Ήρωες διασώστες: Λένε «παρών» στα δύσκολα, το κράτος απόν στις ανάγκες τους
Βοήθησαν στις καταστροφικές πλημμύρες στη Μάνδρα. Έτρεξαν με δικά τους έξοδα να σώσουν κόσμο που είχε θαφτεί κάτω από τα χαλάσματα στον πρόσφατο σεισμό της Τουρκίας. Άπλωσαν το χέρι τους, στους συμπολίτες μας στη Θεσσαλία, που πνίγηκε από τη μανία του Elias. Τρέχουν όπου χρειαστεί βοήθεια , κι όμως, όταν την χρειάζονται εκείνοι το κράτος κοιτά από μακριά.
Σήμερα, στεγάζονται σε ένα εντελώς ακατάλληλο κτίριο και ψάχνουν με αγωνία χώρο για τους ίδιους και τα οχήματά τους (πυροσβεστικά, φουσκωτά, μηχανήματα, κιτ αποστολών κλπ) τα οποία με κόπο συντηρούν για να είναι έτοιμοι για την επόμενη δύσκολη αποστολή.
Τα μέλη της Επίλεκτης Ομάδας Ειδικών Απόστολών, γνωστής και ως ΕΠΟΜΕΑ, καθημερινά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ρισκάροντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή για τον συνάνθρωπο, μας λέει ο κύριος Γιώργος Ρουμελιώτης, Πρόεδρος σε Ελλάδα και Αιγάλεω, της εθελοντικής διασωστικής ομάδας…
«Η ΕΠΟΜΕΑ είναι παντού. Οπουδήποτε υπάρχει καταστροφή, ανάγκη, εκπαίδευση είναι εκεί. Στην Τουρκία στο σεισμό ήμασταν εκεί, με τον εξοπλισμό μας με δικά μας μέσα, στην Καρδίτσα στις τελευταίες πλημμύρες ήμασταν εκεί και βοηθούσαμε να βγάλουμε κόσμο, στα χιόνια που είχαμε στην Αττική Οδό. Γενικά είμαστε παντού όπου μας καλούν και όπου μας ενημερώνει η περιφέρεια και ο δήμος μέσω της Πολιτικής Προστασίας».
Μόνο που αυτό το έργο είναι δύσκολο να υλοποιηθεί, όπως δηλώνει στο Flash.gr η κυρία Μαρία Κοκοσάλη, υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων, αφού οι υποδομές στο σχολείο που στεγάζεται η έδρα τους, μετά από προσφορά του δήμου Αιγάλεω, είναι ανεπαρκείς. Για τον εξοπλισμό, για τα οχήματά τους, για την προετοιμασία τους...
«Το μόνο που κάνουν οι δήμοι ουσιαστικά, είναι να μας παρέχουν κάποιο χώρο τουλάχιστον να μπορούμε να στεγαστούμε. Εμείς αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σ΄ ένα σχολείο, το οποίο ένα κομμάτι του βγήκε ακατάλληλο μετά από σεισμό και το υπόλοιπο το εκμεταλλεύτηκε ο δήμος κι έχει στεγάσει κάποιους συλλόγους. Μια σχολή χορού και ένα γυμναστήριο από κάτω που έρχονται κάποιοι σύλλογοι και κάνουν μάθημα. Εκεί μας έχουν δώσει κι εμάς κάποιες αίθουσες για να στεγαζόμαστε και να κάνουμε το μάθημά μας. Και κάποιες αποθήκες να έχουμε τον εξοπλισμό μας, που όμως δεν επαρκούν».
«Προσβασιμότητα» σωστή στο κτήριο δεν υπάρχει. Στις περιπτώσεις μας λέει ο κύριος Ρουμελιώτης, που δύο συνάνθρωποί μας ΑΜΕΑ ήθελαν να ολοκληρώσουν τα μαθήματα του εθελοντισμού, έπρεπε να τους κουβαλούν στα χέρια και για αυτό σταμάτησαν τελικά την πολύμηνη εκπαίδευση…
«Δεν υπάρχει καμία παροχή από το κράτος. Καμία όμως. Ποτέ. 13 χρόνια που είναι στην Αθήνα η ομάδα, δεν έχει τίποτα απολύτως. Μια φορά μας βοήθησε ένας άνθρωπος από κυβερνητικούς, γιατί απλά γνώριζε το έργο μας. Γενικότερα όμως σταθερή παροχή δεν υπάρχει. Ούτε καν στα διόδια δεν μπορείς να περάσεις και ενώ βοηθάμε και με τα χιόνια και όπου χρειάζεται, ούτε εκεί δεν περνάς. Αυτά όλα είναι πολύ επιβαρυντικά. Θέλουμε βοήθεια από τον κόσμο. Πρωταρχικά όμως από το κράτος. Εκεί πάμε και βοηθάμε. Το κράτος για τον κόσμο. Πολλές φορές μιλάμε με περιφέρειες, με δήμους και μας λένε τι να κάνουμε, που να πάμε για να βοηθήσουμε. Θέλουμε όμως και από εκεί βοήθεια. Δεν γίνεται απλά μόνο με τον κόσμο».
