Ένα πολύ κακό Σαββατοκύριακο
Τα έχουμε ξαναπεί. Η εποχή δεν συγχωρεί αβλεψίες και ξεχασιάρηδες. Γιατί όλοι εδώ στην Ελλάδα είναι κάτι σαν αρχειοθέτες.
Δείτε τώρα τι έπαθε ο Ανδρουλάκης με τον Γιώργο Παπαβασιλείου που ήθελε να τοποθετήσει στη θέση του Διευθυντή του γραφείο του.
Μέχρι και την «Ομάδα Αλήθειας» είχε ποστάρει σε ανάρτησή του πριν από πέντε χρόνια. Και το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι πώς γίνεται να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να ψάξει γύρω - γύρω εάν υπάρχει κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε «ατύχημα».
Για να συμβεί βέβαια αυτό πρέπει αφενός κάποιοι να γνωρίζουν τι έχει αποφασίσει μόνος του ο «αρχηγός» και αφετέρου να υπάρχει κάποιος που μπορεί να μπει στο γραφείο και να πει ορθά, κοφτά: «αυτό είναι λάθος»
Τα ίδια παθαίνει κάθε τόσο και η κυβέρνηση με διάφορους απίθανους που μπαίνουν σε νευραλγικές θέσεις και μετά από λίγο διάστημα όλοι «πέφτουν από τα σύννεφα» όταν βρίσκονται μπροστά σε... δυσάρεστες καταστάσεις.
Επιστρέφω στον Ανδρουλάκη. Η παραίτηση του κ. Παπαβασιλείου είναι όλη δική του. Του προέδρου του ΠΑΣΟΚ εννοώ και δεν χρειάζεται άλλη εξήγηση. Θα μου πείτε αυτά συμβαίνουν. Ισχύει.
Και επειδή για να χαθεί κάπου η μπάλα δεν αρκεί μόνο ένα λάθος σε κάποιο σημείο του γηπέδου, έρχεται και ένα ακόμη. Με την απουσία του Νίκου Ανδρουλάκη από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Εδώ είναι που λες «σηκώνω τα χέρια ψηλά».
Και πάνω που σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να γίνονται τέτοιες παιδαριώδεις αστοχίες έρχεται η ανάρτηση του Αλέξη Χαρίτση και λες ότι προφανώς και δεν τα έχω δει όλα:
«... την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω (σ.σ. τον Διονύση Σαββόπουλο) ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον «φίλο του τον Νιόνιο».
Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος. Αλλά σταθερά συγκινημένος».
Ένα πολύ κακό Σαββατοκύριακο, το δίχως άλλο. Για τον Ανδρουλάκη, τον Χαρίτση και τα μυαλά μας.
