Αποκατεστημένη ετών πενήντα-ενός

Στα πενήντα και ένα πια χρόνια της δημοκρατίας μας, δεν είναι ούτε νήπιο, ούτε ανήκει στις ηλικίες που κρίνονται με ελαστικά κριτήρια λόγω νεανικής τρέλας. Και όσο και αν ιστορικά αποδίδεται ορθά με την λέξη «αποκατάσταση», η επαναφορά σε μια δημοκρατική κανονικότητα, σίγουρα δεν εκφράζει όσους θα μιλούσαν για το βάθεμα μιας δημοκρατίας με πορεία μισού και βάλε αιώνα.

Αν ξεκινήσει κανείς να μετράει τις δημοκρατικές επιδόσεις από το πολιτικό προσωπικό, ακόμα και στην δεξίωση-γιορτή της 24ης Ιουλίου, με το ζόρι πιάνει βάση, αν συνυπολογίσει ότι από τα οκτώ κοινοβουλευτικά κόμματα μόνο τα τέσσερα εκπροσωπηθήκαν από τους επικεφαλής τους. Αν προσμετρήσει δε το κλίμα μεταξύ των παρόντων και ότι είχε ως μοναδικό θέμα την τοξικότητα μεταξύ τους, και επιβεβαιώνοντας ότι δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο ολοκληρώθηκε σε ένα σκάρτο μισάωρο, δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός για να καταλάβεις ότι χρειάζεται κάτι καλύτερο από μια ασπιρίνη.

Αν αξιολογήσει δε και άλλα θεσμικά -για την δημοκρατία- ζητήματα όπως την δικαιοσύνη και τη σχέση της με την εκτελεστική εξουσία, το ότι ο υπουργός δικαιοσύνης μίλησε για «κράτος δικαστών», επειδή τον κατέκριναν δημόσια επειδή αγνόησε στις επιλογές του για την ηγεσία της δικαιοσύνης, την γνώμη τους, είναι ενδεικτικό μιας σοβαρής δυσλειτουργίας στην κορυφή της δημοκρατίας.

Ακόμα και στην λεγόμενη τέταρτη εξουσία, ότι μεγάλο μέρος του τύπου επικεντρώνει την προσοχή του στην δεξίωση για την δημοκρατία στις ενδυματολογικές επιλογές κυριών, δείχνει κατάντια. Και προφανώς μια τέτοια κατάσταση δεν είναι αντάξια των ανθρώπων που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν για να έχουμε δημοκρατία. Για αυτό και η απουσία τους από την γιορτή στέλνει το πιο ηχηρό μήνυμα.

Προφανώς υπάρχουν και άνθρωποι που δεν τους αρέσει η δημοκρατία και η κριτική τους είναι υστερόβουλη και κακοπροαίρετη. Όσοι όμως έζησαν την χούντα, καταλαβαίνουν την απόσταση μεταξύ μιας δικτατορίας και μιας δημοκρατίας με τα όποια και σοβαρά της προβλήματα, για αυτό και δεν τα βάζουν στο ζύγι. Είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι είναι καθήκον τους να απαιτούν κάθε χρονιά η δημοκρατία να είναι καλύτερη, βαθύτερη και όλο και πιο συμπεριληπτική. Πράγματα που της συγχωρούνταν ως αποκατεστημένης δεσποινίδας, δεν συγχωρούνται στα πενήντα ένα…