Το Attica TV στην Τουρκία: Η ελπίδα γεννιέται, ένα χρόνο μετά το φονικό σεισμό
Η ελπίδα γεννιέται μέσα από τα συντρίμμια: Έναν χρόνο μετά τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία, οι ήχοι των συνεργείων που δουλεύουν νυχθημερόν δίνουν ψήγματα αισιοδοξίας. Είναι ο ήχος της ελπίδας ότι μια μέρα οι ισοπεδωμένες πόλεις θα αποκτήσουν ξανά ζωή μετά την τραγωδία που είχε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 50 χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια άστεγους.
Ήταν ξημερώματα της 6ης Φεβρουαρίου 2023, όταν δύο ισχυροί σεισμοί 7,8 και 7,5 Ρίχτερ έπληξαν συνολικά 11 επαρχίες στη νότια και νοτιοανατολική Τουρκία προκαλώντας σκορπώντας θάνατο και καταστροφές που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Το Attica TV και ο Γιώργος Τσακίρης που βρέθηκε στη γειτονική χώρα παρουσίασαν ένα συγκινητικό, τηλεοπτικό οδοιπορικό.
Τα Ρίχτερ που κατακεραύνωσαν τη νοτιοδυτική Τουρκία, στα σύνορα με τη Συρία, εξαφάνισαν από τον χάρτη συνοικίες, χωριά, πόλεις. Γκαζιάντεπ, Αντάκια και Ισκέντερουν μετρούν τις πληγές τους. Στις πόλεις αυτές τουλάχιστον το 50% των κτιρίων κατέρρευσαν ή πρέπει να γκρεμιστούν. Στην Αντάκια το ποσοστό αυτό ξεπερνάει το 90%… Οι Αρχές της γειτονικής χώρας έστησαν εκατοντάδες camps σε 18 επαρχίες για να στεγάσουν εκατομμύρια σεισμόπληκτους.
Ένα χρόνο μετά, η ανάσα είναι δύσκολη στο διάβα. Η σκόνη κάνει τον ήλιο και τα φώτα των εργοταξίων θολά. Δεν υπάρχει χρόνος για να κατακάτσει. Σε κάθε δρόμο, σε κάθε σοκάκι, τα συνεργεία ή γκρεμίζουν ή χτίζουν. Όπου υπήρχε πλαγιά αποψιλώθηκε από τα δέντρα και χιλιάδες προκατασκευασμένα περνούν την θέση τους. Μικρά χωριά με σχολεία, παιδότοπους και στις γύρω περιοχές κέντρα υγείας και νοσοκομεία.
Προσπάθεια για να ξεπροβάλλει ξανά το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων
Με προσπάθεια βγαίνει το χαμόγελο σε όσους έμειναν στις περιοχές αυτές. «Μια από αυτές τις στιγμές είναι όταν τους λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Αρχίζουν να μιλάνε για τους πρώτους που έφθασαν για βοήθεια, για την η ελληνική αποστολή. Μας λένε για την ζέστη σούπα που μοιράστηκαν από το ίδιο πιάτο το πρώτο βράδυ για να ζεσταθούν. Για την αγωνία τους όταν έβρισκαν ίχνη ζωής και τα χαμόγελα όταν κατάφερναν να βγάλουν ζωντανό», αναφέρει ο Γιώργος Τσακίρης.
Η εικόνα αλλάζει στα εργοτάξια. Οι εργάτες κατάκοποι αλλά γελαστοί, μιλάνε για την επόμενη ημέρα βλέποντας τα σπίτια να τελειώνουν και να είναι έτοιμα να γεμίσουν ζωή. Ο αγώνας για το αύριο παίρνει μακριά τις σκέψεις των ανθρώπων που χάθηκαν καθώς δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην έχασε δικούς του στο σεισμό.
Στα καμπς κυριαρχεί η υπομονή. Δεν ξέρουν αν θα είναι επιλέξιμοι για τις μόνιμες κατοικίες. Δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα. Μπορεί τα κράτος να τους επιδοτεί το 50% της αγοράς των σπιτιών και το υπόλοιπο να τους το δίνει άτοκο δάνεια, αλλά με κακοπληρωμένη δουλειά ή χωρίς δουλειά που να βρουν τα χρήματα. Όσοι θέλουν σπίτι θα πρέπει να το αγοράσουν, αλλιώς θα μείνουν στα κοντέινερ για το υπόλοιπο της ζωής τους.