«Όπου μας καλεί το κράτος, σπεύδουμε για βοήθεια»
Τι ακριβώς κάνει αυτή η εθελοντική ομάδα, με μέλη που δραστηριοποιούνται σε όλη την Ελληνική επικράτεια; Πρόκειται για διασώστες, που εκπαιδεύονται στις πρώτες βοήθειες, την ορεινή διάσωση, τη διάσωση με σκύλο, την αντιμετώπιση καταστροφών, την αεροδιάσωση, το υγρό στοιχεία, τις τηλεπικοινωνίες αλλά και την δασοπυρόσβεση και πυρασφάλεια εθνικών δρυμών. Τα μέλη μαθαίνουν όλα όσα χρειάζονται σε ένα πρόγραμμα που διαρκεί πέντε μήνες. Αφού τελειώσουν το "σχολείο" δίνουν εξετάσεις και ο πιστοποιημένος εκπαιδευτής, Πρόεδρος και Υπεύθυνος Επιχειρήσεων, Γιώργος Ρουμελιώτης, δίνει το πράσινο φως για να ριχθούν στη μάχη. Όπου κι αν είναι αυτή. Από τα Τέμπη με τις 57 ψυχές που χάθηκαν, μέχρι και τον φονικό σεισμό των 7,7 ρίχτερ, που ισοπέδωσε ολόκληρες πόλεις στη γειτονική Τουρκία...
«Ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα και η μεγαλύτερη εμπειρία, ήταν ο σεισμός της Τουρκίας, πέρυσι τον Φεβρουάριο, που έφυγε κλιμάκιο 35 εθελοντών και 7 οχημάτων από εδώ. Έφυγαν με πλοίο, με πλήρη εξοπλισμό για σεισμό. Ταξίδεψαν τρεις ημέρες για να δουλέψουν εκεί για τρεις μέρες και να γυρίσουν άλλες τρεις μέρες.
Πέρα από αυτό, τα παιδιά ήταν στα Τέμπη, η ομάδα της Λάρισας ήταν από την πρώτη μέρα εκεί . Έχουμε πάει στη Θεσσαλία τώρα με τις τελευταίες πλημμύρες και για διάσωση την ίδια μέρα με βάρκες και σε δεύτερο χρόνο για ανθρωπιστική βοήθεια. Και πιο παλιά ήμασταν στην Κινέτα, στη Μάνδρα όταν έγιναν οι πλημμύρες, στη Βαρυμπόμπη στη μεγάλη φωτιά, στην Εύβοια στις μεγάλες πυρκαγιές. Πάμε πάντα μετά από πρόσκληση από κάποιον φορέα. Συνήθως είναι η Περιφέρεια ή δήμος ή η πυροσβεστική που έχουμε άριστη συνεργασία».
«Εκπαιδεύουμε εθελοντές "ανάμεσα" σε παιδιά και γονείς!»
Η καθημερινότητά τους, παρά τις συνεργασίες και την αναγνώριση, είναι δύσκολη έως και επικίνδυνη μας εξηγεί η κυρία Κοκοσάλη, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που πρέπει να κάνουν εκπαίδευση ανάμεσα σε παιδάκια που μαθαίνουν χορό και γυμνάζονται. Όσο για τα βαριά οχήματά τους; Αυτά τα παρκάρουν στο προαύλιο του σχολείου. Εκεί που πολλές φορές πραγματοποιούνται εκδηλώσεις, ανάμεσα σε παιδιά και γονείς!
