Φόβοι για αλυσιδωτές συγκρούσεις που θα ανατρέψουν την ισορροπία στο διάστημα

Σε έκθεσή του το Πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Εθνών χαρακτηρίζει τα διαστημικά σκουπίδια ως ένα από τα έξι σημεία καμπής που μπορεί να επηρεάσουν το μέλλον των ανθρώπων και του πλανήτη.

Από τα 34.260 αντικείμενα που παρακολουθούνται σήμερα σε τροχιά γύρω από τη Γη, μόνο το 25% είναι λειτουργικοί δορυφόροι.
Τα υπόλοιπα είναι, σπασμένοι δορυφόροι ή πεταμένα κομμάτια πυραύλων.

Υπάρχουν 130 εκατομμύρια συντρίμμια στο Διάστημα που είναι πολύ μικρά για να εντοπιστούν, με διαστάσεις μεταξύ ενός χιλιοστού και ενός εκατοστού. Τα διαστημικά συντρίμμια ταξιδεύουν με ταχύτητα άνω των 25.000 χιλιομέτρων την ώρα και ακόμα και τα μικρότερα μπορούν να προκαλέσουν σημαντική ζημιά αν συγκρουστούν με κάτι άλλο.

Τα σημεία καμπής ορίζονται ως τα συγκεκριμένα όρια μετά τα οποία συμβαίνουν αλλαγές που μπορεί να έχουν μη αναστρέψιμες, καταστροφικές επιπτώσεις στους ανθρώπους και τον πλανήτη. Όταν ξεπεραστούν αυτά τα όρια τότε ένα κοινωνικό σύστημα ή ένα οικοσύστημα δεν θα είναι πλέον σε θέση να αντισταθμίσει τους κινδύνους και να παρέχει τις αναμενόμενες λειτουργίες του. Μετά το σημείο αυτό ο κίνδυνος καταστροφικών επιπτώσεων αυξάνεται σημαντικά.

Το σημείο καμπής στον τομέα των διαστημικών σκουπιδιών είναι, σύμφωνα με την έκθεση, η περίοδος κατά την οποία η τροχιά της Γης θα γεμίσει τόσο πολύ με συντρίμμια που μια σύγκρουση θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση συγκρούσεων. Εάν συμβεί αυτό, η τροχιά της Γης θα μπορούσε να καταστεί άχρηστη, γεγονός που θα απειλούσε την ικανότητά μας να λειτουργούμε δορυφόρους.

Στην έκθεση, επίσης, αναλύονται και οι υπόλοιποι κίνδυνοι για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα. Για παράδειγμα, η επιτάχυνση των εξαφανίσεων ειδών στον πλανήτη, μπορεί να προκαλέσουν αλυσιδωτές εξαφανίσεις εξαρτώμενων ειδών, και κατάρρευση ολόκληρου του οικοσυστήματος.

Επίσης, το λιώσιμο των παγετώνων λόγω της υπερθέρμανσης και οι εντονότεροι καύσωνες που είναι υπεύθυνοι για κατά μέσο όρο 500.000 επιπλέον θανάτους ετησίως τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και τέλος η αδυναμία των ανθρώπων να ασφαλίζονται σε περιπτώσεις καταστροφών.