Μελέτης Ηλίας: «Δεν είναι κακό ένας άντρας να πει χρειάζομαι βοήθεια»
Για τα ζευγάρια που χωρίζουν γιατί είναι καλύτερο από το να ζουν μια τοξική καθημερινότητα μίλησε ο ηθοποιός στο «Καλοκαίρι παρέα».
Ο Μελέτης Ηλίας ήταν καλεσμένος στην εκπομπή της Κατερίνας Καραβάτου και σχολίασε το πόσο η γενιά του είχε συνηθίσει τις άσχημες συμπεριφορές στους χώρους εργασίας και φυσικά στο θέατρο. «Εμείς έχουμε μεγαλώσει σε μια γενιά που η άσχημη συμπεριφορά ήταν το σύνηθες! Ήταν κάτι που μας συνέβαινε, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε και μας βρήκε σε μια ηλικία, σε ένα στάδιο ζωής και καριέρας και δεν είχαμε έναν αμυντικό μηχανισμό απέναντι σ’ αυτό. Νομίζαμε ότι μόνο έτσι αποδίδει η δουλειά, κάτι το οποίο ήταν εξωφρενικά λάθος!
Τώρα πια έχω αναπτύξει έναν μηχανισμό μέσα μου και το κακό δεν μπορεί να με αγγίξει, αλλά και το καλό περνάει από ένα φίλτρο που να μην μου δημιουργήσει έπαρση. Είμαι σε μια φάση που προσπαθώ να προστατέψω τους γύρω μου σε μια δουλειά. Ευτυχώς ο χώρος μας, παρόλο που είναι μέσα στα φώτα και εκτέθηκε στην ουσία μέσα από αυτή τη διαδικασία, αρχίζει και καθαρίζει και νιώθω ότι οι επόμενες γενιές θα είναι πιο απελευθερωμένες και πολύ πιο ανοιχτές στο να μιλήσουν, να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση».
Ο ηθοποιός μίλησε στο καλοκαιρινό μαγκαζίνο του ΑΝΤ1 για τη βοήθεια που πρέπει να ζητάμε από ειδικούς κάθε φορά που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση στη ζωή μας. «Δεν είναι κακό ένας άντρας να πει χρειάζομαι βοήθεια, ακόμα και ψυχολογική υποστήριξη στις μέρες μας, δεν είναι πια ταμπού. Αν δεν μιλήσουμε εμείς που έχουμε λόγο και βήμα δεν θα παραδειγματιστεί και ο κόσμος».
Σκουριασμένα μυαλά
Ο Μελέτης Ηλίας αναφέρθηκε και στη γειτονιά του, το Μενίδι, και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει εκεί. «Έχω μεγαλώσει σε μια λαϊκή γειτονιά και μένω ακόμα εκεί -στο Μενίδι- που έχει καταπληκτικά πράγματα, αλλά και κάποια άλλα που την πάνε πίσω. Μέσα σε αυτά είναι η νοοτροπία κάποιων ανθρώπων -επειδή είναι μια κλειστή κοινωνία στην άκρη της πόλης- που έχουν μείνει κάποια χρόνια πίσω στο μυαλό. Βλέπω ανθρώπους της ηλικίας μου ή και νεότερους και νιώθω ότι μιλάω με ηλικιωμένους! Έχω την ανάγκη να επικοινωνήσω κάποια ζητήματα που μπορεί σε κάποιο σκουριασμένο μυαλό να φαίνονται πολύ παράξενα».
