Η συμφωνία της Ρώμης και η αθόρυβη δουλειά υπό ασφυχτική κοινωνική πίεση

Πώς φτάσαμε τη Δευτέρα στην ειδυλλιακή ρωμαϊκή βεράντα της Villa Pamphili και στις εγκάρδιες χειραψίες μεταξύ Μητσοτάκη και Μελόνι; Τα τρένα — αυτή η πονεμένη ιστορία της χώρας — χρειάζονται πολλή δουλειά και λίγα λόγια. Έτσι λοιπόν, ο Πρωθυπουργός ταξίδεψε χτες στη Ρώμη χωρίς τυμπανοκρουσίες, ενώ στο ίδιο χαμηλόφωνο κλίμα ήταν και η συνάντηση που είχε ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης με τον Ιταλό Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και αρμόδιο για τις μεταφορές Ματέο Σαλβίνι την περασμένη Πέμπτη.

Η συνάντηση της Πέμπτης, πίσω από κλειστές πόρτες, ήταν αυτή που «ξεκλείδωσε» τη συμφωνία. Και όλα αυτά, πάντα σε στενή συνεννόηση με το Μέγαρο Μαξίμου — γιατί η επιτυχία τέτοιων πρωτοβουλιών δεν είναι ποτέ υπόθεση ενός. Πίσω από τη διπλωματική χημεία Μητσοτάκη - Μελόνι, κρυβόταν μια καλά οργανωμένη αποστολή που είχε προετοιμαστεί μεθοδικά.

Και ένα σχέδιο που άρχισε να ξεδιπλώνεται ταχύτερα δυστυχώς αμέσως μετά την εθνική τραγωδία των Τεμπών σε εφαρμογή της δέσμευσης του Μητσοτάκη ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει ασφαλή σιδηρόδρομο. Οι συζητήσεις όμως γίνονταν και επί της προηγούμενης ηγεσίας του υπουργείου Μεταφορών και αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι είχαν εμπλοκή με τη διαπραγμάτευση. Και μάλιστα υπό συνθήκες ασφυχτικής πολιτικής και κοινωνικής πίεσης για το Μαξίμου, τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του. 

Το αποτέλεσμα; Μια στρατηγική συμφωνία με τη Ferrovie dello Stato, ύψους 360 εκατομμυρίων ευρώ, που περιλαμβάνει 23 νέα τρένα (8 υπεραστικά και 15 προαστιακά), σύγχρονα αμαξοστάσια και τεχνολογική αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου.

Το ελληνικό Υπουργείο δεσμεύεται για έργα ουσίας — Θεσσαλία, Σεπόλια, νέα συστήματα ασφαλείας — που μεταφράζονται σε αξιοπιστία. Το train deal της Ρώμης μπορεί να αποδειχθεί και game changer — όχι μόνο για τις μεταφορές,  αλλά για το πώς επανεκκινεί η εμπιστοσύνη που η κυβέρνηση έδειξε να απεμπολεί με πάταγο μετά από την τραγωδία των Τεμπών.