Τσίπρας για Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Στην περίπτωση του πρώην Πρωθυπουργού η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί και σαν τραγωδία και σαν φάρσα, ταυτόχρονα.
Δεν ήξερα ότι το ‘rebranding Tσίπρας’ είχε και κεφάλαιο για την προσέγγιση με την «πλουτοκρατία» και τις «εγχώριες ολιγαρχίες».
Ο «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» πλασάρεται εντέχνως από ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου ως μία… υπεύθυνη φωνή που θέλει να μας σώσει πότε από την απομόνωση στα Βαλκάνια και πότε από τον κακό δαίμονα της «ακρίβειας Μητσοτάκη».
Αφού μάς φόρτωσε ό,τι μνημόνιο κυκλοφορούσε εκεί έξω – ποιος άλλος θα τολμούσε άλλωστε να υπογράψει αυτά που υπόγραψε ο «υπεύθυνος Τσίπρας»; - αφού έπαιξε κανα δυο φορές την τύχη της χώρας στα ζάρια – μάς έφερε την αστεία περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη προσδοκώντας σε «καλύτερες ηλιόλουστες δικές του ημέρες». Γιατί τα αποτελέσματα πάνω – κάτω ήταν αναμενόμενα. Μία ζαριά ήταν ο Κασσελάκης που απλά δε βγήκε.
Κάνει ο «υπεύθυνος Τσίπρας» εκδήλωση και σαν τα υπάκουα στρατιωτάκια πρόσωπα μοιραία των κυβερνήσεων του, μαζεύονται από κάτω, σιγοψιθυρίζοντας «τι θα κάνει ο μεγάλος ηγέτης…». Από κοντά και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που ζει για την καμαρίλα και δεν μπορεί να χωνέψει ότι έχασε το κόμμα από τον «βαρετό Ανδρουλάκη». Ο «μύθος» όμως γρήγορα ξεφτίζει ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Και η περίπτωσή του ίσως εξελιχθεί και σαν τραγωδία και σαν φάρσα, ταυτόχρονα.
Το «σύστημα» είναι πλέον εκπαιδευμένο. Ναι, τον Μητσοτάκη δεν τον θέλουν γιατί «έχει πάρει πολύ αέρα». Αλλά το «άλογο» που θα τρέξει μαζί του στην κούρσα και θα βγει πρώτο δεν έχει ακόμα βρεθεί. Γιατί κακά τα ψέματα, ο Κασσελάκης δεν είναι σοβαρή περίπτωση να «επενδύσει» κάποιος επάνω του χρόνο και φαιά ουσία. Άργησε κάπως η πιάτσα να αντιληφθεί ότι ο κόσμος θέλει να χαζεύει, τόσο όσο, τον Στέφανο μαζί με τον Τάιλερ και τη Φάρλι να κάνουν βόλτες αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα πάει στο παραβάν να τον ψηφίσει. Αφήστε, που πολλοί από την αγορά γνώρισαν από κοντά τον Στέφανο και γρήγορα κατάλαβαν «τι παίζει».
Οπότε μήπως στους τυφλούς ο Τσίπρας βασιλεύει; Άλλωστε αυτόν τον ξέρουμε. Και αίφνης ο πρώην Πρωθυπουργός μπαίνει στα σαλόνια της «ολιγαρχίας» πότε ζητώντας συγγνώμη για τη Novartis και πότε προτείνοντας τον ενάρετο δρόμο της ανάπτυξης, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του μόνο το πως θα χωθεί ξανά στο παιχνίδι ως ο «Νέστωρ της κεντροαριστεράς».
Θυμήθηκε ο «υπεύθυνος Τσίπρας», μέχρι και τον κίνδυνο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Προφανώς θα είναι άλλη ακροδεξιά από εκείνη με την οποία ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε στις πλατείες και σίγουρα άλλη από εκείνη «με τις ευπρόσδεκτες και μη ψήφους» όταν πρόκειται να αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο.
Τώρα ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, εντελώς απαξιωμένο από την ίδια την ιστορία των πολιτικών πραγμάτων, κάπου εκεί στις σκιές πέριξ της Κουμουνδούρου άρχισε ξανά να ζυμώνει την ιδέα για την ολική επαναφορά του «υπεύθυνου Τσίπρα». Ένα πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο. «Επάγγελμα φίλος Τσίπρα» δηλαδή.
Άλλωστε, αν όχι τώρα πότε; «Μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονούνται» λέει ο θυμόσοφος λαός και ο «υπεύθυνος Τσίπρας» το γνωρίζει αυτό. Και αν χρειαστεί σαν σύγχρονος Οβίδιος να υπηρετήσει ξανά τις μεταμορφώσεις του θα το πράξει μέχρι τέλους εάν έχει πάρει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις για το επόμενο βήμα του.
Πρόθυμοι υπάρχουν εκεί έξω. Γιατί όχι και για... Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με το καλό.