«"Εμείς συστεγαζόμαστε. Έχουμε άριστες σχέσεις με τους ανθρώπους, αλλά υπάρχουν προβλήματα που και εμείς τους τα δημιουργούμε άθελά μας. Εμείς κάνουμε μάθημα σε δύο τμήματα -γιατί είναι πάνω από 120 παιδιά εθελοντές- και τους έχουμε χωρίσει. Αυτοί όταν θα πρέπει να κάνουν πρακτική βγαίνουν έξω με φορεία, με ιμάντες, με κολλάρα, για να σηκώνουν άνθρωπο. Και κατεβαίνουν τις σκάλες, δίπλα στη σχολή χορού που περιμένουν οι γονείς.
Για εμάς θα ήταν πάρα πολύ σημαντικό να βρεθεί κάποιος χώρος, για την Αθήνα πάντα μιλάμε που είναι η έδρα μας».
«Τα έξοδα είναι τραγικά!»
Το κτηριακό είναι το ένα πρόβλημα. Τα έξοδα που καλύπτουν από την τσέπη τους οι ίδιοι οι εθελοντές ακόμα και για τις αποστολές εντός και εκτός Ελλάδος, είναι το άλλο, μας εξηγεί ο Πρόεδρος της ΕΠΟΜΕΑ…
«Η ομάδα έχει ένα μεγάλο στόλο από 8 πυροσβεστικά οχήματα, ένα διασωστικό όχημα, έχει φουσκωτά σκάφη, τα έξοδα των καυσίμων και των τελών κυκλοφορίας είναι τραγικά. Παρόλ’ αυτά με διάφορους ανθρώπους, καταφέρνουμε μέχρι σήμερα και βγάζουμε αυτά τα έξοδα. Τα καύσιμά μας για να πάμε σε μια αποστολή είναι πάρα πολλά, για να δουλέψουν οι αντλίες να πάμε στις πλημμύρες απαιτούνται πολλά χρήματα και όσο και να προσπαθούμε ως εθελοντές να πληρώνουμε κάποια στιγμή αυτό σταματάει. Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι οι οποίοι μας βοηθούν όχι με χρήματα, αλλά με καύσιμα και ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε».
Τις δυσκολίες επισημαίνει στο Flash.gr και ο κύριος Βασίλης Δρακονταρίδης, εθελοντής της ΕΠΟΜΕΑ τα τελευταία τρία χρόνια, στη διάσωση με σκοινιά. Έχει βρεθεί πολλές φορές στο επιχειρησιακό πεδίο, τα εμπόδια όμως εκτός αυτού, δυσκολεύουν μας λέει το ανιδιοτελές έργο τους...
«Υπάρχουν δυσκολίες είναι λογικό. Η πιο βασική δυσκολία είναι οι πόροι, για να μπορέσεις να οργανωθείς και να μπορέσει να εξελιχθεί η προσπάθεια που κάνεις. Εμάς οι πόροι μας είναι από δωρεές (μόνο σε εξοπλισμό) και από προσωπική προσφορά και εργασία, των ίδιων των εθελοντών. Για να σε βοηθήσει κάποιος λοιπόν, πρέπει να προσφέρεις και κάποιο έργο. Εκεί που στερούμαστε εμείς είναι στο κτηριακό. Το κτήριο είναι παλιό. Θα θέλαμε να είχαμε ένα καλύτερο κτήριο για τον εξοπλισμό και τα οχήματα μας. Έχουμε βαριά οχήματα, που πρέπει να τα εξοπλίσουμε, να βγούμε από τα στενά γιατί είναι σε ένα δύσκολο σημείο, να μανουβράρει το μεγάλο όχημα. Πολλές δυσκολίες».
Και αυτό δεν είναι το πρώτο κτήριο που στεγάζονται μας λένε. Ούτε τα πρώτα γραφεία, που διαμορφώνουν με πολύ προσωπική εργασία και κόπο. Πριν, η έδρα τους ήταν σε άλλο σχολείο που τους είχε παραχωρήσει και πάλι ο δήμος Αιγάλεω και το οποίο χρειάστηκε να δοθεί κάπου αλλού. Η μετακόμιση λοιπόν ήταν μονόδρομος...Κάτι που μπορεί να ξανασυμβεί, αφού σύμφωνα με τους εθελοντές, ακούγεται πως το συγκεκριμένο σχολείο μπορεί να γκρεμιστεί και να δημιουργηθεί ένα πάρκο στη θέση του. Για αυτό και έχουν χτυπήσει όλες τις πόρτες των επίσημων φορέων. Από υπουργεία και δήμους, με την ελπίδα να τους παραχωρηθεί ένας χώρος. Μέχρι τότε λένε, οι ίδιοι θα συνεχίσουν να δίνουν με αυτοθυσία, τον καλύτερό τους εαυτό...
