Μαυρίκιος Μαυρικίου - Ιλάειρα Ζήση: Στα Λιχαδονήσια με τις φώκιες
Το ζευγάρι απόλαυσε μια εξόρμηση με σκάφος παρατείνοντας τις διακοπές του στην Ελλάδα.
Παρά τις αρχικές τους σκέψεις να επιστρέψουν στην Κύπρο για να συμπαρασταθούν στους φίλους που επλήγησαν από τις πρόσφατες πυρκαγιές στη Λεμεσό, ο Μαυρίκιος Μαυρικίου και η Ιλάειρα Ζήση αποφάσισαν να μείνουν ακόμη λίγο στον Άγιο Κωνσταντίνο και να χαλαρώσουν πλάι στη θάλασσα και την ηρεμία της φύσης. Μάλιστα δεν παρέλειψαν να επισκεφθούν με φίλους τα κοντινά Λιχαδονήσια.
«Λίγες μέρες μετά τη βάπτιση της Ιωάννας Μελωδίας μας κι ενώ προσπαθούμε ακόμα να απαντήσουμε στα χιλιάδες μηνύματα σας, νιώσαμε την ανάγκη να ξεφύγουμε λίγο από όλα. Να πάρουμε μια ανάσα, να χαρούμε τον ήλιο, τη θάλασσα και την παρέα των αγαπημένων μας φίλων. Έτσι, ανεβήκαμε στο σκάφος και πλεύσαμε προς έναν τόπο σχεδόν μυθικό: τα Λιχαδονήσια. Ζήσαμε ένα μικρό θαύμα. Ένα από εκείνα τα κομμάτια ζωής που δεν τα σκέφτεσαι· τα νιώθεις. Και τα κρατάς μέσα σου για πάντα», σχολίασε ο Μαυρίκιος στο Instagram και μας έδειξε ένα βίντεο από την εξόρμησή τους.
«Αυτές είναι οι στιγμές που αξίζει να ζεις»
«Από την πρώτη στιγμή, η φύση μάς τύλιξε με μια γαλήνη που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Τα νερά ήταν καταγάλανα, διάφανα, σε αποχρώσεις που θύμιζαν καρτ ποστάλ, σμαραγδένια κοντά στην ακτή, βαθιά μπλε όσο απομακρυνόσουν. Ο βυθός διαγράφονταν ξεκάθαρα, σαν να τον άγγιζες με το βλέμμα. Πεύκα αγκαλιασμένα με τα βράχια, λευκές αμμουδιές και μια απόλυτη ησυχία, που μόνο το απαλό κύμα τολμούσε να σπάσει.
Και τότε… ήρθαν εκείνες. Οι φώκιες. Ήρεμες, παιχνιδιάρες, σχεδόν συντροφικές. Μας πλησίασαν χωρίς φόβο, σαν να μας ήξεραν. Πλέανε δίπλα στο σκάφος, έβγαζαν το κεφάλι τους απ’ το νερό και μας κοιτούσαν με περιέργεια. Κι εμείς, σαν μικρά παιδιά, γελούσαμε και δείχναμε με ενθουσιασμό, μη μπορώντας να πιστέψουμε την ομορφιά της στιγμής. Ήταν ένα σημάδι, σχεδόν συμβολικό· σαν να ήρθε η ίδια η φύση να ευχηθεί στην κόρη μας καλοτάξιδη ζωή.
Αράξαμε σε έναν μικρό κόλπο, σχεδόν κρυφό, μακριά από όλους και όλα. Βουτιές, χαμόγελα, κουβέντες κάτω απ’ τον ήλιο. Οι φίλοι μας, οι άνθρωποί μας δίπλα μας. Το βλέμμα μου και το βλέμμα της Ιλάειρας συναντήθηκαν και χωρίς λόγια είπαμε το ίδιο πράγμα: “Αυτές είναι οι στιγμές που αξίζει να ζεις”».
