Κώστας Τουρνάς: «Νιώθω ευλογημένος που ο κόσμος μου επέτρεψε τόσα πολλά χρόνια να είμαι μπροστά του»

Ο Κώστας Τουρνάς ήταν καλεσμένος στην «Αστερόσκονη» του Action 24 και μίλησε με τον Νίκο Γρίτση για τον έρωτα, το τραγούδι, τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, την πολιτική και τις πραγματικές σχέσεις των ανθρώπων που δεν υποκαθίστανται από τα social media.

Το ερωτικό τραγούδι

«Στα χρόνια που μεγάλωνα εγώ το κύριο στον κόσμο τραγούδι ήταν το ερωτικό. Και παραμένει κυρίαρχο γιατί είναι από τις βασικότερες πτυχές της ζωής του ανθρώπου. Όταν όμως ξεκινούσα μου έκανε εντύπωση που σαν έφηβος κανείς δεν έκανε μία αναφορά στο πώς είμαστε έτσι οι άνθρωποι. Τα γιατί μου γέννησαν μία επιθυμία που ήταν τόσο έντονη που παρέβλεπα το ερωτικό στο τραγούδι. Υπέβοσκε πάντα».

Ο έρωτας

«Νομίζω ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται, όχι μια φορά, αλλά κάποιες φορές στη ζωή τους. Πολλές φορές δε, μόνοι τους. Εγώ πάλι ανήκω σε μια κατηγορία που αν αυτό το πράγμα δεν με κούνησε ολόκληρο και δεν το ένιωσα μέχρι την άκρη των νυχιών μου, δεν θεωρώ ότι ήταν κάτι το οποίο αξίζει να ασχοληθώ. Γιατί, γιατί το να σε προδώσουν τα μάτια σου λίγο εδώ, να σε προδώσει λίγο η ακοή σου εκεί σε έναν ήχο ή μια μυρωδιά, δεν το θεωρώ ότι είναι έρωτας ακριβώς. Εγώ στη ζωή μου, το είπα μια φορά και επειδή το ένιωθα έτσι, δεν κατάφερε να αλλοιωθεί. Αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει από τους ανθρώπους επίκτητα ή φροντίζοντάς το. Ή είναι ή δεν είναι».

Πέπλο ευχαρίστησης

«Μια ιερή στιγμή για έναν άνθρωπο καταγράφεται και γίνεται κορυφαία όταν κάποια στιγμή στη ζωή του καταφέρει με το ταίρι του, την ώρα που ενώνονται να χάσει τον εαυτό του, να χαθεί. Έκσταση! Αυτό δεν συμβαίνει πάντα, δεν συμβαίνει συχνά, δεν συμβαίνει σε όλους, αλλά αν σου συμβεί, εκεί καταλαβαίνεις, αν το σκεφτείς και το αναλύσεις εκ των υστέρων, ότι δεν είχα εγώ, η μυρωδιά, η αφή, η ματιά, η ακοή ήταν οικεία και όμορφη. Οι πέντε αισθήσεις, δηλαδή, εισέπρατταν συνέχεια τόσο ωραία πράγματα, που εγκατέλειψες τον εαυτό σου. Έμεινες, χάθηκες, έφυγες. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να σου συμβεί ούτε στα social, ούτε στη φωτογραφία, ούτε στην ταινία, πουθενά. Και τι γίνεται τώρα, ότι αν κανείς καταφέρει ή σταθεί τυχερός να ζήσει μια τέτοια στιγμή, αυτή η στιγμή δεν έχει την ένταση μόνο την ώρα που τη βιώνεις. Δεν είναι μόνο εκεί η ευλογία της και το όφελός της. Απλώνει σε όλη σου τη ζωή σαν πέπλο ευλογίας, ένα πέπλο ευχαρίστησης για τον άνθρωπο».

