Παρθένα Χοροζίδου: «Ήμουν πολύ δειλή και φοβισμένη και δεν ήξερα αν πρέπει να μιλάω»
Η ηθοποιός μίλησε στο «Καλοκαίρι παρέα» για την ευθύνη που έχουμε όλοι μας στο να προστατεύσουμε τον διπλανό μας.

Λίγο μετά την καταδίκη του Πέτρου Φιλιππίδη από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών, η Παρθένα Χοροζίδου κάθισε στον καναπέ της Κατερίνας Καραβάτου και μίλησαν για όλα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. «Οι άνθρωποι πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς! Αν δεν αισθάνονται πρέπει να απευθύνονται κάπου και η δικαιοσύνη πρέπει να παίρνει την ευθύνη της, να παίρνει θέση και να κάνει τη δουλειά της, όπως πρέπει να την κάνει. Πρέπει να συζητούνται τα προβλήματα αυτά για να λύνονται. Δεν πρέπει να τα κρύβουμε, πρέπει να βγαίνουν στο φως» παραδέχτηκε η ηθοποιός και αποκάλυψε πως όταν ήταν μικρή της ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσει όταν αντιμετώπιζε περίεργες συμπεριφορές. «Στην αρχή νομίζω ήμουν πολύ δειλή και φοβισμένη και δεν ήξερα αν πρέπει να μιλάω γιατί υπήρχαν μεγαλύτεροι άνθρωποι σε ηλικία και εμπειρία στον χώρο και φανταζόμουν ότι έπρεπε να πάρουν θέση εκείνοι. Όταν άρχισα να μεγαλώνω κατάλαβα ότι είναι και δική μου ευθύνη να μιλάω και να προστατεύω τους μικρότερους».
Σωστή καθοδήγηση
Η Παρθένα Χοροζίδου αναφέρθηκε και στους ανθρώπους που έχει στη ζωή της και την έσωσαν από τα κακά μονοπάτια. «Ευχαριστώ τον Θεό που μου έστειλε αυτούς τους γονείς που μου έστειλε, αυτές τις παρέες που μου έστειλε, αυτούς τους ανθρώπους που συνάντησα και μου τα έκαναν όλα λίγο πιο εύκολα. Έχουν τόσο μεγάλη σοφία οι γονείς μου που φτάνουν σε σημείο να μου λένε “καλά μην σε επηρεάσουμε, άλλα χρόνια τα δικά μας, άλλες οι εμπειρίες μας, μην σε κρατάμε πίσω”. Τους ευχαριστώ για την καλή τους καθοδήγηση».
Παραπάνω νοιάξιμο
Η ηθοποιός σχολίασε και για το πόσο τρομακτικά είναι τα πράγματα πια στη σύγχρονη κοινωνία. «Είναι οι γενιές μας τόσο τρομακτικές που θέλει λίγο παραπάνω να πέσουμε πάνω στα παιδιά, να τους δώσουμε λίγο παραπάνω νοιάξιμο. Προλαβαίνουν θα μου πεις οι άνθρωποι; Κάπου τα παρκάρουν. Είναι όμως τα μωρά τόσο απροστάτευτα πια. Το βλέπω και τρομάζω. Εμείς παίζαμε στους δρόμους. Και τώρα τα μωρά είναι στους δρόμους, αλλά τι δρόμους!»