Αριστερό, κεντροαριστερό πανηγύρι για τον Μαμντάνι και ο πονηρός Ανδρουλάκης

Ήταν τέτοια η χαρά που έδωσε σε στελέχη και πολιτικούς αρχηγούς της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα η νίκη του Ζοχράν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη, που αν δεν γνωρίζαμε πρόσωπα και πράγματα, θα πιστεύαμε ότι ήταν και οι ίδιοι υποψήφιοι και η εκλογή του αφορά πρωτίστως την Ελλάδα.

Από τον Σωκράτη Φάμελλο μέχρι τον Αλέξη Χαρίτση και από τον Αλέξη Τσίπρα ως τον Γιώργο Παπανδρέου, η επιτυχία του αριστερού σοσιαλιστή και πρώτου μουσουλμάνου δημάρχου που εκλέχθηκε στην αμερικανική μεγαλούπολη πανηγυρίστηκε δεόντως με δηλώσεις και μηνύματα. 

Εξαίρεση ίσως αποτελεί -και στον οποίο δίνω «ελαφρυντικά»- ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας, που και αυτός έκανε περιχαρής δηλώσεις, αλλά όμως ο Μαμντάνι είναι ομόλογός του, έστω κι αν ο δήμαρχος θα ήθελε να εφαρμόσει τα ίδια και στην κεντρική πολιτική σκηνή ως πρώην υποψήφιος πρόεδρος και νυν κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. 

Εντάξει, κατανοητή η ανάγκη για μαθήματα και παραδείγματα σε ένα εναν πολιτικό χώρο που διψά για επιτυχίες, μετά από χρόνια πολιτικής ανομβρίας, αλλά υπάρχει και ένα μέτρο, ένα όριο. Δεν είναι απολύτως ίδιες οι μάχες, ούτε τα ακροατήρια, ούτε οι προτεραιότητες, οπότε ίσως οι συγκρίσεις να είναι κάπως ανόμοιες.

Υπάρχει βέβαια και ένας πολιτικός αρχηγός που παρέμεινε εγκρατής. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος απέφυγε να πάρει μέρος στο διαδικτυακό πανηγύρι των δηλώσεων. Όχι γιατί δεν έχει αρκετές κοινές θέσεις, άλλωστε το ΠΑΣΟΚ ήταν από τα πρώτα κόμματα που έβαλαν στην εγχώρια ατζέντα και το ζήτημα του στεγαστικού και της ακρίβειας και της ολοκληρωμένης φροντίδας για το παιδί και την οικογένεια, όπως ο νέος δήμαρχος Νέας Υόρκης. 

Ωστόσο, πονηρά σκεπτόμενος, αφού δεν θέλει μόνο τους κεντροαριστερούς ριζοσπάστες να τον ψηφίσουν, αλλά και τους μετριοπαθείς κεντρώους που είναι και πολλοί και μπορεί να μην ταυτίζονται με την ατζέντα Μαμντάνι, καλύφθηκε από την δήλωση που έκανε ο εκπρόσωπος του κόμματος, Κώστας Τσουκαλάς. 

Άρα και το μήνυμα περνάει και τα νώτα του φυλάει...