Η κακοποίηση της σημαίας, οι «προοδευτικοί ανησυχούντες» και ο Γεραπετρίτης

Είναι η απόφαση του υπουργού Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη να κατεβεί από τους χώρους του Προξενείου στην Ν. Υόρκη το «έργο» καλλιτέχνιδος που γελοιοποιεί την ελληνική Σημαία «θλιβερή και ανάρμοστη», όπως δηλώνει η λαλίστατη τελευταία, βουλευτής του Σύριζα κ Δούρου; Είναι η απόφαση αυτή «λογοκρισία της τέχνης», όπως έσπευσαν να πουν διάφοροι και πολιτικοί αλλά και «μαϊντανοί» των media, «ομότιμοι» ή μη; Είναι τελικά το συγκεκριμένο έργο τόσο σημαντικό για να ασχοληθούν τόσοι άνθρωποι μαζί του; Κι όμως , δεν είναι τίποτε από αυτά τα τρία.

Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα χωρίς «προοδευτικές» και άλλες παρωπίδες, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η καλλιτέχνης, βρήκε ένα ωραίο τρόπο για να κάνει προβολή του ονόματος και του (όποιου) έργου της «δια κρατικών εξόδων», θα μπορούσε να πει κανείς. Η συνταγή είναι γνωστή και πολυχρησιμοποιημένη από καλλιτέχνες και μη, τα τελευταία χρόνια.

Αν είμαστε καλλιτέχνες κάνουμε ένα προκλητικό έργο, στο οποίο υπάρχουν είτε χριστιανικά σύμβολα που παραποιούμε, είτε εθνικά σύμβολα στα οποία κάνουμε το ίδιο, αν είμαστε συγγράφεις βάζουμε έναν προκλητικό τίτλο αναφέροντας την Παρθένο Μαρία και την τουαλέτα και αλλά παρόμοια. Με κάτι τέτοια, «κράχτες» γίνεται γνωστό το όνομα μας , ανεξαρτήτως ποιότητα καλλιτεχνικής του έργου μας. Εύκολα πράγματα.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, εκτός της προκλητικής ενέργειας είχαμε και την «σύμπραξη» του κράτους, δια του Έλληνος προξένου στην Ν Υόρκη, ο οποίος όχι μόνον βρήκε ωραίο και άφησε να εκτεθεί στο Προξενείο το «έργο» αλλά φωτογραφήθηκε μπροστά του χαρούμενος, με την καλλιτέχνιδα…

Στην ουσία τώρα. Δεν ξέρω αν τα κομμάτια της σημαίας, που βάφτηκε για συμβολικούς λογούς κόκκινη, είναι από σεντόνια γυναικών που κακοποιήθηκαν. Λίγη εξάλλου σημασία έχει. Το «έργο» είχε στόχο δια της προκλήσεως να προβάλλει την δημιουργό και απορρίπτοντος, το θέμα της κατά των γυναικών βίας. Η ίδια καλά έκανε. Αυτή την αντίληψη έχει, αυτό είναι το καλλιτεχνικό της ταλέντο, μέχρι εκεί φτάνει η αισθητική της.

Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι του να εμφανίζεται το εργο-κακοποίηση του εθνικού συμβόλου στο ελληνικό Προξενείο, υπάρχει τεράστια διαφορά.

Και όχι μόνον γιατί κακοποιεί το εθνικό σύμβολο, αλλά και γιατί στην ουσία εμφανίζει την χώρα μας και τον ανδρικό πληθυσμό ως χώρα κακοποιητών γυναικών και μάλιστα με «κρατική χορηγία»….

Το «έργο» αυτό η καλλιτέχνης θα μπορούσε να το εκθέσει σε οποία γκαλερί ήθελε και οι διάφοροι υπερασπιστές της ελευθέριας της τέχνης, ας έκαναν τότε τα σχόλιά τους. Το πρόβλημα δεν είναι το έργο της, αυτή τόσο αισθητικό κριτήριο έχει αυτό κάνει, το πρόβλημα είναι η ανάρτηση του στους χώρους του Προξενείου.

Πολύ σωστά λοιπόν ο κ Γεραπετρίτης ζήτησε να κατεβεί το έργο, κι ας φωνάζουν οι διάφοροι που θέλουν είτε να είναι πάντα απέναντι στο ρεύμα για να ξεχωρίζουν ή γιατί φοβούνται μην τους πουν ότι δεν είναι αρκούντως προοδευτικοί. Μόνον που ο κ. Γεραπετριτης θα πρέπει να ασχοληθεί και με τον διπλωμάτη που δεν είχε την κρίση να καταλάβει ότι ένα τέτοιο εργο-κοροϊδία της ελληνικής σημαίας δεν μπορεί να μπαίνει στο Προξενείο. Γιατί αν δεν είχε την κρίση σε αυτό το σημείο, δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί, αν χρειαστεί να λάβει αποφάσεις σε σοβαρότερα θέματα.