Ιστορικά ζητήματα: «Ευρύτερη Μαδρίτη» και «Θαλάσσια Ίμια»
Ιστορικά ζητήματα: «ευρύτερη Μαδρίτη» και «Θαλάσσια Ίμια»
1. Μέθοδος υποχώρησης δια της ανάθεσης των εθνικών θεμάτων σε τρίτους.
Προκειμένου να κατανοηθεί το τι κάνει σήμερα η ΝΔ, πρέπει να μελετάμε την ιστορία, που μας διδάσκει να είμαστε προσεκτικοί. Ο Σεφέρης αναφέρει για τον φίλο του τον Ε. Αβέρωφ, υπουργό Εξωτερικών της ΕΡΕ, ότι στη δεκαετία του 50’ είχε ετοιμάσει σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου.
Ο Αβέρωφ δεν τολμούσε να υποβάλει δημόσια ένα τέτοιο σχέδιο. Για αυτό, «ψιθύρισε» στο αυτί των Εγγλέζων, την παράκληση, να το προωθήσουν εκείνοι. Τους βεβαίωσε, ότι αφού η Ελλάδα θα «μουρμούραγε λίγο», στη συνέχεια, θα αποδεχόταν επίσημα τα διχοτομικά σχέδια που είχε επεξεργαστεί ο ίδιος!
O Roberts Vance
Το 1996 η κυβέρνηση Σημίτη πρότεινε στον Βανς και στον ΟΗΕ, να υιοθετήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας απόφαση για το Ονοματολογικό, με όνομα «Μακεδονία (Σκόπια)» (!) για διεθνή χρήση, και σκέτο «Μακεδονία» (!!) στο εσωτερικό. Η ελληνική πλευρά του διευκρίνισε, ότι δεν «άντεχε» να φέρει μια τέτοια πρόταση στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και πολύ λιγότερο στη Βουλή. Πρότεινε, λοιπόν στον Βανς, να ενημερώσει τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, ότι η ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με μια τέτοια λύση.
Ότι είχε κανονιστεί, ώστε η Επιτροπή της ΕΟΚ (σήμερα ΕΕ) να υιοθετήσει την απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ και αφού η Αθήνα θα «έσκουζε» λίγο για τα μάτια του κόσμου, θα δήλωνε ότι δέχεται «αναγκαστικά» τις αποφάσεις των ΟΗΕ και ΕΟΚ. Τα ίδια έκανε ο Σημίτης και με τα ελληνοτουρκικά στη Μαδρίτη.
Το πρώτο ιστορικό δίδαγμα προέρχεται από τα ως άνω παραδείγματα. Οι κυβερνήσεις που κάνουν τέτοιες επιλογές, ουσιαστικά δεν είναι διατεθειμένες να παλέψουν στα πεδία της διπλωματίας, αλλά απλά οργανώνουν μεσολαβήσεις των ισχυρών ή των διεθνών οργάνων προκειμένου μετά να παριστάνουν ότι «αποδέχονται» τα «αποφασισμένα». Πρόκειται για μια ειδικού τύπου οργάνωση ενδοτικών πολιτικών.
Ο σημερινός τρόπος που ενεργεί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά, θυμίζει σε πολλά τις προαναφερθείσες μεθοδεύσεις. Η κυβέρνηση παριστάνει ως να τζαρτζάρεται σκληρά, ενώ, έχει αναθέσει σε σημαντικό βαθμό την τύχη της πορείας των ελληνοτουρκικών στη Γερμανική «διαιτησία», η οποία είναι γνωστή για τον φιλοτουρκισμό της από τα τέλη του 19ου αιώνα.
2. Ευρύτερες υποχωρήσεις και μεθοδεύσεις στις ελληνικές θάλασσες
Υπάρχει και ένα δεύτερο ιστορικό δίδαγμα που ενδιαφέρει εδώ: Η Τουρκία εδώ και δεκαετίες, επιδιώκει να θέσει υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα της Ελλάδας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο. Ότι μπορεί το «γκριζάρει» και στη συνέχεια το διεκδικεί ως δικό της. Ταυτόχρονα, παριστάνει στο διεθνές στερέωμα «την αδικημένη». Κάθε παράνομη διεκδίκησή της, την συνοδεύει με αποσπασματική και στρεβλή αναφορά στο διεθνές δίκαιο.