Με ψευδώνυμο

«Στη μεταπολίτευση το δικό μου τραγούδι δεν ήταν σε ζήτηση. Πέρασα πολύ δύσκολα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να γράψω κάποια τραγούδια, να τα διοχετεύσω σε κάποιους ανθρώπους που είχαν κάποιες πιθανότητες να τα πάνε μπροστά και να μου δημιουργήσουν και ένα εισόδημα για να μπορέσω να βγάλω τα δύσκολα χρόνια. Τότε έγραψα τραγούδια, μέχρι και λαϊκά και όλα τα οποία κυκλοφόρησαν με ψευδώνυμο. Όταν ο άνθρωπος τη βουτιά την κάνει αρκετά βαθιά εντός του, στο τέλος δεν διαφέρει με τους άλλους. Μιλάνε την ίδια γλώσσα, έχουν το ίδιο αίσθημα, έχουν το ίδιο συναίσθημα, τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες ελευθερίες, τον ίδιο πόνο, ε, τότε μπορείς να επικοινωνήσεις. Το ζητούμενο είναι πόσο βαθιά μπορώ να χωθώ μέσα μου και να αποδείξω πράγματα. Και πιστεύω σε αυτή τη διαδικασία, γιατί ό,τι ήταν πολύ βαθύ προσωπικό μου απέκτησε και μια λαϊκότητα».

Η πολιτική

«Ήταν μια επιπόλαιη στιγμή της ζωής μου, γιατί εκ των υστέρων κατάλαβα ότι δεν κάνω γι' αυτό το πράγμα. Είναι ένα ειδικό προικιό που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας έντιμος πολιτικός. Στην Ελλάδα τον πολιτισμό τον έχουμε λίγο στην άκρη, ενώ υπάρχουμε από το πολιτιστικό μας παρελθόν. Πέρασε από το μυαλό μου έτσι μάταια και φιλόδοξα ότι αν ήμουν μέσα σε εκείνον το χώρο της διαμόρφωσης μιας πολιτιστικής πολιτικής, ότι πιθανώς να μπορούσα κάτι να κάνω. Αυτό ήταν μάταιο βέβαια. Ένας πολιτικός είναι έντιμος όταν εντός του, με αυτοκριτική και με αυστηρότητα, θεωρεί τον εαυτό έντιμο πολιτικό. Αυτό θα έφτανε».

Καιροί επικίνδυνοι

«Είμαστε στους στερνούς καιρούς. Είναι πολύ άγρια και πολύ δύσκολα τα πράγματα και πιστεύω ότι όποιος έχει ακόμα αντοχές, μπορεί και ανταπεξέρχεται σε όλο αυτό το οδυνηρό πράγμα που μας συμβαίνει -ξεχνάμε το οικονομικό, το οποίο είναι σε τραγική κατάσταση- αντέχει τα πάντα. Αλλά δυστυχώς, παρ' όλο που είμαστε μια ανθεκτική ράτσα και μια ράτσα που έχει περάσει πολλά και στο κύτταρο μας κουβαλάμε ανοχή και αντοχή, παρόλα αυτά είναι καιροί επικίνδυνοι».

