Οφσάιντ: Ο πραγματικός λόγος που ονομάζεται έτσι... δεν είναι αυτός που πιστεύαμε!

Το οφσάιντ με την τρέχουσα μορφή του, στην πραγματικότητα, αποτελεί μέρος του ποδοσφαίρου μόλις από το 1990.

Ο οργανισμός που συντάσσει τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου, η IFAB, αποφάσισε να μειώσει το περιθώριο λάθους για τον επιθετικό, ορίζοντας ότι εάν ένας παίκτης ευθυγραμμίζεται με τον προτελευταίο αμυντικό, τότε θεωρείται εντός του παιχνιδιού.

Προηγουμένως, από το 1925 μέχρι τότε, ένας παίκτης θεωρούνταν οφσάιντ αν δεν υπήρχαν δύο παίκτες, συμπεριλαμβανομένου του τερματοφύλακα, μπροστά του τη στιγμή που του δόθηκε η μπάλα.

Ο κανονισμός ως έννοια αναγνωρίστηκε επίσημα από την Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία στους «Κανονισμούς του Παιχνιδιού» το 1863, αφού έγινε αντιληπτό ότι οι παίκτες ωφελούνταν σε μεγάλο βαθμό από τη θέση τους στο γήπεδο.

Σε σκηνές που έμοιαζαν με αυτές που βλέπονταν στα δημοτικά σχολεία, οι επιτιθέμενοι μπορούσαν να στέκονται στη γραμμή του τέρματος του αντιπάλου και να περιμένουν να γίνουν αποδέκτες της μπάλας, για να σκοράρουν σε άδειο τέρμα.

Ο κανονισμός ωστόσο, έχει υποστεί κάποιες μικρές αλλαγές τα τελευταία χρόνια λόγω του VAR και του τρόπου με τον οποίο εξετάζονται οι υποθέσεις, αλλά η βασική ιδέα έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητη τα τελευταία 35 χρόνια.

Γιατί ονομάζεται οφσάιντ;

Η λέξη «θέση οφσάιντ» χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως στρατιωτικός όρος, για να περιγράψει έναν στρατιώτη που ήταν παγιδευμένος πίσω από τις εχθρικές γραμμές.

Αυτό προσαρμόστηκε στο ποδόσφαιρο για να εμποδίζει τους επιτιθέμενους να «σπάσουν τις εχθρικές γραμμές», δηλαδή την αντίπαλη άμυνα, για να σκοράρουν γκολ.

Φυσικά, υπάρχει μια συγκεκριμένη εξαίρεση σε αυτόν τον κανονισμό. Αν ένας παίκτης βρίσκεται στο δικό του μισό του γηπέδου όταν του πασάρεται η μπάλα, δεν μπορεί να είναι οφσάιντ, ακόμα κι αν βρίσκεται μπροστά από ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα.

Αυτό συμβαίνει επειδή η απόσταση μεταξύ του παίκτη και του τέρματος θεωρείται τέτοια που δεν έχει αθέμιτο πλεονέκτημα και, ως εκ τούτου, δεν τιμωρείται για οφσάιντ.