Σε αυτή τη βάση ξεκίνησε το παιχνίδι της αμφισβήτησης της ελληνικότητας δεκάδων νησιών και βραχονησίδων, ενώ στη συνέχεια τα διεκδικεί ως δικά της. Ταυτόχρονα, θέτει, συνεχώς, στο «ανατολίτικο παζάρι», όλο και περισσότερες διεκδικήσεις που αναφέρονται σε ελληνικά δικαιώματα, ενώ με τρόπο εκβιαστικό εμποδίζει την άσκησή τους. Η Τουρκία είναι η μόνη παλιά αποικιοκρατική αυτοκρατορία, που επιδιώκει να πάρει πίσω εδάφη και θάλασσες που κατείχε στις πρώην αποικίες της. Ιστορικά, μια πρωτοφανή θρασεία διεκδίκηση.
Απέναντι στις τουρκικές μεθοδεύσεις, πολλές ελληνικές κυβερνήσεις ορθά επικαλούνται το διεθνές δίκαιο που οι προβλέψεις του, αναμφισβήτητα, δικαιώνουν τις ελληνικές θέσεις. Όμως, πρακτικά, αρνούνται να αξιοποιήσουν αυτό που επικαλούνται. Αναφέρομαι σε πρακτικές σε ζητήματα όπως την Αιγιαλίτιδα ζώνη και την ΑΟΖ, το κλείσιμο των κόλπων και της χάραξης των γραμμών βάσης.
Στα πλαίσια αυτής της τουρκικής πρακτικής, υπήρξε ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικότητας των Ιμίων, καθώς και η προβληματική συμφωνία της Μαδρίτης. Ο Σημίτης δέχτηκε ως πέμπτο όρο σε αυτή την συμφωνία την αναστολή των δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο. Ανάμεσα στα άλλα και ως προς την επέκταση των χωρικών υδάτων της μέχρι τα 12 μίλια. Αποτέλεσμα ήταν, να μην επεκταθούν μέχρι σήμερα τα ελληνικά χωρικά ύδατα ακόμα και στην ΝΑ Κρήτη.
Δεν είναι τυχαίο, ότι «διαβάζοντας» η Τουρκία τις υποχωρητικές διαθέσεις της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, κατασκεύασε παράνομη συμφωνία για ΑΟΖ με τη Λιβύη. ΑΟΖ η οποία εφάπτεται επί των εν δυνάμει ελληνικών χωρικών υδάτων. Η Τουρκία, με αυτή της την πράξη, παραβίασε ακόμα και τη συμφωνία της Μαδρίτης (1977) που απαγόρευε να υπάρξουν μονομερείς ενέργειες στο Αιγαίο.
Την υποχώρηση της Ελλάδας από τα δικαιώματά της στην Αιγιαλίτιδα Ζώνη, όπως στην Κρήτη, την συνόδευσε η κακή συμφωνία με την Ιταλία και η επικείμενη, πιθανά, συμφωνία με την Αίγυπτο. Ο τρόπος που γίνονται αυτές οι συμφωνίες, οδηγεί στην παραίτησή από δικαιώματα έναντι τρίτων σύμμαχων κρατών, στο όνομα των δυσκολιών με την Τουρκία! Καταπληκτικό! Πιέζει η Τουρκία, η Κυβέρνηση υποχωρεί και επιδιώκει να «ισοσκελίσει» αυτή την υποχώρηση με νέες υποχωρήσεις και εκεί που ουσιαστικά δεν πιέζεται άμεσα.
Η Ελλάδα, όλα δείχνουν, ότι τις τελευταίες εβδομάδες αποδέχτηκε μια συμφωνία, με την οποία τίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία μια «ευρύτερη Μαδρίτη» και νέα «θαλάσσια Ίμια». Η Ελλάδα δέχτηκε, δηλαδή, μέσω ΗΠΑ και Γερμανίας να γκριζάρουν χωρικά της ύδατα, ακριβώς όπως οι Τούρκοι γκριζάραν το 1996 τα ελληνικά Ίμια. Και όπως την ίδια εποχή στη Μαδρίτη, έτσι και τώρα συμφώνησε η κυβέρνηση της ΝΔ να προστεθεί στα υπό διεύρυνση ζητήματα η γενικότερη αναστολή στην άσκηση των δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ακόμα, όπως ανακοίνωσε ο Καλίν, εκπρόσωπος του Ερντογάν, που ελπίζω να μη λέει την αλήθεια, στο δομημένο διάλογο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, θα ενταχθούν όλα τα θέματα που έθετε η τελευταία κατά το παρελθόν και που σταθερά απέρριπτε η Ελλάδα αφού τέμνονται άμεσα κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Το πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν τα νέα γεωπολιτικά και ιστορικά δεδομένα θα αναλυθούν στο άρθρο της επόμενης Κυριακής
