Ozzy: God is really dead?
«Δεν τους δίνω ούτε ένα ευρώ» είπα στον διευθυντή μου Γιάννη Χρηστάκο για τους Sabbath με περίσσιο φθόνο και ζήλια για τους 160.000 ανθρώπους που ήταν μπροστά μου στην ηλεκτρονική γραμμή για το μαγικό εισιτήριο της τελευταίας συναυλίας στο Villa Park όταν συζητήσαμε το live streaming που μπορεί να έκανε - όπως και έγινε τελικά - η μπάντα.
Η αλήθεια είναι πως τους μισούσα όλους αυτούς που βρέθηκαν εκεί μέσα βλέποντας τον «Πρίγκιπα του Σκότους» σε αυτήν την τελευταία του παράσταση. Και όχι δεν θα έδινα στους Black Sabbath τα ευρώ μου για να τους δω και να τους ακούσω από τον υπολογιστή. Γιατί ήθελα να ήμουν εκεί.
Και να τα τώρα. Αλλά και πάλι με ποιον άλλον τρόπο να γινόταν;
Με φόρα σκέφτηκα να ανοίξω το laptop γρήγορα και να αρχίσω να γράφω από καρδιάς για τον Ozzy και τους Black Sabbath. Για όλα αυτά που ήταν, είναι και θα είναι για εμένα αλλά τι να γράψω πραγματικά δε το ξέρω με ακρίβεια. Με ποια σειρά και με ποια εικόνα πρώτη.
Για ένα περίεργο λόγο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το υπόγειο του 7 plus 7 στο Μοναστηράκι. Ίσως γιατί εκεί κατεβαίνοντας τα σκαλάκια για να χαθείς μέσα στους στενούς διαδρόμους και στα μικρά δωμάτια με τα χιλιάδες βινύλια υπήρχε μια αφίσα με τους Sabbath που την ήθελα σαν τρελός και σκέφτηκα δεκάδες φορές να αρπάξω. Και μετά σκέφτηκα τους Bauhaus. Δεν ξέρω γιατί.
Ο Οzzy είναι το heavy metal. Και το gothic και το death και το doom. Και εάν για τις περισσότερες μπάντες ισχύει το «εάν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος», εδώ αγαπητοί δεν έχουμε να κάνουμε με μία τέτοια περίπτωση. Αλλά με μία μουσική - και όχι μόνο - κληρονομιά που γεννήθηκε μέσα στις σκοτεινότερες και πιο σκληρές πτυχές μιας εφηβικής ζωής.
Ο Ozzy ήταν κάτι το εμβληματικότερο ακόμη και από τους ίδιους τους Sabbath. Αυτό αποδείχθηκε από την τεράστια σόλο καριέρα που έκανε όταν έφυγε από την μπάντα. Μια θεατρική φιγούρα που άνοιγε το στόμα της να τραγουδήσει έστω και στις εποχές των σκληρών καταχρήσεων προκαλώντας ρίγη και ανατριχίλα. Tι και εάν τη θέση του πήρε ο Dio - η θεόσταλτη φωνή του metal. O Οzzy είχε «δαγκώσει» για τα καλά τους Sabbath.
Και πόσο παράξενο και αντιφατικό για τον «Πρίγκιπα του Σκότους» να έχει τόση μεγάλη δίψα για ζωή και μια βαθιά αίσθηση του χιούμορ. Αυτός ο τύπος που ως παιδί του άρεσε να αιχμαλωτίζει και να βασανίζει τα ζωάκια που έπεφταν στα χέρια του. Σαν να πήραν την εκδίκησή τους όλες αυτές οι ψυχές από τον Ozzy. Τουλάχιστον επτά σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις και το πάρκινσον όλο και να χειροτερεύει από το 2020 και μετά.
Αλλά ήταν ο Ozzy.
Όταν κυκλοφόρησε το '13' των Black Sabbath - το 19ο και τελευταίο album της μπάντας - με τους μουσικούς μου συνοδοιπόρους ξεκίνησε μία έντονη συζήτηση για το τι ήταν αυτό που ακούγαμε τέλος πάντων. Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε πως αυτά που τραγουδούσε ο Ozzy και έπαιζαν οι Sabbath το 2013, είναι δύσκολο εάν όχι αδύνατο να εκτελεστούν από τα περισσότερα νεότερα συγκροτήματα. Ακούγοντας το ξανά έπρεπε να απαντήσω ταυτόχρονα στο μήνυμα του φίλου μου Γιάννη: «Μα@@@ες όντως τώρα πέθανε ο Ozzy;».
Πώς είναι να πεθαίνει δηλαδή ο Ozzy;
Πόσο ευτύχησε αυτός ο αλλόκοτος άνθρωπος να έχει δίπλα του τη Sharon που τελικά ήταν η δική του απάντηση στο «Is God really dead?».
«Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πώς νιώθω». Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε ο «Πρίγκιπας του Σκότους» τους 45.000 τυχερούς που βρέθηκαν στο Μπέρμιγχαμ.
Αντίο τεράστιε Ozzy.