Ευγνώμων

«Είναι ευλογία το τραγούδι. Στα δύσκολα θα γονατίσει, θα νιώσει απελπισία, θα νιώσει δυσκολία… Το τραγούδι έχει τα δύσκολά του, αλλά είναι τόση η ευλογία του να μπορείς να στέκεσαι μπροστά στους ανθρώπους, να εισπράττεις αυτό που σου δίνουν, να μοιράζεσαι αυτό που έχεις να δώσεις εσύ και στο τέλος να φεύγεις με μια γαλήνη που δεν σ’ τη δίνει σχεδόν τίποτα στη ζωή. Δεν σ’ τη δίνουν τα χρήματα, η κοινωνική αναγνώριση, μια ωραία αλλαξιά να ντυθείς και να βγεις, η εξουσία… Παίρνεις τόσα πολλά πράγματα από αυτή τη συνδιαλλαγή που μου είναι δύσκολο ακόμα και να τα περιγράψω γιατί δεν τα ξέρω κιόλας. Απλώς νιώθω την ευλογία τους και νιώθω ευλογημένος. Και ενώ τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, ας πούμε, υπήρξαν φίλοι οι οποίοι μου λέγανε “στάθηκες τυχερός γιατί αυτό που αγάπησες να κάνεις το κάνεις και επάγγελμα”. Λέω “δεν στάθηκα τυχερός, επέλεξα και επέμεινα”. Γιατί είχε και δυσκολίες, δεν ήταν ποτέ εύκολο. Αλλά μοιάζει έτσι επειδή ανεβαίνεις στη σκηνή και τραγουδάς και παίζεις την κιθάρα. Μοιάζει ότι είναι ένα παιχνίδι. Δεν είναι. Αλλά τα οφέλη στο τέλος είναι τόσα πολλά που λες νιώθω ευλογημένος που ο κόσμος μου επέτρεψε τόσα πολλά χρόνια να είμαι μπροστά του. Νιώθω ευγνώμων που όλη μου τη ζωή, μέχρι σήμερα, περίπου 55 χρόνια μπόρεσα και ζούσα από αυτό που κάνω. Και ζούσα άλλοτε καλύτερα, άλλοτε πιο σφιγμένα, δεν με απασχολούσε όμως. Η ευχαρίστησή μου ήταν να μου δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ».

Η τραπ μουσική

«Έχουμε ωραίους ερμηνευτές, ωραίες φωνές, ικανές φωνές, ζεστές φωνές. Είναι ευχάριστο το ότι είναι ανησύχαστοι και συνέχεια είναι σε μια δραστηριότητα. Όσο πιο ανήσυχοι είναι, τόσο πιο ζωντανά είναι τα πράγματα και σε καλό δρόμο. Τώρα, αν δεν είναι ένα είδος τραγουδιού που γοητεύει εμένα, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Αλλά με γοητεύει η ανησυχία, με γοητεύει το ότι ένα παιδί το οποίο δεν έχει προικιά, δεν έχει παρελθόν, δεν έχει σπουδάσει, δεν έχει ένα εξαιρετικό ερμηνευτικό ταλέντο, βρίσκει έναν τρόπο, εκφράζεται, το κάνει καλά, δίνει κάτι στον κόσμο. Αυτό ξεκινάει απ' την ανησυχία του, απ' το ανήσυχο πνεύμα του. Εγώ πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν μπορεί να περάσει γενιά που δεν θα μας δώσει τέτοιους ανθρώπους».

Η χρυσή σκέψη

«Ζω από το τραγούδι από τότε που ξεκίνησα. Δεν είχα ούτε άλλους πόρους, ούτε περιουσιακά στοιχεία, ζούσα απ’ αυτό μόνο. Γι' αυτό και πέρασα δύο - τρεις εποχές που ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Το θέμα είναι ότι εγώ έχω μια άγνοια φόβο με κάποιο τρόπο και δεν βουλιάζω σ' αυτό. Γιατί σήμερα άμα πεις σε έναν άνθρωπο που άγχεται για τις δυσκολίες που υφίσταται και που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, άμα του πεις ποια θα ήταν μια χρυσή σκέψη να έκανε για να αντέξει και να πάει παρακάτω, η χρυσή σκέψη δεν είναι τι μου λείπει, αλλά τι μπορώ να κάνω. Την ώρα που είναι όλα αρνητικά, εχθρικά και δύσκολα αυτή είναι η απάντηση. Εγώ αυτό το είχα φύσει και θέσει. Τι μπορώ να κάνω. Άμα όμως φοβηθείς, δειλιάσεις και βουτήξεις μέσα σου, τότε ακινητοποίησε, τότε δεν κάνεις τίποτα και μόνο ο χρόνος μπορεί να θεραπεύσει τα πράγματα».