Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα: «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια»

Μέσα στις χειρότερες συνθήκες ξεκινά σήμερα το τριήμερο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ , ένα συνέδριο που υποτίθεται ότι οργανώθηκε για να συσπειρώσει το κόμμα και να αμβλύνει τις οποίες αντιθέσεις έχουν βγει στο προσκήνιο μετρά τις περσινές εκλογές. Μόνον που έτσι όπως εξαερίζονται τα πράγματα κινδυνεύει να γίνει «η αρχή του τέλους» αυτού του κόμματος, ή τουλάχιστον του κόμματος όπως το ξέραμε, της ριζοσπαστικής λεγομένης αριστεράς…

Είναι ίσως η πρώτη φορά στα πολιτικά δεδομένα, όπου δυο τρεις μέρες πριν ένα κομματικό συνέδριο ο πρόεδρος και η πλειοψηφία του ανώτατου κομματικού οργάνου συγκρούονται για πολλά θέματα, ανάμεσα στα οποία και ταυτότητά του χώρου. Αν δηλαδή το κόμμα είναι αριστερά, κεντροαριστερό, κεντρώο ή δεν ξέρω τι άλλο, αν το κόμμα πρέπει να αλλάξει όνομα, σήμα και αλλά παρόμοια.

Ένας τρίτος, που δεν παρακολουθεί το τι γίνεται τους τελευταίους μήνες σε αυτό το κόμμα, θα μπορούσε εύκολα να βγάλει το συμπέρασμα ότι το κόμμα οδηγείται σε μετωπική σύγκρουση των πλευρών του και διάλυση. Είναι όμως έτσι;

Είναι σαφές ότι έχουμε ένα κόμμα που έχει χάσει όχι μόνον τους ψηφοφόρους του και όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις συνεχίζει να χάνει, αλλά ένα κόμμα στο οποίο δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινή συνισταμένη για τα πιο απλά ζητήματα.

Στην κοινή γνώμη εμφανίζεται μια σύγκρουση για την εξουσία μεταξύ προέδρου και υπάρχοντος κομματικού μηχανισμού. Μια σύγκρουση όπως που δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή όχι μόνον από το ευρύ κοινό, αλλά ούτε και από μερίδα του κομματικού ακροατηρίου.

Και αυτό γιατί στο «αντιπροεδρικό», ας πούμε, μέτωπο, συνωστίζονται στελέχη που όχι μόνον «έβαλαν πλάτη», κατά το κοινώς λεγόμενο, για να εκλεγεί ο κ Κασσελάκης πρόεδρος με στόχο «να τα αλλάξει όλα», αλλά και πανηγύριζαν μετά την εκλογή για το ότι βρέθηκε ο άνθρωπος που θα αναστήσει τον χώρο και θα κατατροπώσει τον Κ. Μητσοτάκη. Αυτοί είναι που σήμερα ηγούνται την εσωκομματικής αντιπολίτευσης και ζητούν τον ασφυκτικό έλεγχο του προέδρου ή την απομάκρυνση του.

Και αυτή η εσωκομματική αντιπολίτευση, κατ’ ευφημισμό αντιπολίτευση μια και είναι πλειοψηφία στον κομματικό μηχανισμό, είναι σαφές ότι κυριαρχεί αριθμητικά και στο σώμα του συνεδρίου. Έτσι, αν αποφασίσει να περάσει μια σειρά αποφάσεις που «θα κόβουν τον δρόμο στον πρόεδρο και τις ιδέες του μπορεί ευκολά να το κάνει», όπως λέει παλαιό στέλεχος του ανανεωτικού χωριού.

Άρα, τεχνικά, αν το δούμε το πράγμα, το «αντιπροεδρικό μέτωπο» , μπορεί να πάρει οποίες αποφάσεις θέλει. Μόνον που υπάρχουν δυο προβλήματα.

Το πρώτο είναι πως ο κ Κασσελάκης, αρέσει δεν αρέσει σήμερα σε κάποιους, έχει «την σφραγίδα του κόμματος». Και την έχει με την ψήφο χιλιάδων μελών και φίλων του κόμματος αλλά και την ισχυρή υποστήριξη αρκετών από των σημερινών αντιπάλων του.

Και αυτό είναι διπλό ζήτημα.

Πρώτον, δεν είναι εύκολο «να πάρεις την σφραγίδα» από αυτόν που του την έδωσαν χιλιάδες μέλη και

Δεύτερον, πόση αξιοπιστία έχουν όλοι αυτοί που πριν από μερικούς μήνες, όχι μόνον βοήθησαν να εκλεγεί ο κ Κασσελάκης (προφανώς για να μην εκλεγούν άλλοι και ελπίζοντας πως θα τον έχουν του χεριού τους), όταν τώρα ζητούν «την κεφαλή του επι πίνακι».

Το δεύτερο πρόβλημα, πάνω στο οποίο «επενδύει» ο κ Κασσελάκης και οι υποστηρικτές του, είναι ότι δεν υπάρχει κοινός αντίπαλος. Αρκετοί θα ήθελαν να πάρουν την θέση του, αλλά είτε δεν τολμούν τώρα να το κάνουν, είτε δεν είναι ακόμα έτοιμοι, είτε περιμένουν μια ήττα στις ευρωεκλογές για να «σηκώσουν κεφάλι». Και αυτό το θέμα «διαχωρίζει» τους αντί-προεδρικούς και ίσως τους φέρνει και σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Χαρακτηριστικό είναι πως ενώ άλλοι «ισχυροί κομματικά» παίκτες ρίχνουν βολές αλλά δεν κάνουν την ολοκληρωτική επίθεση, ο κ. Δ. Τεμπονέρας, ο «φιλόδοξος νεαρός» όπως τον αποκαλούν ορισμένοι στο κόμμα, βγαίνει μπροστά και εμφανίζεται ως το αντίπαλο δέος του κ Κασσελάκη, ταράζοντας τα νερά και αλλάζοντας σχεδιασμούς και ισορροπίες.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, είναι αμφίβολο, αν παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο ελπίζουν πολλοί, θα βοηθούσε την κατάσταση. Ίσως μάλιστα περιέπλεκε περισσότερο τα πράγματα και «έκαιγε» και το όποιο ο κομματικό κεφάλαιο έχει πια ο πρώην πρωθυπουργός.

Ίσως , στον Σύριζα σήμερα ταιριάζει το λαϊκό ρητό «κακό χωριό τα λίγα σπίτια». Ιδίως όταν αυτά συνεχώς γίνονται λιγότερα.