Σαν σήμερα: Ο Λάρι Μπερντ περνά στην «αιωνιότητα» των Μπόστον Σέλτικς [vids]
Λένε πως στο μπάσκετ, η υπέρτατη τιμή που μπορεί να λάβει ένας αθλητής δεν είναι ούτε τα ατομικά βραβεία και παράσημα, ούτε καν οι ομαδικοί τίτλοι και οι διακρίσεις. Όταν, όμως, αναγκάζει έναν ολόκληρο οργανισμό να επισφραγίσει την κληρονομιά του με τρόπο που θα θυμούνται γενεές και γενεές, τότε αυτός ο αθλητής έχει μπει σε κάποιο «Πάνθεον» και ουσιαστικά το... έχει τερματίσει.
Κάπως έτσι συνέβη και με τον Λάρι Μπερντ Σαν Σήμερα (04/02) πριν 31 χρόνια. Και τι «Πάνθεον», αφού μιλάμε για τον κατά πολλούς πιο επιτυχημένο σύλλογο στην ιστορία του μπάσκετ, τους Μπόστον Σέλτικς. Το ημερολόγιο έγραψε 4 Φεβρουαρίου του 1993 όταν το θρυλικό και άλλοτε «σπίτι» των Σέλτικς, «Μπόστον Γκάρντεν» γέμιζε ασφυκτικά σε ρυθμούς Sold-out από φιλάθλους της ομάδας για να απολαύσουν για μια τελευταία φορά τον αγαπημένο τους Λάρι επί σκηνής. Όχι για κάποιον αγώνα, αλλά για την υπέρτατη βραδιά του ως «Celtic» βλέποντας την φανέλα του με το μυθικό «Νο.33» να ανεβαίνει στον ουρανό του γηπέδου. Εκτός των άλλων, κοσμούσε πλεόν με ένα παραπάνω «στολίδι» τον πιο «γεμάτο ουρανό» γηπέδου στην ιστορία του συλλογικού μπάσκετ παγκοσμίως από Retired numbers (αποσυρόμενες φανέλες) και Championship Banners (Λάβαρα πρωταθλημάτων) όπως λένε οι Αμερικάνοι.
Ανάμεσα στο σπουδαίο Νο.2 του αρχιτέκτονα Ρεντ Άουερμπαχ, το αείμνηστο Νο.6 του Μπιλ Ράσελ και τα νούμερα μεγάλων «πιονιέρων» της «χρυσής» δεκαετίας του '60 (Μπομπ Κούζι Νο.14, Τον Χένσον Νο.15, Τομ Σάντερς Νο.16, Τζον Χάβλιτσεκ Νο.17, Σαμ Τζόουνς Νο.24, Κέι Σι Τζόουνς Νο.25. κλπ.), ανάμεσα στους θρύλους της δεκαετίας του '70 όπως ο Τζο Τζο Γουάιτ (Νο.10) και Ντέιβ Κάουενς (Νο.18), πλέον ανέμιζε στην οροφή του «Γκάρντεν» και το Νο.33 για να μη το ξαναφορέσει ποτέ κανένας μετά τον «Larry Legend».
Ανάμεσα στα 23 συνολικά νούμερα που αποσύρθηκαν προς τιμήν κάποιου «Κέλτη», υπήρχε και εκείνο του Λάρι Μπερντ, ο οποίος μεταξύ άλλων συνέβαλε τα μέγιστα προκειμένου να κατακτηθούν και τρία από τα συνολικά 17 πρωταθλήματα που έχει στο παλμαρέ της μέχρι και σήμερα η ομάδα της Μασαχουσέτης και κοσμούν επίσης την οροφή του γηπέδου της. Η εκδήλωση που έλαβε χώρα σαν σήμερα πριν από 31 χρόνια στη Βοστώνη προς τιμήν του Μπερντ είχε πολλές ιδιαιτερότητες. Μια από αυτές αφορούσαν τον Μάτζικ Τζόνσον και η οποία στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα θα μας φαινόταν έως και αδιανόητη δίχως καμία υπερβολή.
Ως ανάλογος θρύλος των μισητών Λος Άντζελες Λέικερς, ο Έρβιν «Μάτζικ» Τζόνσον θα έλεγε κανείς πως δεν αποτελούσε και αγαπητό πρόσωπο στους φίλους των Σέλτικς. Πλην όμως ο εξαιρετικός χαρακτήρας του και η μάχη που έδωσε για την υγεία του (όταν ανακάλυψε ότι είναι φορέας του ιού HIV), δεν μπορούσαν να του δημιουργήσουν εχθρούς στο πρόσωπό του. Ο ίδιος έδωσε πολλές και σπουδαίες μάχες απέναντι στον Λάρι Μπερντ τόσο όταν οι δυο τους κοντράρονταν στο κολέγιο (με το Ιντιάνα ο Μπερντ, με το Μίσιγκαν ο Μάτζικ), όσο και όταν προσωποποιούσαν μια από τις μεγαλύτερες κόντρες στην ιστορία του αθλητισμού, το Σέλτικς εναντίον Λέικερς.
Ο Μάτζικ, λοιπόν, ως «αιώνιος» αντίπαλος του Μπερντ στο παρκέ αλλά και παντοτινός φίλος του εκτός του παρκέ, έδωσε το παρών στην απόσυρση του Νο.33, μπαίνοντας αρχικά στον κεντρικό χώρο του γηπέδου με τη φόρμα των Λέικερς, για να αποκαλύψει μετά πως από μέσα φορούσε μπλουζάκι των Σέλτικς με το όνομα «Μπερντ» στην πλάτη, σε μια ανεπανάληπτη και σπουδαία στιγμή. Μια στιγμή που ανέδειξε το «ευ αγωνίζεσθαι» και την αδελφότητα που ανέκαθεν συνέδεε πρωταγωνιστές του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη κι ας μοιράζονταν το ίδιο παρκέ ως αντίπαλοι στο πιο υψηλό και ανταγωνιστικό επίπεδο.
Αυτό ήταν το αποκορύφωμα μιας σπουδαίας και συγκινητικής εκδήλωσης κατά την οποία ο Λάρι Μπερντ πέρασε στο «Πάνθεον» μίας εκ των ιστορικότερων και πιο επιτυχημένων ομάδων του αμερικανικού αθλητισμού και 31 χρόνια μετά, η ημέρα αυτή αποτελεί ζωντανή επέτειο για τους φίλους των «Κελτών». Όλα αυτά, για χάρη του σκληροτράχυλου (και ας μη του φαινόταν) ξανθομάλλη φόργουορντ που μεγαλούργησε με τη φανέλα τους επί 13 συναπτά έτη (1979-1992), κάνοντας ό,τι θέλει στο παρκέ, σκοράροντας με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, αποτελώντας παράδειγμα συμπαίκτη και ηγέτη. Ένας παίκτης ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος που φόρεσε το «τριφύλλι» του NBA.
