Ένα δράμα χωρίς στο βάθος να φαίνεται …Ανάσταση
Η αντιπολίτευση δεν λέει να ξεκολλήσει από το δράμα που βιώνει, αλλά επιχειρεί το δράμα της να το κάνει και δράμα του ελληνικού λαού.
Το καλό με την θεολογική προσέγγιση της Μεγάλης Εβδομάδας, είναι ότι ξέρουμε ότι στο τέλος της θα υπάρχει η Ανάσταση με ότι αυτό σημαίνει για τον κάθε πιστό. Αυτό είναι εξάλλου που δημιουργεί την αίσθηση της σιγουριάς από τη μια και της ελπίδας από την άλλη.
Αν από την θεολογική προσέγγιση κάνουμε το πέρασμα (εξάλλου αυτό σημαίνει και το Πάσχα) στην πολιτική προσέγγιση του όρου, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ένα μεγάλο δράμα, εδώ και χρόνια που στο βάθος του δεν διαπιστώνεται ελπίδα και προοπτική ανάστασης. Και αναφέρομαι στην αντιπολίτευση, που όχι μόνο δεν λέει να ξεκολλήσει από το δράμα που βιώνει εδώ και χρόνια, αλλά επιχειρεί το δράμα της να το κάνει και δράμα του ελληνικού λαού.
Αρνείται διαχρονικά να διαπιστώσει το πρόβλημά της και επιχειρεί τα αδιέξοδά της να τα κάνει και αδιέξοδα της κοινωνίας, ζώντας σε έναν εικονικό κόσμο, στον οποίο φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από την ίδια. Η κατάσταση σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι το δράμα τους δεν έχει φτάσει ακόμη στην κορύφωσή τους και η πολιτική τους ανάσταση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ο Ανδρουλάκης με τις διαγραφές ελπίζει να αναστηθεί και σε ποσοστά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει ακόμη τον Μεσσία για να δει εάν μπορεί με την αυτοδιάλυσή του, να αναστήσει το ένδοξο παρελθόν του. Σε κοινή γραμμή αμφότεροι βλέπουν μόνο «γκρίζο και μαύρο» και το κάνουν στρατηγικό αφήγημα που αφήνει όμως αδιάφορη την κοινωνία, που εξακολουθεί να τους γυρίζει την πλάτη.
Δεν γνωρίζω εάν οι καμπάνες της θεολογικής Ανάστασης τους αφυπνίσουν, και καταλάβουν ότι εάν δεν δημιουργήσουν αφήγημα κυβερνητικό, με μόνο όπλο την δική τους πραγματικότητα δεν μπορούν να πάνε μακριά. Και επειδή συντόμως θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση ο χρόνος που θα περνά θα μετρά διπλά. Εάν η κυβέρνηση δε αρχίζει να ανακάμπτει καθώς «κτίζει» αφήγημα επιστροφής τότε η αντιπολίτευση θα μείνει με τον ανεμιστήρα στο χέρι και ότι βάζει σε αυτόν θα επιστρέφει στην ίδια.
Αυτό είναι και το…δράμα μιας αντιπολιτευτικής πορείας που στο βάθος δεν ελπίζει σε καμία ανάσταση. Ούτε ποσοστών, ούτε ελπίδας.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν δείχνουν τη διάθεση να αναστηθούν. Τους …θρέφει περισσότερο ο Επιτάφιος θρήνος από ότι η ελπίδα και η προοπτική του να κάνουν επανεκκίνηση.
Και αυτό είναι το λάθος και όσο δεν το αναγνωρίζουν θα συνεχίσουν να ζουν το δράμα τους, χωρίς τέλος.
