. Το πολιτικό σκηνικό κατακερματισμένο και οι αρχηγοί στις μεταξύ τους σχέσεις πολλές φορές στο όριο. Η πολιτική και οι πολιτικοί, έχουν χάσει τα ερείσματά τους στην κοινωνία και στις δημοσκοπήσεις αρχίζει να καταγράφεται τόσο η απογοήτευση όσο και ο θυμός μιας κοινωνίας και ιδιαίτερα μιας νέας γενιάς, που δεν πιστεύει σε κανέναν και σε τίποτα. Κυρίως δε είναι μια γενιά που διαπιστώνει ότι δεν θα ζήσει καλύτερα από την προηγούμενη.
Και αυτό είναι πρόβλημα. Τα μνημονιακά χρόνια έχουν αφήσει μεγαλύτερο κοινωνικό αποτύπωμα από ότι πιστεύαμε και αυτό πλέον φαίνεται. Οι ευθύνες της κυβέρνησης, των κομμάτων και γενικότερα του πολιτικού συστήματος είναι μεγάλες και εάν δεν κάνουν κάτι το κόστος θα είναι ασύμμετρο για αυτές, αλλά και για τη δημοκρατία μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει με απειλές από το μέλλον που έρχονται και δημιουργούν νέες συνθήκες στο δυτικό πολιτισμό. Αντί όμως οι πολιτικές δυνάμεις, να μπορούν να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν πάνω σε αυτά, θα καθίσουν στο σαλονάκι του προεδρικού σε μια αναγκαστική συμβίωση, μερικών λεπτών για τις καθιερωμένες φωτογραφίες και για τα τυπικά της στιγμής.
Η ουσία όμως της δημοκρατίας μας είναι να μπορούν να συζητάνε οι Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Φάμελλος, Βελόπουλος, Κουτσούμπας, Κωνταντοπούλου, Νατσιός και λοιποί, χωρίς καχυποψίες , δεύτερες σκέψεις και τοξικότητες. Να μπορέσουν να δουν ότι είναι πολιτικοί αντίπαλοι και όχι εχθροί.
Να δείξουν ότι αυτό που τους ενδιαφέρει πέρα από την εξουσία, είναι οι πολίτες αυτής της χώρας και πως θα τους ξαναδώσουν ένα όραμα για την επόμενη μέρα. Φαίνεται ότι αυτό δεν είναι εφικτό να συμβεί . 51 χρόνια μετά , όταν αυτό για το οποίο αποκαταστήσαμε τη δημοκρατία μας, δεν είναι ούτε δεδομένο, ούτε αυτονόητο τότε υπάρχει πρόβλημα. Οσοι περιδιαβούν τους κήπους του Προεδρικού πρέπει να το δουν. Εξάλλου ο πρώτος κανόνας της ψυχοθεραπείας είναι η αναγνώριση του προβλήματος...
