Μισέλ Πικολί: Πέθανε ο γίγαντας του γαλλικού σινεμά [vids & pics]

Μισέλ Πικολί: Ο σπουδαίος Γάλλος ηθοποιός πέθανε πλήρης ημερών, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του. Ο Μισέλ Πικολί γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1925. Πρωταγωνίστησε σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Λουίς Μπουνιουέλ, ο Μάρκο Φερέρι, ο Κώστας Γαβράς, ο Κλοντ Λελούς, ο Νάνι Μορέτι, ο Ζακ Ριβέτ, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο Αλέν Ρενέ και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Κέρδισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ των Καννών (1980) και την Αργυρή Άρκτο καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ του Βερολίνου από κοινού με τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ(1982).

Ερωτική αποκάλυψη

Ο Πικολί έπαιξε πολλούς ρόλους πλάι στη Γερμανίδα ηθοποιό Ρόμι Σνάιντερ, οι οποίοι αποτέλεσαν τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ένα ιδανικό κινηματογραφικό ζευγάρι. Στην ταινία "Ερωτική αποκάλυψη" (1969) πραγματοποίησαν μία από τις χαρακτηριστικότερες κοινές εμφανίσεις τους.

Η ωραία καυγατζού

Μία από τις ομορφότερες ταινίες του. Όταν ο σκηνοθέτης Ζακ Ριβέτ επέλεξε τον Πικολί για την ταινία "Η ωραία καυγατζού" το 1991, ο ηθοποιός είχε περάσει ήδη τη μέση ηλικία. Ωστόσο τα γηρατειά δεν έπαιζαν πλέον κανένα ρόλο για τον Πικολί. Στην ταινία, η οποία είναι εμπνευσμένη από μια νουβέλα του Μπαλζάκ, ο Πικολί ενσαρκώνει τον ρόλο ενός διάσημου ζωγράφου.

Το μεγάλο φαγοπότι

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 η ταινία "Το μεγάλο φαγοπότι" του Ιταλού Μάρκο Φερέρι προκάλεσε σκάνδαλο. Ο Πικολί, μαζί με τους τρεις συμπρωταγωνιστές του, τον Φιλίπ Νουαρέ, τον Ούγκο Τονιάτσι και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, συμμετέχουν σε μια ασυνήθιστη τελετή: θέλουν να φάνε μέχρι θανάτου."Το μεγάλο φαγοπότι" ήταν ένας σουρεαλιστικός πίνακας με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.

https://www.youtube.com/watch?v=gJDMNF_A6vk

Τα όργια του κολασμένου τρίο

Ακόμη πιο έντονη ήταν η εντύπωση που άφησε αυτή η ταινία. Στα "Όργια του κολασμένου τρίο" ο Πικολί παίζει και πάλι στο πλευρό της Σνάιντερ. Ενσαρκώνουν ένα ερωτικό και θανατηφόρο ζεύγος στη Γαλλία της δεκαετίας του 1930. Η ταινία απεικονίζει τα γεγονότα σε ακραίες ρεαλιστικές σκηνές.

Ο Μιλού τον Μάη

Ο Πικολί μπορούσε να ενσαρκώνει πειστικά και ήπιους, αξιαγάπητους χαρακτήρες. Ένα παράδειγμα είναι η ταινία του Λουί Μαλ "Ο Μιλού τον Μάη" (1990). Ο Πικολί παίζει τον ρόλο ενός ηλικιωμένου κτηματία, ο οποίος εξαναγκάζεται από την οικογένειά του να πουλήσει την περιουσία του.

Έχουμε Πάπα

Πόσοι ηθοποιοί μπορούν να καυχώνται ότι έχουν παίξει τον Πάπα; Ο Πικολί ενσάρκωσε τον ρόλο του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας το 2011. Σε αυτή την κωμωδία του Ιταλού Νάνι Μορέτι o Πικολί εξέπληξε το κοινό ως ένας νωχελικός Πάπας, ο οποίος δεν έχει καμία όρεξη να ασχοληθεί με τη δουλειά του.

https://www.youtube.com/watch?v=0gu0fE9llU0

Μισέλ Πικολί:«Η κρίση είναι ένα από τα χειρότερα ψέματα που μας έχουν πει ποτέ»

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο Γιάννη Ζουμπουλάκη στο περιθώριο του Φεστιβάλ των Καννών το 2011, ο Μισέλ Πικολί, μεταξύ άλλων είχε πει ότι η οικονομική κρίση δεν είναι παρά μια απάτη, που όχι μόνον θα κάνει κάποιους πλουσιότερους αλλά θα έχει επιπτώσεις χειρότερες από αυτές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δήλωνε άθεος, αντιμετώπιζε τους πολιτικούς με επιφύλαξη γιατί τους θεωρούσε «συναδέλφους» του και αρνείτο να γίνει ένα ακόμη «θύμα» της σύγχρονης τεχνολογίας, αφού ποιος ο λόγος να φτιάχνεις αυτοκίνητα που πιάνουν τα 300 χλμ. όταν σε γράφουν στα 120;

