Ράντου για Κωνσταντίνου & Ελένης: Γιατί πρέπει να υποστώ ηλικιακό bullying επειδή παίζεται κάθε μέρα;

Αφοπλιστικά ειλικρινής και απολαυστική, η Ελένη Ράντου «ανοίγει τα χαρτιά της» στο vidcast του Elle και μιλά για την πορεία προς την επιτυχία, την προσωπική της ζωή, την μητρότητα, την οικογενειακή ζωή και τις δυσκολίες που την κάνουν ακόμη πιο φιλοσοφημένη.

Πώς είσαι αυτή την περίοδο; Όχι δημόσια, ούτε επαγγελματικά. Εσύ η Ελένη, όταν κλείνει η πόρτα πίσω σου;

Κοίτα, όταν έρχεται το καλοκαίρι και κλείνει η πόρτα πίσω, είναι μια δύσκολη περίοδος. Μοιάζει ότι θα ξεκουραστείς, μοιάζει ότι θα ανασυνταχθείς. Αλλά το πέρασμα, από την εξωστρέφεια στην εσωστρέφεια, είναι κι αυτό λίγο… Έχει τα ζόρια του. Έχει, ε; Ναι. Και απαιτείται ένα σέρβις. Κάνω σέρβις πάνω μου. Πρέπει να κάνεις εξετάσεις – από γυναικολογικά μέχρι αίματος – να δεις πώς είναι και η φυσική σου κατάσταση. Όλα αυτά σε αναγκάζουν να έχεις επαφή με το μέσα σου και όχι τόσο με το έξω σου. Και δεν είναι και ό,τι πιο ανέμελο.”Παλιά τα καλοκαίρια τα είχα συνδυάσει με πολύ ανέμελες στιγμές. Τώρα, τα καλοκαίρια μετά από μια δουλειά, μαζεύω τα κομμάτια μου. Και δεν είναι καθόλου ανέμελα.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι η αγάπη του κοινού σε έκλεισε σε μια ταυτότητα που εσύ ξεπέρασες, αλλά δεν την ξεπέρασαν οι άλλοι;

Δεν ήταν η αγάπη του κοινού που με έκλεισε. Τα κλισέ υπήρχαν στους ανθρώπους που κινούν τα νήματα της δουλειάς μας – είτε στην τηλεόραση, είτε… Ο κόσμος πάντα μου έλεγε: «Μπορείς και άλλο. Μπορείς και πιο δύσκολο.» Δεν ξέρω, καμιά φορά αυτό που σου λέει ο κόσμος είναι αυτό που θες να ακούσεις. Αυτό όμως το σήμα που έπαιρνα εγώ, ήταν ότι όσο πιο δύσκολα πράγματα επιχειρούσα, τόσο πιο πολύ έρχονταν. Δεν έκλεινα την πόρτα. Τόσο πιο δυνατή γινόταν η επαφή με το αντικείμενο.

Όταν πάψεις να είσαι πολύ ξεκάθαρο προϊόν και είσαι άνθρωπος, δεν βρίσκεις εύκολα δουλειά

Εκεί που υπήρχαν – και υπάρχουν – τεράστια κλισέ, είναι στο ότι αυτό το είδος, ένας παραγωγός δεν το ξέρει. Θυμάμαι, όταν είχα δοκιμάσει να γίνει ταινία το «Μαμά μη τρέχεις – θα πεθάνω για σένα», οι παραγωγοί, όταν τελείωσε το γύρισμα, είχαν σοκαριστεί. Γίνονταν meetings για το αν πρέπει να το κόψουν και να κρατήσουν την κωμωδία ή να κρατήσουν το δράμα. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι αυτά τα δύο μπορούν να παντρεύονται. 

Η ίδια λογική υπάρχει σε οτιδήποτε μέσο προσπαθώ να δουλέψω. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ – ούτε προτάσεις να δέχομαι πλέον. Γιατί το sui generis δεν το ξέρουν πολλοί. Όταν πάψεις να είσαι πολύ ξεκάθαρο προϊόν και είσαι άνθρωπος, δεν βρίσκεις εύκολα δουλειά. Ούτε εύκολα χώρο. Και με αυτόν τον ορίζοντα που είδα να έρχεται, είπα ότι θα κάνω τις δικές μου δουλειές στο θέατρο. Γιατί δεν θα με φωνάξουν ποτέ. Δεν είμαι για ένα μόνο πράγμα.

