Μισόλογα για την εμμονή στο «όχι» και στην άρνηση
Δεν ξέρω πώς και σε τι συνέδριο θα φτάσει - αν φτάσει -τελικά τον Ιούνιο η Νέα Αριστερά. Ούτε τι θα αποφασίσει τελικά για το πολιτικό του μέλλον ο Χαρίτσης που δύσκολα τον βλέπω να μένει στην Πατησίων όταν καταψηφίζονται κεντρικές και κομβικές εισηγήσεις του για τον πολιτικό προσανατολισμό του κόμματος.
Ο Χαρίτσης και όσοι τέλος πάντων έχουν μείνει να πιστεύουν στο σχέδιο για προσέγγιση και εν τέλει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία πρόταση. Καλή ή κακή είναι σε κάθε περίπτωση ρεαλιστική γιατί το κόμμα οδηγείται σε δημοσκοπική, καταρχάς, εξαφάνιση.
Μάρτυς μου ο θεός όπως είδα χθες το βράδυ τον Σακελλαρίδη στον Γιώργο Πιέρρο λέξη δεν κατάλαβα από τα επιχειρήματά του με τα οποία οδηγείται στην εμμονή στο «όχι» και στην άρνηση σε αυτό που τόσο απαξιωτικά χαρακτηρίζει όπως και ο Τσακαλώτος « τεχνητή συγκόλληση». Κάτι ψέλλισε για τη φορολογία, τα αμυντικά, τον... πόλεμο και την ειρήνη. Οπότε, τι να συζητήσεις.
Δεν πιστεύω πως ο Σακελλαρίδης θέλει να αμφισβητήσει τον Αλέξη Χαρίτση. Δεν έχει αυτήν την πολιτική αύρα. Αλλά η Νέα Αριστερά παράγει περισσότερες διαφωνίες από όσες μπορεί να απορροφήσει και στο τέλος δεν θα υπάρχει κόμμα να διεκδικήσει ούτε ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος σύντροφος εάν ο Χαρίτσης αποφασίσει να τα βροντήξει.