Όσον αφορά το θέμα της οικονομικής κρίσης, ειδικότερα ο Πικολί έλεγε: «Ναι,ζούμε μια οικονομική κρίση σήμερα, όπως τη ζούσαμε χθες και όπως θα τη ζήσουμε αύριο.Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η κρίση είναι ένα από τα χειρότερα ψέματα που μας έχουν πει ποτέ. Η “κρίση” είναι μια πολύ πονηρή λέξη.Της δίνουμε πολλές έννοιες. Όσον αφορά την οικονομία, οι ειδικοί προσπαθούν να βρουν τρόπους για να σου δείξουν πώς να την αποφύγεις. Ε λοιπόν, ενώ πήγα σχολείο όπως όλοι μας και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ηλίθιο, σας πληροφορώ ότι δεν καταλαβαίνω λέξη απ΄ όσα διαβάζω. Για μένα η οικονομική κρίση για κάποιους είναι μπίζνες και ο πόλεμος εναντίον της κρίσης είναι ο χειρότερος μυστικός πόλεμος που έχει γίνει στη σύγχρονη ιστορία. Είναι χειρότερος από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Γιατί αυτός ο πόλεμος θα σκοτώσει πολλούς στο μέλλον». Ο ηθοποιός πίνει μια γουλιά από το Περιέ του. «Αλλά τι μπορείς να κάνεις,αλήθεια;Βλέπεις την αιματηρή κινητοποίηση στις χώρες της Βόρειας Αφρικής; Ως πρώην κατακτητές εμείς οι Γάλλοι έχουμε ευθύνη για όσα συμβαίνουν εκεί αυτή τη στιγμή.Προσωπικά δεν έχω βιώσει ποτέ την εμπειρία του πολέμου, αλλά θυμάμαι πολύ καλά την ντροπή,την απόλυτη ντροπή που ένιωθα ως Γάλλος όταν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος με την Αλγερία».

Μεγάλωσε σε οικογένεια καθολικών, αλλά όπως είπε «νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντι στη μητέρα μου που αρνούνταν να πατήσει το πόδι της στην εκκλησία». Ο λόγος ήταν οι τρομερές απώλειες που η μητέρα του είχε βιώσει στη ζωή της. «Είχε χάσει την πίστη της και δεν ήθελε να ακούει τη λέξη “Θεός” στην οικογένειά της». Παραδόξως, η μητέρα του είχε εξαιρετικές σχέσεις με την αδελφή της που βρισκόταν στην ακριβώς απέναντι όχθη. Όχι μόνο ήταν πολύ θρησκευόμενη αλλά υπήρξε και γραμματέας κληρικού. «Και για να τα κάνω χειρότερα, αρκεί να σας πω ότι αυτό που ακουγόταν μέσα στην οικογένειά μου,μια τυπική οικογένεια Γάλλων μπουρζουάδων, ήταν ότι η θεία μου ήταν ερωμένη του παπά…».

«Το ευτυχές με την ηθοποιία είναι ότι, όπως δεν χρειάζεται να έχεις σκοτώσει για να υποδυθείς έναν δολοφόνο έτσι δεν χρειάζεται να είσαι θρήσκος για να παίξεις έναν κληρικό!» . Για τον Μισέλ Πικολί άλλωστε η υποκριτική «είναι μια φόρμα θρησκείας» αλλά και «απαραίτητο εργαλείο για την καριέρα ενός πολιτικού . Για να είναι κανείς επαρκής πολιτικός θα πρέπει πρώτα να είναι καλός ηθοποιός.Εκτός βέβαια αν έχει στην τσέπη του τη μισή χώρα που καλείται να διοικήσει, όπως συμβαίνει στην Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αυτός δεν χρειάζεται να υποδυθεί τον εαυτό του».

Δέος για τον Παρθενώνα

«Ξεχνάμε πάντα τους δεσμούς ανάμεσα στην τραγωδία και στη δημοκρατία. Χωρίς τον Σοφοκλή δεν θα υπήρχε ο Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε ο Σοφοκλής. Ο κόσμος της τεχνολογίας μέσα στον οποίο ζούμε χρωστά τα πάντα στην Ελλάδα» είχε πει ο Γκοντάρ. Ο Πικολί επαναλαμβάνει τα λόγια αυτά κουνώντας το κεφάλι του και προσθέτει ότι αγαπά τόσο πολύ την Ελλάδα ώστε όταν τη δεκαετία του 1970 βρέθηκε για πρώτη φορά εδώ και είδε τον Παρθενώνα ένιωσε τέτοιο δέος που «χρειάστηκε να καθήσω».