Έχεις δεχτεί περισσότερο πόλεμο από γυναίκες;

Ναι. Δυστυχώς. Έχω ιδία πείρα. Ενώ μπορεί να σε παραδεχτεί ένας άντρας και να σου πει «respect για τη δουλειά σου, για την αντοχή σου» – γιατί δεν είναι εύκολη δουλειά. Ο περισσότερος κόσμος στέκεται μόνο στο ότι «γίνεσαι διάσημος» και νομίζει πως είναι κάτι απλό. Για δοκίμασε να εκτίθεσαι δημόσια κάθε μέρα, την ίδια ώρα, και να είσαι υποχρεωτικά στην καλύτερη φυσική, ψυχική, νοητική και πνευματική σου κατάσταση...

Όταν θέλουν να με μειώσουν, λένε “η γυναίκα του Βασίλη”

Και την αναγνώριση αυτή –το σεβασμό– την έχω λάβει, περισσότερο, από άντρες παρά από γυναίκες. Στις γυναίκες υπάρχει το στοιχείο της ζήλιας, δυστυχώς. Αντιθέτως, εμένα – γυναίκες που έχουν κάνει αγώνα, μου έχουν δώσει κουράγιο για να ακουμπήσω και να κάνω κι εγώ.

Εμένα, όταν θέλουν να με μειώσουν, λένε “η γυναίκα του Βασίλη”. Τι σημαίνει αυτό; Ό,τι έχω καταφέρει είναι επειδή είμαι δίπλα σ’ έναν μύθο. Και το έχω ακούσει από φίλες, γυναίκες. «Εσύ έχεις και τον Βασίλη». Δεν μπορεί κανείς να σταθεί πάνω στη σκηνή και να σε επιβάλλει. Αντιθέτως, μια γυναίκα που ζει με μια τόσο ισχυρή προσωπικότητα, κάθε μέρα αναμετριέται με το αν μπορεί να σταθεί.

''Κωνσταντίνου και Ελένης''

Τι σκέφτεσαι όταν μια σειρά που έκανες πριν 25 χρόνια παίζεται ακόμα καθημερινά; Είναι σαν να βλέπεις παλιές φωτογραφίες σου που ζουν σε ξένα σπίτια;

Το “Κωνσταντίνου και Ελένης” τώρα το βλέπω πιο άνετα – γιατί δεν είμαι εγώ. Τότε ήμουν εγώ αλλά δε με άντεχα. Δεν άντεχα τη φωνή μου, την εικόνα μου. Τώρα το βλέπω σαν μια άλλη κοπέλα που είναι πολύ μικρή για να είμαι εγώ. Και τη θαυμάζω. Ήταν πολύ δύσκολο αυτό που έκανα τότε και καθόλου ανάλαφρο. Για την επιδραστικότητα αυτής της σειράς… Παιδιά, συγγνώμη, δεν το έκανα επίτηδες. Δεν ήξερα. Και επειδή απεχθάνομαι την απληστία, ζητώ συγγνώμη που παίζεται κάθε μέρα. Αλλά αν το χρειάζεστε, δεν είναι δική μου ευθύνη.

Πώς διαχειρίζεσαι εσωτερικά το ότι για ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού είσαι πάντα “η Ελένη του Κωνσταντίνου”; Σε κουράζει, σε συγκινεί ή και τα δύο

Θα με θύμωνε, αν δεν είχα βρει τη διέξοδο του θεάτρου. Γιατί μου στέρησε πολλές άλλες εκδοχές μου. Δεν ξέρω αν θα ήταν πετυχημένες, αλλά θα τις είχα ψάξει. Τώρα μέσα από το θέατρο μπορώ να μεγαλώνω. Γιατί η “Ελένη” είναι 25 – 30 χρονών. Και τώρα είμαι αλλού. Είναι πολύ άγριο να σε φωνάζουν (οι παραγωγοί) για να δουν πώς έχεις μεγαλώσει. Και να λες γιατί πρέπει να υποστώ ηλικιακό bullying επειδή μια σειρά παίζεται κάθε μέρα;